Πάντα το φοβόμουν αυτό. Δεν ήμουν τόσο σίγουρος ότι πραγματικά συμβαίνει όμως πάντα το υποπτευόμουν. Ένας big brother με καταδιώκει χρόνια. Και προπαντός την ώρα που βρίσκομαι παρέα με τον κακό μου εαυτό. Την ώρα που κάνω τις πιο προσωπικές μου αταξίες, που σχεδιάζω τα μικρά μου εγκλήματα. Είμαι σίγουρος πως κάποιος από κει ψηλά με βλέπει. Ίσως ή μητέρα μου, ο πατέρας, εκείνη η θεία μου με τα πλατινέ μαλλιά και τα χιλιάδες ασημένια βραχιόλια που κουδούνιζαν ασταμάτητα πάνω στο γεμάτο πανάδες χέρι της; Με βλέπει και ο Παντελής; Κι αυτός; Δεν είναι δυνατόν. Έχω γίνει θέατρο. Δεν υπάρχει γωνιά να κρυφτώ, δεν υπάρχει έλεος. Μια πραγματική παράνοια.

Βλέπουν οι νεκροί εμάς πάνω στη γη; Πάνω σε αυτό το ερώτημα ακροβατεί το μπέστ σέλερ με τίτλο Lovely Bones της Alice Sebold (στα ελληνικά, Παραδεισένια οστά από τις εκδόσεις Ψυχογιός) που o βραβευμένος με Όσκαρ Πήτερ Τζάκσον (σκηνοθέτης της Lord of the Rings saga και του ρημέϊκ King Kong) μετέφερε στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Ο Τζάκσον είχε φτιάξει τη φήμη του σκηνοθέτη που μπορεί να μετατρέψει μια ιστορία σε μια αξιόλογη ταινία για το κοινό του. Επίσης είναι γνωστή η αγάπη του στα εφφέ. Λοιπόν σε αυτή την ταινία επαληθεύθηκε στο δεύτερο. Δίνει αρκετές σκηνές του Παραδείσου με την μικρή δολοφονημένη να κάνει βόλτες, που είναι κομμάτι κιτς. Πιθανώς και να συμβαίνει αυτό. Γιατί άλλωστε ο Παράδεισος να είναι μίνιμαλ; Το κακό είναι πως ο σκηνοθέτης, μένει περισσότερο επάνω στους ουρανούς και λιγότερο κάτω στη γη, όπου και υπάρχει το αληθινό κινηματογραφικό δράμα.

Μια τηνέητζερ, η Σάρον έχει βιασθεί και δολοφονηθεί άγρια πριν χρόνια. Η ίδια από ψηλά στον ουρανό, βλέπει τους γονείς της που ακόμα δεν έχουν συνέλθει από το γεγονός. Όμως βλέπει και τον δολοφόνο της, (Stanley Tucci) που δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα, να ετοιμάζει το επόμενο του χτύπημα. Εδώ η ταινία ξεστρατίζει.

Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να ξετυλίξει ένα θρίλερ φαντασίας στο οποίο ξέρουμε τον δολοφόνο από την αρχή. Έτσι εξανεμίζει κάθε ομορφιά έστω της παρακολούθησης και τελικής αποκάλυψης του στυγερού δολοφόνου. Το περίφημο whodunit. Οι γονείς δεν είναι ικανοί να ξεδιπλώσουν με αληθοφάνεια το δράμα. Ο αστυνομικός που ψάχνει το φονιά, μοιάζει με λογιστή εταιρείας τροφίμων, αποδίδοντας τις συγκρούσεις άτονα.

Το μπέρδεμα στο Lovely Bones συνεχίζεται κάνοντας με να υποπτεύομαι μεγάλους καυγάδες και έναν τελικό συμβιβασμό του σκηνοθέτη με τους παραγωγούς. Ο Τζάκσον έκανε μια ταινία που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε οικογενειακό δράμα, ούτε θρίλερ, ούτε ταινία φαντασίας ενώ τα στοιχεία αυτά εμφανίζονται καθαρά κάθε τρεις και λίγο.

Η Saoirse Ronan που υποδύεται την δολοφονημένη 14χρονη τηνέητζερ είναι μια νεαρότατη ηθοποιός που νομίζω ότι θα απασχολήσει πολύ τους κινηματογραφόφιλους στο μέλλον. Τόσο μικρή με τόσα εφόδια στις αποσκευές της ! Μου θύμισε λίγο την Σίσσυ Σπέϊσεκ στο Carrie του De Palma.

Στο τέλος, αποδίδεται κάποιου είδους δικαιοσύνη τραβηγμένη απ τα μαλλιά, ενώ μένεις με την αίσθηση και το ερώτημα, αν παρακολούθησες μια ταινία που άξιζε να της χαρίσεις δυο ώρες από τον πανάκριβο, σπανιότατο, ελεύθερο χρόνο σου.

Τα Παραδεισένια Οστά θα κυκλοφορήσουν στις αίθουσες την εβδομάδα 8-14 Μαρτίου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News