Βρισκόμαστε στη πόλη Nantes το 61. Γαλλική επαρχία.  Μια όμορφη θλίψη ξεκινά να απλώνεται σαν κηλίδα πετρελαίου από  κάποιο βουλιαγμένο πλοίο του λιμανιού, πάνω στην οθόνη της προβολής. Ένα ασπρόμαυρο θα τολμούσα να πω ορθοχρωματικό φιλμ σε τόνους άσπρου και μαύρου Καθόλου γκρι. Ο Ντεμύ φιλμάρει κόντρα σε ηλιόλουστα παράθυρα και του καίγεται το σύμπαν. Οι ηθοποιοί «καίγονται» και εξαφανίζονται καθώς βγαίνουν απ τις μαύρες περιοχές της οθόνης και της ψυχής. Ο τύπος είναι μετρ της κατάθλιψης. Ωραία!

Ένα τυπικό γαλλικό café. Μια ομάδα ανθρώπων και ο μικρόκοσμός τους με πικρές  και βαθιά ανθρώπινες ιστορίες. Ο σκηνοθέτης τους περιεργάζεται με μια ποιητική ματιά που την ακομπανιάρει η μόνιμη θλίψη. Κανονικά την ταινία την βλέπεις με ψυχολογική υποστήριξη. Γύριστηκε το 1961 περίπου και πρέπει να υπολογιστεί νομίζω μέσα στη Nouvelle Vague. Παρά την ποιητική ματιά το φιλμ πιο πολύ θυμίζει σύγχρονη σαπουνόπερα καθώς τα δράματα και οι πικρές ιστορίες των πρωταγωνιστών ξεκινούν, περιστρέφονται και αναβλύζουν γύρω από το μικρό café  της γαλλικής αυτής επαρχιακής πόλης. Ο Ντεμί πηγαίνει απ’ την μία ιστορία στην άλλη με ρυθμούς και κανόνες σαπουνόπερας.

Στην αρχή γνωρίζουμε τον Ρολαν έναν ρομαντικά απελπισμένο νεαρό που αποτυχαίνει σε κάθε προσπάθεια να εργαστεί.  Αυτός αργότερα θα ερωτευτεί τη Λόλα (Ανουκ Αιμέ) μια χορεύτρια καμπαρέ εγκαταλελειμμένη από σύζυγο, η οποία μεγαλώνει ένα παιδί και περιστασιακά καλεί στο κρεββάτι της αμερικανούς ναύτες. Μοντέρνο για την εποχή τυπικό δράμα. Η κινηματογράφηση της  Λόλα μου θύμισε αρκετά τη Στέλλα της Μελίνας με τον απελευθερωμένο γυναικείο χαρακτήρα, επίσης μου θύμισε σε μερικά μόνο πλάνα σε επίπεδο κινηματογραφικού στυλ την ταινία του Κακογιάννη. Το στιλιζάρισμα των πλάνων, οι πόζες κλπ. Βέβαια η Στέλλα του Κακογιάννη (σενάριο Καμπανέλλη) γυρίστηκε πέντε χρόνια πριν τη Λόλα. 

Πίσω στην ιστορία, ο Ρολάν θα μπλέξει σε μια ιστορία με λαθρεμπόριο διαμαντιών καθώς η Λόλα θα ταλαντεύεται ανάμεσα στον απελπισμένο έρωτα του νεαρού Ρολαν, τη δυνατή προσωπικότητα ενός αμερικανού ναύτη, και του ονείρου της, που είναι να επιστρέψει ο πρώην σύζυγός της στην αγκαλιά της, πλούσιος και όμορφος.

Η ταινία έχει ένα γλυκόπικρο happy end απ' αυτά που σε κάνουν να διαολοστείλεις τον σεναριογράφο και να θέλεις γρήγορα να ξαναβγείς στην Πανεπιστημιου για ένα δυνατό καφέ. Παρ όλα αυτά οι του γαλλικού κινηματογράφου φίλοι και θιασώτες της Nouvelle Vague μπορούν να βρουν αιτίες για να περάσουν ένα όμορφο βράδυ. Η ταινία βλέπεται με παρέα οπωσδήποτε, συνδυαζόμενη με νυχτερινή έξοδο σε πολύβουο στέκι.  Την παραγωγή έκανε ο Κάρλο Πόντι.

Η ταινία Lola παίζεται από τις 23 Ιουνίου στους κινηματογράφους.

Αυτή την εβδομάδα βγαίνουν ακόμα οι ταινίες:
Beastly
Aυτοκίνητα 2  
Tα Μάτια της Τζούλια
Το Γλυκό Ψέμα
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News