Βράδυ Σαββάτου, στη μαρίνα του Φλοίσβου, γίνεται χαμός από μαθητές. Όσοι δεν πάνε στην πλατεία της Ν. Σμύρνης, κάνουν τη βόλτα τους σε όλο το μήκος της παραλίας, που πιάνει από την πλατεία του Π. Φαλήρου, ως τα Village για σινεμά. Είναι πραγματικά μια υπέροχη διαδρομή-πρότυπο, για όλη την παραλιακή ζώνη, με ζώνες ψυχαγωγίας και ένα πεντακάθαρο πάρκο.

Κάπου εκεί λοιπόν, υπάρχει ένα μεγάλος τοίχος πάνω από τα βράχια του κυματοθραύστη. Τα καλοκαίρια, μαζεύεται πολύς κόσμος ψηλά, στα πεζούλια κι αγναντεύει το πέλαγος. Οι περισσότεροι είναι μαθητές που συνωστίζονται σε πηγαδάκια, καπνίζουν, ακούν μουσική και κάνουν θόρυβο μέσα στο σκοτάδι. Τα γέλια και οι απότομοι επιτονισμοί ακούγονται από πολύ μακριά και, πολλές φορές, ενώνονται με το πλατάγιασμα τω κυμάτων, που χτυπούν στα βράχια της βάσης. Σπάνια βλέπεις άτομα μόνα τους να κοιτούν τη θάλασσα. Ή παρέες θα είναι ή δυο-δυο, θα μιλούν συνωμοτικά.

Τώρα όμως, μες στον χειμώνα, το σκηνικό είναι διαφορετικό. Λιγότερος κόσμος, λιγότεροι μαθητές και σχεδόν πάντα, απόλυτη σιωπή από φωνές. Μόνο η θάλασσα και τα λίγα φώτα του πάρκου. Περνώντας από κει, μου έκανε εντύπωση πόσες μικρές κοπέλες έβλεπα να κάθονται στον τοίχο ολομόναχες. Όλες με το βλέμμα στραμμένο προς τη θάλασσα, στο σκοτάδι. Και καλά τη μέρα, βλέπεις τον ορίζοντα, ζητάς το όριο να τρέξει το μάτι, τη νύχτα τι βλέπεις; Για πόση ώρα μπορεί να σε τραβούν οι σταγόνες από το φως της Σαλαμίνας κι η Καστέλα; Κι όταν είσαι τόσο νέο παιδί, όταν βγαίνεις μόνο το Σάββατο, επειδή δε σ΄ αφήνουν οι γονείς και οι υποχρεώσεις του σχολείου, πας και κάθεσαι μέσα στο κρύο, για να «μιλήσεις» με τη σκοτεινή θάλασσα;

Άρχισα να σκέφτομαι πράγματα για το πως πέρασα εγώ τη δική μου εφηβεία, πώς οι φίλοι μου και πόσο έντονο είναι το κοντράστ μεταξύ της αλαζονικής φασαριόζας νεανικής παρέας και των μοναχικών μαθητών. Τρόμαξα ακόμα περισσότερο όταν έφερα στο μυαλό μου πώς θα είναι τα δικά μου παιδιά, σε λίγα χρόνια, όταν θα μπουν στο ταξίδι της δικής τους αυτονόμησης και της ανεξαρτησίας.

Γιατί όμως τόσες μόνες μαθήτριες και όχι μαθητές; Μήπως γιατί οι άνδρες δεν μπορούν να μείνουν μόνοι ή μήπως οι γυναίκες είναι πιο ώριμες για να πουν δυο κουβέντες με τη «θάλασσα» και τον εαυτό τους;

Όπως και να ΄χει, κατέληξα ότι είναι όμορφο να βλέπεις νέους ανθρώπους να επιλέγουν τη μοναξιά. Ίσως να μην είναι πάντα επιλογή αλλά είμαι σίγουρος ότι κανένας μοναχικός ή μονήρης δεν θα πήγαινε να ανέβει τον τοίχο του Φλοίσβου. Αντίθετα, θα έψαχνε σαν τρελός για παρέα ή θα έμενε σπίτι, για να «καλυφθεί», μην τον καταλάβουν οι άλλοι. Γιατί, ξέρω καλά ότι οι περισσότεροι «κολλάνε» στις παρέες τους, φωνάζουν, λένε ό,τι χαζομάρα τους κατέβει, για να προστατευτούν από την ανασφάλειά τους. Από κει βγαίνει αυτή η ακατάσχετη φλυαρία που σε ζαλίζει, μέσα στο μετρό ή στο τραμ, όταν βρεθείς δίπλα σε παρέες μαθητών. Αλλά και στην τάξη, αν τους αφήσεις μόνους, σαν τρελοί ψάχνονται να στείλουν μήνυμα στο κινητό, να μιλήσουν, να φωνάξουν, να σηκώσουν τον κόσμο στο πόδι, λες και πρέπει εκείνη την ώρα να αναγνωρίσουν οι πάντες ότι «υπάρχουν».

Ας είναι ασυνήθιστο, Σάββατο βράδυ, να κοιτάς το σκοτάδι. Ίσως είναι ευεργετικό, χρήσιμο, γενναίο, ίσως να φέρνει κάθαρση. Μπορεί να έχεις επιλέξει να μην είσαι μόνη σου μέσα σε κόσμο αλλά να φτιάξεις μια ωραία παρεούλα με τη σκέψη σου. Μπορεί όμως και να πονάς, να βασανίζεσαι. Κι αυτό καλό είναι. Είναι μια απάντηση σ΄ όλους αυτούς, που από το πρωί ως το βράδυ, προσπαθούν να σε πείσουν ότι η ζωή είναι ένα «αλαζονικό» πάρτι που έχεις χρέος να συμμετέχεις, χωρίς όρους, χωρίς προϋποθέσεις αυταξίας και εσωτερικότητας.

Στο κάτω-κάτω, υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος αληθινός, μέσα στο μυαλό και στην ψυχή των νέων, που έχουν δικαίωμα να τον περπατήσουν και λίγο πιο μοναχικά, λίγο πιο ήρεμα και μακριά από την έπαρση και τον εξαναγκασμό της κατευθυνόμενης κοινωνικότητας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News