Ήμουν μέσα στη βελόνα.

Έψαχνα τρόπο να βγω. Η γυάλινη σύριγγα στα βρώμικα χέρια του εφήβου χάιδευε τη σάρκα μέχρι να βρει το σωστό μέρος τη σωστή φλέβα την είσοδο στο αλλόκοτο κόσμο της σπήντας.

Κάποια στιγμή το μεταλλικό ρύγχος μπήκε στο δέρμα προχώρησε προς το κρέας το ξεπέρασε και χτύπησε τη φλέβα. Η βελόνα χώθηκε βαθιά στη φλέβα. Τότε ένοιωσα ένα γερό σπρώξιμο για να πάω μπροστά. Βγήκα απ τη βελόνα και βρέθηκα στο πορτοκαλί σταθμό της Ομόνοιας. Φλούο μίνι φούστες, καθαρίστριες με γυαλιστερά κολάν και κινητό, πακιστανοί με γκρι τεράστιες πλαστικές σακούλες, παρίσταναν τους αδιάφορους τάχα μου περιμένοντας το μετρό. Κολυμπούσαν αργά πέρα δώθε μέσα στο ενυδρείο του σταθμού. Μια ήσυχα παράξενη ατμόσφαιρα.

Όμως!
Εμένα δεν με γελάτε. Έχω χρόνια στο Μετρό εγώ. Δεν περιμένετε το τραίνο, περιμένετε κάτι και δεν θέλετε να μου πείτε τι.

Το πρώτο βαγόνι μπαίνει στο σταθμό με τρόμο, σα να βγήκε από ντουλάπι σε παιδικό δωμάτιο. Η ξανθιά αγέρωχη νεαρή με τους τεράστιους κίτρινους λεκέδες στις μασχάλες πετάχτηκε μπροστά και καθώς το τραίνο περνούσε με δύναμη μια πιθαμή απ' το πρόσωπό της, έφυγε στο κενό.

Ώστε αυτό περίμεναν όλοι. Την αυτοκτονία της νεαρής χοντρής κυρίας με τις λεκιασμένες μασχάλες και το τρύπιο καλτσόν.

Τα μαύρα γυαλιά της πεταρίστηκαν ψηλά και άρχισαν να πέφτουν αργά στριφογυρίζοντας. Τα ψεύτικα ζιργκόν ξεκολλούσαν από το κοκαλένιο πλάϊ  και έπεφταν στα κεφάλια μας σε αργή κίνηση σαν βροχή από διαμάντια.

Ακόμα ένα νεκρός στο μετρό. Και όλα ήταν ήσυχα. Όπως πάντα.
Αυτή τη φορά δε μας πιτσίλισε το αίμα. Ήταν στεγνός ο θάνατος.

Κοίταξα πίσω όσους περίμεναν. Κανείς δεν φαινόταν να την έσπρωξε. Όλοι καμώνονταν πως δεν ήξεραν, δεν είδαν. Κάποιος όμως ήταν ο δολοφόνος.

Καλά. Εγώ τη ξέρω αυτή την αδιαφορία. Σε τα μας τώρα… Σιγά τα αυγά. Πρώτη φορά συμβαίνει ε; Καλά. Αφού σας βλέπω ρε αλήτες κάθε μέρα, για βλάκα με περνάτε; Είστε όλοι δολοφόνοι. Κι αν δεν είστε θα γίνετε. Κάθε φορά η ίδια ιστορία. Κανείς δεν φταίει στην Ελλάδα. Κανείς δεν είδε, κανείς δεν άκουσε. Και γιατι καταρρέει το σύμπαν τότε; Γιατί.

Κι αυτό είναι καινούργιο; Μα τι στο καλό συμβαίνει στο μετρό.
Εδώ μετράμε νεκρούς. Καθημερινά.

Και δεν είναι μόνο οι μετανάστες. Τώρα είναι και Έλληνες. Οι μετέχοντες της ημετέρας παιδείας με τη σαγιονάρα, τη κοντή βερμούδα και το λερωμένο στενό τι-σερτ να περιγράφει και να αγκαλιάζει τσιτωτά την ολοστρόγγυλη πεταχτή κοιλιά.

– Κύριε αστυνόμε. Είστε εδώ επί της ασφαλείας των επιβατών. Δεν βλέπετε τι γίνεται; Κάποιος σπρώχνει στις ράγες τον κόσμο, χοντρές κυρίες, γέροντες αλλά και νέους πολύ νέους ανθρώπους.

Ο αστυνόμος γέλασε φιλικά.

– Ο πολιτισμός κύριε μου. Δεν σταματά ποτέ.
– Ελάτε, με καθησύχασε. Σε λίγο θα μπει ο καινούργιος συρμός.
Ήρθε η σειρά σας να σπρώξετε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News