Σκέφτηκα να του δώσω μια ανάλαφρη νότα. Λίγο πιο light  απ' όσο πονάει στην πραγματικότητα. Η ιστορία γνωστή. Είτε από βιβλία, είτε από φίλη ή γνωστή, από στόματα ανίκανα να κρατήσουν το φαρμάκι στη γλώσα. Από αυτιά… έτοιμα για όλα. Γυναίκα άνω των σαράντα, ερωτεύεται σφόδρα και χωρίς συρματοπλέγματα στην καρδιά, νεαρότερο άντρα. Πολύ νεαρότερο. 20 και κάτι.

Εγώ είμαι αυτή που πάντα διαλαλώ: τα πάντα στον έρωτα, όλα για τον έρωτα. Μήπως έχω άδικο τελικά; Αξίζει να πασαλείβεις την αξιοπρέπειά σου με ένα βρώμικο πινέλο, σε όποιο πάτωμα. Δράττομαι της ευκαιρίας να αναφερθώ σε μια κατάσταση που συμβαίνει και θα συμβαίνει αιώνια. Απλά τώρα το έζησα στο πετσί μου από φίλη, που είχα την ανόητη πεποίθηση πως με τα χρόνια μεταλλάσσεται και η ψυχή. Προφυλάσσεται. Λάθος συμπέρασμα στην παρούσα περίπτωση.

Τώρα που το αναρτώ στη μνήμη μου, δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν από το πόσο ψηλά ή χαμηλά έχεις την προσωπικότητά σου, που αν μη τι άλλο θεωρητικά, αν δεν είχες από γεννησιμιού σου, πάλεψες για να ψαρέψεις ψείγματα από δω και από κει. Κάτι χτίζεται. Δανεικό, αλλά αναπνέει, υπάρχει. Ώσπου έρχεται ένα βέλος με πολύ μυτερή άκρη και σου τα… γαμάει όλα. Γιατί απλά ήταν επίπλαστα.

Θα ήθελα σαν κολασμένη να μπορέσω να ερωτευθώ έναν πιτσιρικά. Μα μου φαίνονται τόσο… λίγοι! Ίσως είναι και δικά μου κολλήματα πλέον. Τα 50 βλέπεις είναι ορόσημο για έναν άνθρωπο που είναι 200 ετών και βάλε σε εμπειρίες και συναισθήματα. Στα 40κάτι μου, είχα μια σχέση κι εγώ, για έναν χρόνο περίπου, με έναν πιτσιρικά. Ήμουν πολύ καψούρα, εις την λαϊκή…

Δεν μου φέρθηκε άσχημα, ομολογώ, αλλά αν αποδεικνυόταν αλήτης και κωλοπαίδι -όπως αυτός στην περίπτωση που σας αναφέρω- δεν θα επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου να παρακαλέσει, να υποκύψει σε συμπεριφορές που καταρρακώνουν συναισθήματα. Που αφήνουν δοσοληψίες με τον διάολο και κάποια στιγμή θα ζητήσει τα ρέστα του.

Είναι η απελπισία που κρέμεται στην άκρη κάθε ρυτίδας, όταν σκάει κάθε μέρα σχεδόν και μια καινούρια; Είναι ανασφάλεια απλά; Τις περισσότερες φορές, όπως και εδώ, είναι πεντακάθαρη η θυματοποίηση. Φωτογραφίες με τάχα κομένο το χέρι (μια γρατσουνιά ήταν) και για παρέα ένα ραβασάκι «γύρνα πίσω. Την επόμενη θα ειναι πιο βαθύ». Όλα αυτά selfie. Και διάσπαρτα, τάχα μου, δήθεν τυχαία, σε διάφορα συρτάρια, υπνωτικά και ηρεμιστικά.

Θα γυρίσει κάποιες φορές, ώσπου στην άκρη του νήματος θα καταλάβει ότι το παιχνίδι παίζεται με άλλους όρους από αυτούς που σκεφτόταν και φούσκωνε ο καβάλος του, όταν την πρωτογνώρισε.

Όταν η βάρκα μπάζει νερά, ο δυνατότερος θα σωθεί. Και αν σε σώσει και σένα θα είσαι έρμαιό του. Και όχι ερήμην σου. Η απελπισία λοιπόν του διωγμού, θα κάνει το «πληγωμένο» θύμα, θύτη. Κι αν αισθάνεται μια άλλη Αλεξάνδρα ντε Λάγκο, έχει πέσει ήδη σε άλλη παραμύθα. Η μια ντόπα πίσω από την άλλη. Κατεστραμένη ζωή. Και εκει χάνεται παντελώς η αξιοπρέπεια που λέγαμε. Ακόμη και ο καθρέφτης σιχαίνεται να σε κοιτάξει, γιατί σε ξέρει καλύτερα απ' ολους. 

Δεν τα κατάφερα τελικά να το ελαφρύνω. Ίσως γιατί ειδα την κατάντια κατάματα και φοβήθηκα και λύγισα…

Υ.Γ: Η ιστορία δεν αφορά συγκεκριμένο άτομο. Θα μπορούσε να είναι και δική μου. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News