Είναι ένα ζευγάρι τόσο αγαπημένο, τόσο δεμένο, που δεν μπορεί ούτε λεπτό ο ένας μακριά από τον άλλον, κανείς, ποτέ δεν τους συνάντησε χώρια, κυκλοφορεί κάθε μέρα, κάθε στιγμή αγκαλιά, πίσω τους τρέχει γαβγίζοντας, κλαψουρίζοντας το μικρό τους σκυλάκι, αδύνατο και διαρκώς πεινασμένο.

Πρωί-πρωί βάζουν τα καλά τους, πίνουν τον καφέ τους, κάνουν τον σταυρό τους και παίρνουν τους δρόμους. Οπου υπάρχουν άνθρωποι που ξεκινούν να κάνουν κάτι, που αρχίζουν κάτι, όπου πάει ν’ ανθίσει μια σκέψη, μια φιλοδοξία, ένα όνειρο, ένα τραγούδι, ένας δρόμος διαφορετικός, εμφανίζονται εκεί πρώτοι και καλύτεροι, αυτοβούλως και οικειοθελώς, αρχάγγελοι με τη ρομφαία, στρατιώτες και νοσοκόμοι του ελέους, εθελοντές αιμοδότες με μοναδικό τους κίνητρο το συναίσθημα της κοινωνικής αλληλεγγύης και του αλτρουισμού.

Θα τρέξουν να πουν, χωρίς να ερωτηθούν, πρώτοι και καλύτεροι τον λόγο τους, τη συμβουλή τους, θα κάνουν τη διάγνωση, θα ανοίξουν το ιώδιο και το οξυζενέ, θα στάξουν με τη γλώσσα τους τα φάρμακα και το φαρμάκι, θα καυτηριάσουν την πληγή και την πηγή, θα δέσουνε το τραύμα με τη μαύρη γάζα, το πουκάμισο της συμβουλής, μέχρι που να την κλείσουνε, να την πνίξουνε.

Θα ανοίξουνε τις τσάντες, τα σακίδιά τους, θα βγάλουνε το μαύρο γάλα και το μαύρο μέλι, θα φτιάξουνε το ξύδι, τη χολή, γνωρίζουνε από παλιά τις δόσεις, τις ποσότητες και τις αναλογίες.

Είναι ο φόβος, η δυσκολία και το σκυλάκι τους η ντροπή. Δεν χρειάζεται να τους φωνάξεις με τ’ όνομά τους, αρκεί να τους σκεφτείς μια και μόνη στιγμή, εμφανίζονται αμέσως.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News