Επιτέλους το έμαθες, καιρός τώρα να πας, πιο ελεύθερος και πιο υποταγμένος, σε αυτό που είσαι, σε αυτό που πραγματικά πιστεύεις και αγαπάς.

Μη νομίζεις πως κάνεις τίποτα παραπάνω από αυτό, ένας χαμάλης είσαι, ένας χαμάλμπασης, ένας απλός κούριερ, μια καμήλα, ένας γάιδαρος. Κουβαλάς με το μηχανάκι σου, μεταφέρεις στην καμπούρα σου, στη σχάρα σου, στην καρότσα σου βάρη και δέματα, να τα παραδώσεις στην ώρα τους σε αυτούς που τα περιμένουν, που τα έχουν ανάγκη και τα χρειάζονται. Βρέξει χιονίσει. Αυτή είναι η εργασία σου, η υποχρέωσή σου, το καθήκον σου, η τάξη σου, η δουλειά σου, να παραδώσεις και να φύγεις τρέχοντας στις καινούργιες παραγγελίες. Δεν χρειάζονται λόγια. Οι άνθρωποι περιμένουν, οι δουλειές και οι ανάγκες τρέχουν. Τα τρένα, τα φορτία, έχουν ωράρια και δασμούς. Οι θάλασσες, φουρτούνες. Τα φάρμακα και τα φαρμάκια, ημερομηνία λήξης.

Εσύ ήρθες, χτύπησες  κουδούνι και όνομα, πήρες υπογραφή, έφυγες, Όλα αυτά είναι ήδη πάρα πολλά, αρκετά. Τα ευχαριστώ, τα μπράβο και τα ζήτω δεν είναι για σένα, μην παρασύρεσαι, μην μπερδεύεσαι, δεν είσαι εσύ το δέμα, δεν είσαι εσύ το θέμα.

Είσαι ενδιάμεσος και δεν σου πέφτει λόγος, ούτε που ξέρεις καλά- καλά τι έχει μέσα, τι γράφει το μήνυμα και η επιστολή. Εσύ παρέδωσες. Αυτός είναι ο ρόλος σου, ο πρώτος και ο τελευταίος. Μη ζητιανεύεις το χειροκρότημα, το φιλοδώρημα, αλλιώς αμείβεσαι, άλλα συμβόλαια, με άλλους και αλλού, σε άλλο νόμισμα, άλλο σύστημα, άλλο συνάλλαγμα, άλλη τράπεζα, αλλού πιστώνεσαι, αλλού πιστεύεις και αυτό ποτέ μην το ξεχνάς.              

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News