Έχω περάσει κι άλλες τέτοιες Κυριακές σαν την προηγούμενη. Μικροχαρές, μικροαισιοδοξίες, ευθυμία και κρασί στο σπίτι φίλων. Όχι τίποτα μεγάλες νίκες, ποτέ δεν εκλέχτηκε υποψήφιος που ψήφισα –πώς να την δεις αυτή τη χαρά όταν δεν έχεις ποτέ σου ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ- αλλά μόνο κάτι δαγκωμένα κομμάτια, αποφάγια νικητών. Το μη χείρον, ξέρεις…Πρώτη φορά στη ζωή μου ψήφισα κάποιον που εκλέχτηκε- τον Καμίνη. Το γιατί και το πώς δεν έχουν σημασία πια. Ακριβώς όπως πίστευα πως εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι Έλληνες ποτέ δεν θα ανατριχιάσουμε από έναν κερδισμένο μεγάλο τελικό και βρέθηκα εκείνο το βράδυ στο Da Luz στην Λισαβώνα, σαν μεθυσμένος πιτσιρικάς σε λούνα παρκ να σηκώνω ένα ευρωπαϊκό με τον Ζαγοράκη, έτσι και την Κυριακή η παρέα των μονίμως “χαμένων” χαιρόταν με την νίκη του Καμίνη ή με την ήττα του Κακλαμάνη, θα σε γελάσω…

Έχω ζήσει και εκλογικές Κυριακές που έχω τρομάξει. Να έρχονται όλα ανάποδα, να κοιταζόμαστε και να λέμε “και τώρα τί, ρε γαμώτο;” Όλα αυτά παλιά όμως, και οι φόβοι και οι μικοενθουσιασμοί. Ξέρουμε πια πόσο εύκολα οι θρίαμβοι γίνονται Βατερλώ και οι ήττες σπορά για τα λουλούδια του μέλλοντος. Δεν ψήνομαι πια από τις εκλογικές διαδικασίες. Όχι μωρέ δεν υπαινίσσομαι κάτι για τους θεσμούς και την Δημοκρατία, δεν θέλω να σου πω για την φενάκη των εκλογών, μην με πιάνεις απ΄ τα μούτρα. Η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι σαν την πίστη στον Θεό, όποιος δεν έχει να προτείνει κάτι καλύτερο ας σιωπήσει κι ας αφήσει τον κόσμο να πιστεύει στην μετά θάνατον ζωή.

Αλλά να, είναι εκείνο που το έχεις ζήσει ξανά και ξανά και πάντα περνάει και δεν ξέρεις ούτε τι ήταν ούτε τι μένει τελικά. Απλά συμβαίνει. Η ζωή αλλάζει και τρέχει εκτός ποσοστών, άκυρων και λευκών και σίγουρα εκτός σοβαροφανών αναλύσεων για κάτι τόσο μικρό και λίγο. Και οι φάτσες πολιτικών και δημοσιογράφων χωρισμένες σε προτεινόμενους και ταλέντα για το μέλλον, γεμίζουν ένα τηλεοπτικό προιόν που δεν βλέπω ακόμη την άμεση αντιστοιχία του με την πραγματικότητα. Δεν γκρινιάζω, δεν αναλύω, δεν προτείνω, μόνο μετράω τις δεκάδες εκλογικές αναμετρήσεις που έχω ζήσει χωρίς να μου έχει απαντηθεί ακόμη κανένα από τα ερωτήματα με τα οποία με “καταράστηκε” ο βίος μου. Εγώ φταίω, το σκαρί μου, η δίψα μου που δεν θα “χορτάσει”, οι τρύπες που έχω στα γόνατα και φεύγει το νερό…

Μου θυμίζει ένα διήγημα που είχα διαβάσει –συγγνώμη που μου διαφεύγει ο συγγραφέας- όπου δύο γέροι κάθονται στο παγκάκι ενός πάρκου. Περνούν από μπροστά τους νεαρά κορίτσια, με κοντές φουστίτσες, τιραντάκια, όμορφα πρόσωπα, ωραία κορμιά. Τα παρακολουθούν στρέφοντας και οι δύο τα κεφάλια τους στην τροχιά των κοριτσιών, μέχρι που χάνονται, μέχρι που έρχονται τα επόμενα κορίτσια.

Κάποια στιγμή γυρίζει ο ένας προς τον άλλον και τον ρωτάει:
“Ρε σύ, μέχρι πότε;”
Και του απαντάει:
“Μέχρι το τέλος!”…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News