Είδα για ακόμα μία φορά τον Παπαφλέσσα. Προσπάθησα να κοινωνήσω το τότε. Όχι της ταινίας, αλλά των ανθρώπων που ένιωθαν πως κάποιοι είχαν τις ζωές τους στα χέρια τους. Τραγικό. Άλλοι να παίρνουν τις αποφάσεις για μένα. Μετά, βρέθηκα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, στη Ρόδο. Ποιος ξέρει για ποιον λόγο άλλοι παρακολουθούν και άλλοι παρελαύνουν; Ο καθένας πιστεύει πως κάνει το χρέος του και αυτό είναι όλο. Ψυχή δεν νομίζω να έχει βάλει κάποιος για αυτό που κάνει. Είτε ως θεατής, είτε ως θεαζόμενος.

Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Παππούδες και γιαγιάδες, μανάδες και πατεράδες, δασκάλους και κουτσομπόληδες. Πολιτικούς που στήνονται στη σειρά χωρίς εξέδρα, στρατιωτικούς που σκοτώνονται για το ποιος θα βγει μπροστά για να μοστράρει σπαθάκι και καπελάκι και τραμπούκους. Μια ομάδα φωνακλάδων, σαματατζήδων, ανταρτών, που κρατώντας ελληνικές σημαίες φώναζαν. Φώναζαν, φώναζαν… και οι χρυσαυγίτες πάνω στα σκαλάκια του Δημαρχειακού Μεγάρου με τα πανό και τις δικές τους σημαίες δεν φώναζαν(!), μόνο περίμεναν να παρελάσει ο στρατός για να σηκωθούν έχοντας τα μπράτσα σταυρωμένα.

Καμάρωναν οι χρυσαυγίτες, όταν τους πλησιάσα για να τους φωτογραφίσω. Μεμιάς ξεκίνησαν τα συνθήματα, αλλά χωρίς καμιά παρεκτροπή, όπως θα περίμεναν οι πολλοί. Τελείωσαν, έληξε και η παρέλαση και απομακρύνθηκαν ήρεμα-ήρεμα. Ακόμα και οι τραμπούκοι που δεν σταμάτησαν να φωνάζουν και αυτοί, σχεδόν, διαλύθηκαν. Έφυγα από την επετειακή τελετή με τη γεύση της αναγκαστικής διεκπεραίωσης της τελετής θύμησης, υπενθύμισης, τιμής… αν έχετε καταλάβει και σεις πια, τι ακριβώς συμβολίζει σήμερα η παρέλαση, πείτε το και σε μένα, γιατί από πιτσιρίκα που κατάπινα αμάσητο το χορταρικό, έχουν περάσει κάτι δεκαετίες. Η μπάντα του στρατού συνέχιζε να παίζει το «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…» και τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι να καρφώνονται στο μυαλό σαν μέγκενη: «Αυτό είναι το πρόβλημα, πως ποτέ δεν πεθαίνει. Αν πέθαινε, θα είχε, ίσως, την πιθανότητα να αναστηθεί…».

Όλα δείχνουν ήρεμα. «Σπάει», που λένε και οι μάγκες, ο κόσμος. Μια γυναίκα, λέει και αναπαράγουν τα μέσα, «αγανακτισμένη πολίτης», ορμά με φαλτσέτα και τραυματίζει τον Δημήτρη Καρατζιά, έναν δημοτικό σύμβουλο, έξω από ένα καφέ. Τα ΜΜΕ τη χαρακτήρισαν αγανακτισμένη. Ίσως να "φόρτωνε" εκεί, στην παρέα των τραμπούκων. Ίσως και όχι. Δεν τη γνωρίζω, θέλω να τη συναντήσω για να τη ρωτήσω «γιατί;». Ίσως, να έχει χίλιους λόγους για να δικαιολογήσει τον εαυτό της. Αλλά, βρε φίλε, την Ελλάδα που μαχαιρώνει και τελικά σκοτώνει, είτε με υπογραφές, είτε με φαλτσέτες, δεν τη θέλω ζωντανή. Να πεθάνει και, αν ποτέ βρει τον δρόμο προς το φως, ας ξαναγεννηθεί. Ειδάλλως… και να χαθεί, δεν θα μου λείψει. Μπούχτισα από τις θλιβερές πρωτιές της. Δεν έχω χώρο για να ανέχομαι πια ό,τι βλακεία, κουτοπονηριά και φαιδρό παρορμητισμό εκφράζει ο καθένας. Και ας δούμε ξεκάθαρα, μέσα από τα ζόρια μας, την ορθή ερμηνεία των λέξεων. Άλλο τρελή και άλλο αγανακτισμένη. Ο αγανακτισμένος που μαχαιρώνει είναι τρελός, δεν είναι στα καλά του, θέλει βοήθεια, όχι φυλάκιση. Δεν του φταίει η οικονομική κρίση, έχει θέματα. Ειδάλλως, ας δικαιολογήσουμε όλους όσοι μοιράζουν μπάτσους, σπάνε κεφάλια, καίνε αυτοκίνητα, ζώα και ανθρώπους, χαρακτηρίζοντάς τους «αγανακτισμένους». Και μπρος στον χαρακτηρισμό «αγανάκτιση» ας αναισθητοποιηθούμε αποδεχόμενοι κάθε εγκληματική πράξη. Θα προοδεύσουμε, αναμφίβολα…

Υ.Γ.: Τα πάντα γίνονται για κάποιο λόγο. Το κατανοώ. Αλλά, άλλο κατανοώ και άλλο δικαιολογώ. Ο σαφής διαχωρισμός είναι απαραίτητος. Κυρίως, όταν διαβιούμε στην κόχη του ξυραφιού. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News