Προσπαθώ συνέχεια να βρίσκω θεματάκια για το protagon που να μην μιλάνε για την κρίση, τουλάχιστον όχι σε πρώτο επίπεδο. Έτσι κι αλλιώς, το περιβάλλον είναι η κρίση, ό,τι και να πεις, όσο και να δέσεις το τσιμέντο γύρω από την κάθε ιστορία σου, λίγη υγρασία θα την πάρει, οι φθορές είναι ορατές.

Ο λόγος δεν είναι πως έχουν ειπωθεί όλα αλλά κυρίως πως η παγίδα της συγκρότησης μιας «γενικής θεωρίας» είναι ανοιχτή σαν πεινασμένο στόμα και μας καταπίνει με βουλιμία. Ψέλισσα κι εγώ ωραίες θεωρίες, θετικές, αισιόδοξες, ίδρωσα να συλλέξω και τα τελευταία γλυκάδια του παρηγορητικού λόγου και να τα δημοσιοποιήσω σαν ψωμάκι μετάληψης, προσπάθησα να πηδήσω στο πρώτο τρένο με προμήθειες για το μέλλον που πέρασε από μπροστά μου, αλλά έφαγα τα μούτρα μου όταν χρειάστηκε να υποστηρίξω αυτές τις «θεωρίες» στα διάφορα man to man μου με ανθρώπους στα όρια της απόγνωσης.

«Η κρίση είναι ταυτόχρονα και ευκαιρία», «Θα γίνουμε καλύτεροι γιατί ο ναρκωμένος ανθρωπισμός μας και η κουλτούρα της αλληλεγύης θα ξαναπάρουν κεφάλι» «Θα εκτιμήσουμε άλλες αξίες, τα καθαρά μεταλλεύματα, τα γερά υλικά μιας ζωής με ένα κάποιο νόημα»…

Όταν τα ξεστόμισα όλα αυτά στον φίλο που έχει να πληρωθεί έξι μήνες, στον ειδικευμένο μηχανικό που στα 44 –με οικογένεια- κινδυνεύει να μείνει εκτός νυμφώνος για αρκετά χρόνια κι εκείνος με κοιτούσε στα μάτια με την απορία ενός θλιμμένου ρακούν, άρχισα να μαζεύομαι και επικεντρώθηκα στον καφέ μου. Ο άνθρωπος ζήτησε έναν καφέ με φίλο για να μιλήσει και του προέκυψε ένα κακέκτυπο του Τσόμσκι να δειγματίζει ασπόνδυλες θεωρίες στο τραπέζι, σαν Κενυάτης που πουλάει μαύρα cd. Δεν θα ξαναυποστηρίξω καμμία θεωρία αν πρώτα δεν την έχω ζυγίσει απέναντι σε μία πρόσωπο με πρόσωπο «διαβούλευση». Δεν είμαι πολιτικός να μιλάω για τον λαό σαν ομογενοποιημένη μάζα. Είμαι φίλος για τους φίλους μου, δικός τους άνθρωπος για τους δικούς μου ανθρώπους.

Θα προσπαθήσω να συγχρονιστώ με την ανάγκη του άλλου, όχι ψωμί στον διψασμένο και νερό στον πεινασμένο, επειδή έτυχε να μου περισσεύει κάτι που ο άλλος δεν το χρειάζεται. Θα είμαι εδώ, χωρίς λύσεις, ίσως και χωρίς ιδέες, με τον φόβο και την ελπίδα να εναλλάσσονται στο πέμπτο και τελευταίο σετ, και θα αγωνίζομαι όπως μπορώ, περιμένοντας το match point να κρίνει «νικητές» και «ηττημένους».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News