Τα βιβλία είναι καλό να έρχονται στο σπίτι μαζί με τις άλλες αγορές, να ακουμπούν, να τρίβονται, να ερωτοτροπούν οι τσάντες στο κουβάλημα, να παίρνουν, ν' ανταλλάσσουν, να κλέβουν ήχους, μυρωδιές, αρώματα, υγρά, νερά, βρωμιές, λεκέδες, υγρασίες, να μαγαρίζονται. Να τρυπάει το χάρτινο το σακουλάκι του φρεσκοκομμένου του καφέ και να κυλάει και να χώνεται βαθιά μεσ' στις ραφές και τις σελίδες. Να στάζει ένα δάκρυ το κονιάκ και η μαστίχα. Tο πράσινο οινόπνευμα. Να χύνει κι η σουπιά τα λόγια της.

Λόγια, κλιτά και άκλιτα, το άπλωμά τους, το στένεμα, ονόματα, διαθέσεις και φωνές, ολόκληρο το δάσος με τις λέξεις, το φλούδι και η σάρκα τους. Κανόνες και καρποί μαζί.

Να φτάνουν στο τραπέζι της κουζίνας να παίρνουνε τις θέσεις τους. Εκεί. Εκεί να ανοίγουν οι τσάντες, να μοιράζονται τα φρούτα, τα γεώμηλα, τα όσπρια, οι φακές, κυρίως αυτές, όπου μπορείς αντί πινακίου να εξαπατηθείς και να εξαπατήσεις. Τα ζαρζαβατικά, ο άρτος ο επιούσιος, ο οίνος, η αμβροσία και το νέκταρ. Τα ποιήματα, τα διηγήματα και τα χοντρά καρβέλια τα μυθιστορήματα. Δίπλα απ’ το μαχαίρι το μεγάλο του ψωμιού. Μαζί να κόβονται, μαζί να τρώγονται.

Έτσι. Έτσι έχει νόημα η κουζίνα, το τραπέζι και το διάβασμα. Έτσι στερεώνεσαι.

Καλό είναι να ψωνίζει κανείς τα βιβλία του την ημέρα που στη γειτονιά του και στο δρόμο του έχει λαϊκή αγορά. Να κατεβαίνει πρωί-πρωί στα βιβλιοπωλεία, να αγοράζει όλα αυτά που ζήλευε, σημείωνε και σημάδευε τον καιρό που έτρεχε στις ξέρες, στα χαμένα και στις ερημιές και όπως γυρνά στο σπίτι να κάνει τη γενναία στάση στους πάγκους με τα ελέη του Θεού. Να μη βιαστεί. Να χασομερήσει, να ακούσει τις φωνές, να δει τους τόπους πάλι απ' την αρχή, όπως στους σχολικούς τους χάρτες όταν ήτανε παιδί.

Τον ήλιο, τα νερά και τον χειμώνα τους. Τα αγιασμένα προϊόντα τους.

Εκεί. Εκεί να σμίξει τα πορτοκάλια με τα μήλα, τον δυόσμο με το τσάι, τα σκόρδα με τις μελιτζάνες τις Τσακώνικες -το χρώμα τους, το σχήμα τους, την ομοιοκαταληξία τους- μαζί με τα καινούργια τα βιβλία που διάλεξε και αγόρασε μέσα στις πλαστικές σακούλες, γραμμή για την κουζίνα, το τραπέζι και το πιάτο του. Μαζί να κόβονται, μαζί να τρώγονται. Μόνο έτσι στερεώνεσαι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News