Η Ελλάδα είναι η χώρα που βρίθει από περιπτώσεις αντιπροσωπευτικές της υποκρισίας και των αντιφάσεων που κυριαρχούν σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου και της κοινωνίας της: τον πολίτη που καταγγέλλει τις κακές υπηρεσίες ενός κράτους στο οποίο ο ίδιος δεν πληρώνει τους φόρους που του αναλογούν, τον πολιτικό που ζητάει από τους πολίτες να υπομείνουν αιματηρές περικοπές την ώρα που ο ίδιος έχει φροντίσει να βολέψει με κάποιον τρόπο τα παιδιά και τους συγγενείς του, τον δημοσιογράφο που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για την ανάγκη συρρίκνωσης του κράτους ζητώντας απολύσεις στον δημόσιο τομέα, αλλά ταυτοχρόνως, άμα λάχει, επιζητεί μία προσωρινή ή μόνιμη πρόσληψη υπό το απαράδεκτα κομματικά ρουσφετολογικό καθεστώς της δημόσιας τηλεόρασης.

Παρότι φύσει αισιόδοξος, στην περίπτωση της χώρας μας δεν πιστεύω ότι η κρίση μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για κάτι καλύτερο. Αυτό θα μπορούσε ίσως να συμβεί σε κάποια άλλη Ελλάδα, σίγουρα πάντως όχι σε αυτήν που ζούμε σήμερα. Η δική μας κρίση θα ήταν μία πρόκληση σε μία κοινωνία στην οποία θα λειτουργούσε στοιχειωδώς ένας κώδικας αξιών, μία ιεράρχηση των πραγμάτων με ορθολογικά και όχι συναισθηματικά κριτήρια, ένα είδος αυτοοργάνωσης των ανθρώπων της με όρους αλληλεγγύης και αξιοσύνης, όχι με όρους αλληλοσπάραξης και συντεχνιακής αλληλοϋποστήριξης. Τα τελευταία δύο χρόνια, απ' όταν ξυπνήσαμε από τον πολυετή μας λήθαργο, το πρόβλημα της Ελλάδας εστιάζεται κατά κύριο λόγο στην οικονομική και δημοσιονομική του υπόσταση, την οποία θεωρώ δευτερεύουσα. Αφού λύση γι' αυτήν δεν θα βρεθεί, όσο δεν διαφαίνεται καμία προοπτική αυτή η κρίση να μας κάνει να αλλάξουμε μυαλά, συμπεριφορές, αντιλήψεις έως ότου πάψουμε να συνιστούμε εμείς οι ίδιοι ως κοινωνία την πηγή του προβλήματος για την χώρα μας.

Φεύγω σε λίγο ξανά για το εξωτερικό, ξέροντας όμως ότι και η δική μου τύχη- όπως και εκατομμύρια Ελλήνων- κρέμεται από την τύχη της χώρας μου. Όμως, στο δρόμο για το αεροδρόμιο θα κρατάω μέσα μου ακόμα λιγότερες ελπίδες από αυτές με τις οποίες ήρθα πριν μερικές εβδομάδες, ότι κουτσά-στραβά κάτι καλύτερο μπορεί να βγει για όλους μας μέσα από αυτήν την ιστορία. Δυστυχώς διαισθάνομαι ότι η Ελλάδα, κάθε μέρα που περνάει, παραδίδεται όλο και περισσότερο σε ένα φαύλο κύκλο ματαιότητας, αδιεξόδου και εξαθλίωσης επιτείνοντας- και όχι αμβλύνοντας- τα άσχημα χαρακτηριστικά μίας κοινωνίας, μέσα στην οποία η κακία, η υποκρισία και το ψέμα καταλήγουν να γίνουν η τελευταία σανίδα σωτηρίας πάνω στην οποία οι άνθρωποι προσπαθούν να πιαστούν για να επιβιώσουν. Συνεχίζοντας, όμως, με μεγαλύτερη αγριότητα την αλληλοεξόντωση τους σαν σε μία απέραντη ρωμαϊκή αρένα.

Θέαμα ανατριχιαστικά θλιβερό, που σε κάνει να νιώθεις ξένο σώμα στην ίδια σου την χώρα.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News