Φθάνει να κοιτάξει κανείς ψηλά. Δηλαδή, όχι πολύ, π.χ. ως τον ουρανό. Μέχρι το ύψος της σκηνής του είναι αρκετό. Γιατί ο Κωστής Μαραβέγιας και οι “παράνομοι” μουσικοί του είναι η προσωποποίηση της αισιοδοξίας στην πόλη. Αεικίνητος πάντα, εξαίσιος μουσικός, αστείος και κυρίως ευφάνταστος, ο Κωστής διαθέτει τη μαγική δύναμη να δημιουργεί στον κόσμο αληθινή χαρά σα “μικρές εξόδους” απ’ τη μελαγχολία. Τα τραγούδια του ιστορίες ενός κόσμου σκόρπιου: χαρούμενου, νοσταλγικού, πρώτα ανέμελου και στο βάθος στοχαστικού, εικόνες και αισθήσεις της ζωής εκεί κάπου στα τριάντα. Πώς μπορεί και βρίσκει κάθε φορά κέφι; αναρωτιέμαι, καθώς τον κοιτάζω. Η απάντηση ακολουθεί. Το δικό μου συμπέρασμα πάντως από τη συζήτησή μας λέει πως ο Κωστής μπορεί να γίνει ο πιο καλός πλανόδιος (μουσικός και όχι μόνο!) παραμυθάς της εποχής. Και κάπως έτσι περιμένω να τον δω στο μέλλον!

“Αυτό που μου δίνει δύναμη και κέφι κάθε μέρα, απ' το πρωί ως το βράδυ, είναι η μουσική. Ζω μόνο από αυτή. Λεφτά δεν βγάζω, «λεφτά» με την έννοια που κυκλοφορεί και καταπίνει όλους και όλα. Ζω με τα απολύτως απαραίτητα και αυτό, πιστεύω, είναι το κλειδί για να είσαι ευτυχισμένος. Ό,τι κάνω το κάνω αυθόρμητα και καθόλου στημένα, η μουσική μου,η ματιά μου στα πράγματα, ο τρόπος γενικότερα που συμπεριφέρομαι και αισθάνομαι τα τελευταία δέκα χρόνια, με γεμίζουν, μου χαρίζουν ηρεμία ξέροντας πως κάνω αυτό που αγαπάω. Παντού για μένα υπάρχει η μουσική. Σε όλα τα πράγματα, τους ανθρώπους, τις στιγμές: σε μια συνομιλία, ένα χάδι, κάποιο παράλληλο βάδισμα στο δρόμο, σ’ ένα ταξίδι με αυτοκίνητο ή μέσα στο αεροπλάνο, εκεί κάπου στα σύννεφα. Αντιλαμβάνομαι μια μουσικότητα στις στιγμές και τους ανθρώπους και δεν το λέω επειδή είμαι μουσικός, αλλά έτσι το εισπράττω, πάντα και παντού υπάρχει μια απροσδιόριστη μουσικότητα, με έναν μυστηριώδη τρόπο διαχέεται στον κόσμο και τα πράγματα, χωρίς να είμαι σε θέση να ξεχωρίσω ποια είναι ακριβώς η μελωδία, ή η φόρμα της, ποια τα συνδετικά της στοιχεία. Αυτή η μουσικότητα είναι πανταχού παρούσα, μια αίσθηση υπέρ_ και μεταφυσική, δυνατά η μουσική και όπου με πάει!».

Παίζει ακορντεόν, πιάνο, κιθάρα, farfisa και hammond. Τραγουδάει στα ελληνικά, αγγλικά, ισπανικά και ιταλικά. Έζησε άλλωστε για οχτώ χρόνια στην Ιταλία. “Σπούδασα στατιστική στο Μπάρι. Όποιος πηγαίνει λέει ότι είναι πολύ άσχημο, εγώ όμως στο μυαλό μου το έχω σαν τη Βενετία του Νότου. Μετά τις σπουδές μπήκα σε μια ερευνητική ομάδα στο Πολυτεχνείο που παρακολουθούσε κοινοτικά προγράμματα”. Εκτός από τις πανεπιστημιακές σπουδές στη στατιστική, φοίτησε στο ωδείο Niccolo Piccini του Bari αρμονία, αντίστιξη και φούγκα. Έχει φοιτήσει επίσης στην Accademia Musicale Chigiana της Siena, στο τμήμα «Μουσική για ταινίες» με τον Ennio Morricone.

«Όταν ξεκίνησα να εργάζομαι στο Πολυτεχνείο, με άγχωνε πολύ η συνθήκη να μπορούν να συνυπάρξουν δύο ετερόκλητα στοιχεία: η εργασία και η χαρά, δηλαδή, το επάγγελμα και η μουσική. Δύσκολο πράγμα ο συνδυασμός δουλειάς και άλλων ενδιαφερόντων, πού και πώς να βρεις χρόνο και φόρμουλα να τα συνδυάσεις; Τελικά πήρα την απόφαση να κάνω μόνο μουσική. Δύσκολο βήμα. Ύστερα από δέκα χρόνια έχω πια καταλήξει πως πρέπει κανείς να ακολουθεί τα όνειρά του. Ανεξάρτητα του κόστους σε προσωπικό και σε οικονομικό επίπεδο. Όταν έχεις μια δουλειά που σου εξασφαλίζει το βιοπορισμό, αυτήν την χιλιοειπωμένη «εξέλιξη» (που κάθε άλλο παρά εξέλιξη είναι πολλές φορές) και τα κλωτσάς, είναι στα αλήθεια σα να μηδενίζεις τη ζωή και μετά να την ξαναρχίζεις. Και είναι περίεργο συναίσθημα, λες και παίζεις video-game, περνάς από μια πίστα στην άλλη σχεδόν πωρωμένος και ξαφνικά το παιχνίδι τελειώνει. Είναι πράγματι δύσκολο και επίπονο να έχεις φέρει τα πράγματα της ζωής σου σε ένα συγκεκριμένο σημείο και τότε να τα παρατάς, είναι μια κατάσταση σχεδόν μετέωρη με το ρίσκο να μην πετύχεις σε ό,τι αποφάσισες να κάνεις, με το φόβο μη και μείνεις μόνος. Από την άλλη όμως το να διαλέξεις συνειδητά αυτό που στα αλήθεια αγαπάς σε ανανεώνει. Σα να ξεκινάς μια καινούρια ζωή, σα να ζεις περισσότερες ζωές μες τη μία και μοναδική, σα να επιμηκύνεις τον χρόνο».

Τα μάτια του λάμπουν, δείχνει σχεδόν ενθουσιασμένος.

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει η γενιά μας και σίγουρα και η αμέσως προηγούμενη είναι ότι δεν υπήρξαν ποτέ αυτά τα ρίσκα, το καθιερωμένο κοινωνικό μοντέλο εκείνης της υποτιθέμενης «ασφάλειας», της φοβερής και τρομερής «κοινωνικής καταξίωσης» λειτούργησε όλα αυτά τα χρόνια σχεδόν ασφυκτικά πάνω στους νέους ανθρώπους, σχεδόν απαγορευτικά μη και κάνουν αυτό που πραγματικά αγαπάνε, αυτό που στα αλήθεια τους ευχαριστεί και χαλάσουν το προδιαγεγραμμένο κοινωνικό όνειρο που εμπνεύστηκε για αυτούς η οικογένεια. Και αυτή η διαρκής καταπίεση να μην κάνεις ό,τι θες, να μην σε ευχαριστεί η δουλειά σου και ταυτόχρονα να ξέρεις καλά ότι η ζωή σου δεν σου αρέσει αλλά έτσι πρέπει να συνεχιστεί, οδήγησε στη δημιουργία ενός πρακτικού, σχεδόν γιγαντιαίου, προβλήματος, που δεν αποτυπώνεται σε καμιά στατιστική με ευκρίνεια, στη διατάραξη της ισορροπίας της ψυχικής υγείας πολλών δίπλα μας».

«Η κρίση, λοιπόν, είναι μια μοναδική ευκαιρία επαναπροσδιορισμού των πραγμάτων, της ίδιας της ζωής. Μια ευκαιρία να καταλάβουμε όλοι ότι η ζωή και το νόημά της είναι αλλού, όχι στις θέσεις και τις καρέκλες, τα κοινωνικά προφίλ και τα αξιώματα. Τις ανάγκες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Και το μυστικό της σύγχρονης ζωής πιστεύω, είναι να αφαιρείς ανάγκες, να καταλαβαίνεις κάθε μέρα ότι μπορείς να ζήσεις και με λίγα ή λιγότερα. Οι πιο πολλοί έμαθαν να μαζεύουν για το αύριο. Λίγοι ζουν για το σήμερα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη μιζέρια απ’ το να χάνεις τις μέρες και τον χρόνο σου έτσι”.

«Θαυμάζω τους ανθρώπους που ό,τι κάνουν το κάνουν με αγάπη. Ακόμη και τα πιο απλά, τα καθημερινά. Η κυρία του φούρνου μου, μου προσφέρει κάθε μέρα με διάθεση τη «σοδειά» της. Εκείνη την ώρα χαμογελάει και το χαμόγελό της είναι αληθινό και πηγαίο. Αυτή την αλήθεια αναζητώ και γω. Πιστεύω, λοιπόν πως από δω και στο εξής μέσα από συλλογικές πρωτοβουλίες οι νέοι άνθρωποι μπορούν να προωθήσουν συνεργαζόμενοι, δουλεύοντας ομαδικά, εναλλακτικές μορφές εργασίας. Φανταστείτε: άνθρωποι που θα συσπειρωθούν, θα ενωθούν, μακριά από καριερίστικες τάσεις, μοναχικές πορείες και αλληλοεξοντώσεις μέσα σε ατελείωτα ωράρια. Μορφές εργασίας βασιζόμενης στην προσωπική ευχαρίστηση και την αληθινή αφοσίωση. Αυτό μπορεί να έχει ευεργετικές συνέπειες στον τομέα του επιχειρείν καθώς θα αυξήσει την παραγωγικότητα και την εργατικότητα βασιζόμενο σε αληθινά καλές διαθέσεις.Είναι πράγματι σπουδαίο να μπορείς να δώσεις στο ταλέντο σου βιοποριστικές γραμμές, ευέλικτες, έξυπνες που θα εξελίξουν την εργασία, θα σε αυτοπροσδιορίσουν και θα κάνουν παραγωγικές τις μέρες σου».

«Κάντε μια βόλτα ως τα Πετράλωνα π.χ., ομάδες νέων ανθρώπων ανοίγουν μαγαζιά, δουλεύουν εκ περιτροπής, διασκεδάζουν, είναι ήρεμοι, δεν ξεχνούν την σημασία του ελεύθερου χρόνου, της ξεκούρασης, της ευχαρίστησης. Χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους και ταυτόχρονα διασκεδάζουν. Ένας φίλος μουσικός άφησε την Αθήνα, πήρε το κορίτσι του και ανέβηκε στο Πήλιο. Φυτεύει πορτοκάλια, μέχρι που κάνει και εξαγωγές,παίζει μουσική,και όλο αυτό δεν το κάνει επειδή έτσι έπρεπε, είναι στα αλήθεια ευτυχισμένος. Την τελευταία φορά που τον είδα στη συναυλία μου στο Βόλο, τα μάτια του είχαν τέτοια χαρά, τέτοια λάμψη που δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ έτσι».

«Να αποφασίζεις για τη ζωή σου μόνος σου, αυτό λέω σε όλους και παντού. Και να την φτιάχνεις όπως θέλεις. Να την φαντάζεσαι μόνος σου, χωρίς καθοδηγητές, χωρίς καλούπια. Σήμερα όπως έχουν έρθει τα πράγματα αμφισβητείται τόσο πολύ το εγώ, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, που το μεγαλύτερο στοίχημα της εποχής είναι η ομάδα. Και το ερώτημα παραμένει: είναι ο άνθρωπος έτοιμος να απαρνηθεί το εγώ για την ομάδα, για το κοινωνικό σύνολο. Η υπέρβαση του εγώ σε ένα νέο σύνολο το εμείς θα αποτελέσει μια επαναστατική μετεξέλιξη του είδους, μια προοπτική που ανοίγεται ξεκάθαρα πια στη ζωή μας. Είναι στα αλήθεια πολύ περίεργο πώς θα καταφέρουν οι άνθρωποι να περάσουν από το εγώ στην ομάδα, να λειτουργήσουν συλλογικά. Φανταστείτε τη μουσική. Η έμπνευση του πρώτου δημιουργού, η πρώτη ιδέα, η χαρά της, τα πνευματικά δικαιώματα του πρώτου πώς θα θυσιαστούν στο εμείς; Από την άλλη μια ανοικτή μουσική, ιδίως μέσω διαδικτύου, να τρέχει, να προσθέτεις νότες, να επεξεργάζεσαι την πρώτη ιδέα, θα βοηθήσει στη διάδοσή της, θα γίνει πράγματι κοινό κτήμα. Σκεφτείτε για παράδειγμα τα παραδοσιακά τραγούδια, πόσο σπουδαία είναι η αξία τους, ένα τεράστιο κοινό κτήμα συλλογικής συγκίνησης. Το ζητούμενο πάντως παραμένει το ίδιο: πώς μέσα από τη διάδοση ενός μουσικού κομματιού θα δημιουργούνται νέες πολλαπλές συγκινήσεις, που να αντέχουν στο χρόνο και γιατί όχι να γεννούν νέα έργα. Πώς θα φθάσεις το έργο σε περισσότερους ανθρώπους, ώστε ακόμη και αν τελειώσει να συνεχίζει να τους συγκινεί. Αυτό είναι για μένα το μεγαλείο της μουσικής και φυσικά και των υπόλοιπων τεχνών”.

“Θλίβομαι πολλές φορές όταν μπαίνω σε ένα σούπερ μάρκετ, ένα ασανσέρ, ένα εστιατόριο και ακούω κάπου στο βάθος μουσική, αισθάνομαι λες και με κάποιον τρόπο εκείνη την ώρα η μουσική εκπορνεύεται, λες και η μελωδία γίνεται κάτι δεύτερο, συνοδευτικό, σα να ξεχνιέται. Σκεφτείτε την εικόνα μουσικών στα ξενοδοχεία: πελάτες τρώνε, άλλοι αλείφουν βουτυράκια σε φρυγανιές και από πίσω ο πιανίστας αυτοσχεδιάζει κοιτώντας έναν τοίχο”.

Στις συναυλίες του ο κόσμος ενθουσιάζεται, σηκώνεται όρθιος και χορεύει, τραγουδά,γελά. Σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζει ο τρόπος παρουσίας του ίδιου και της μπάντας του πάνω στη σκηνή, το δέσιμό τους, το ύφος τους, η παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα που δημιουργούν.

«Οι μουσικοί μου είναι οι πρωταγωνιστές της σκηνής. Πάντα αγαπούσα τις ομάδες, αυτό το ηρωικό ομαδικό «πνεύμα», να ταξιδεύουμε όλοι μαζί, να εμφανιζόμαστε πάνω στις σκηνές ως ενότητα,να φέρνουμε όλοι μαζί τη μουσική στον κόσμο.»

«Όσο για τον κόσμο… Στο Σταυρό του Νότου, όπου και εμφανίζομαι τα τελευταία χρόνια όλοι είναι κοντά μου. Και για αυτό διάλεξα αυτόν τον χώρο. Μπροστά, πάνω, κάτω, γύρω μου, τους βλέπω έναν-έναν, τους κοιτάζω από παντού, η απόδοσή μου αυξομειώνεται από τις αντιδράσεις τους, ποια τραγούδια τραγουδούν, πόσο χειροκροτούν, πόσο χορεύουν, πόσο μιλάνε μεταξύ τους. Η σκηνή για μένα μεγεθύνει τα συναισθήματα και τις αισθήσεις μου, με βάζει να κάνω σκέψεις που με επηρεάζουν. Όλο αυτό που γίνεται, αυτή η διαρκής ανταλλαγή είναι ευγεργετικό για μένα. Διαλύει τη μοναχικότητα, μου προσφέρει συντροφιά και αισιοδοξία, με κάνει να νιώθω πως δεν είμαι μόνος στις δύσκολες στιγμές».

Η ώρα είναι περίπου μία, δουλειά πολλή, άγχος καθημερινό, σε λίγο θα τελειώσω το κομμάτι, θα το στείλω στο site, θα το διαβάσετε. Κάνω μια μικρή παύση. Με τον Κωστή στο you tube . Στο απέναντι μπαλκόνι η γιαγιά με κοιτάζει παράξενα. Ξαναβάζω το κομμάτι. Όσοι είστε στην Αθήνα και μπορείτε, κατεβείτε την Παρασκευή στο Passport, θα γεμίσετε αισιοδοξία, θα φύγετε πιο ανάλαφροι, θα του κάνετε καλή παρέα. Το αξίζει.

ΠΟΤΕ& ΠΟΥ
"Μαραβέγιας κάτω στον Πειραιά" στο Passport Καραΐσκου 119 στον Πειραιά, Παρασκευή 15Φεβρουαρίου, προπώληση Public, www.viva.gr , Flocafe (πλατεία Κοραή).
Το βιβλίο και το cdτου Κωστή Μαραβέγια "Η Λόλα" κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και την ΕΜΙ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News