«Κι εγώ θέλω να βγω για κοκτέιλ(ς) με τη Σκάρλετ Γιόχανσον. Κι εγώ θέλω πολλά από τη ζωή. Δεν λέει κάτι αυτό». Με αυτόν τον τρόπο σχολίασε ο υπουργός Οικονομικών τον μεγαλόπνοο στόχο του Κυριάκου Μητσοτάκη να διαπραγματευτεί πρωτογενή πλεονάσματα στο 2%, όταν με το καλό γίνει κυβέρνηση.

Αν ο κόσμος στον οποίο ζούμε ήταν κανονικός, αυτές οι τρεις φράσεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν ένα εφιαλτικό τάπωμα για τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ενα τάπωμα που σχεδόν πλησιάζει εκείνα που ακούει αρκετά συχνά από τον Πρωθυπουργό μέσα στη Βουλή.

Ομως αυτός ο κόσμος δεν είναι κανονικός. Είναι ένας κόσμος στον οποίο ξυπνάμε βράδυ και κοιμόμαστε πρωί. Είναι ένας κόσμος στον οποίο ο ήλιος δύει το ξημέρωμα, τότε ακριβώς που ανατέλλει το φεγγάρι.

Αρα ας μιλήσουμε για ονειροφαντασίες καλύτερα. Τι σημαίνει όταν λέει ένας συμπαθητικός άνδρας 57 ετών, που κυκλοφορεί μονίμως με ένα σακίδιο στην πλάτη γεμάτο με κρατικούς λογαριασμούς που δεν βγαίνουν, ότι θα ήθελε να βγει για κοκτέιλ(ς) με τη Σκάρλετ Γιόχανσον; Οτι κι αυτός θέλει πολλά από τη ζωή; Αλλά ότι δεν λέει κάτι αυτό;

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος τα τελευταία δύο χρόνια, απ’ όταν ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών, βολοδέρνει χαμένος σε μία «μετάφραση» που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Είναι η «μετάφραση» της διαπραγμάτευσης, στοιχείων μη διαπραγματεύσιμων. Βουτιά στο κενό. Υπαρξιακό δράμα από αυτά που κινηματογραφικά, σήμερα, αποδίδονται με όρους κωμωδίας – όπως το «Χαμένοι στη μετάφραση» (2003) της Σοφία Κόπολα, με το οποίο έγινε ευρέως διάσημη η Σκάρλετ Γιόχανσον.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι ο Μπιλ Μάρεϊ. Οχι στο Park Hyatt του Τόκιο αλλά στο Χίλτον της Αθήνας. Αυτός δεν φωτογραφίζεται «πιωμένος» από τη μεσήλικη ζωή, με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι. Αυτός φωτογραφίζεται «πιωμένος» από την απόγνωση της ασυνεννοησίας, με ένα μπουκαλάκι νερό στο χέρι. Και οι δύο φωτογραφίζονται πάντως.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, όπως και ο Μπιλ Μάρεϊ, πράγματι, θα μπορούσε και δικαιούται να ονειρεύεται μερικές στιγμές χαλάρωσης, μαζί με ένα όμορφο, σέξι, ανάλαφρο κορίτσι σαν τη Σκάρλετ Γιόχανσον.

Ενα κορίτσι με βαθιά και δυνατή, νεανική φωνή. Με βλέμμα ελαφρώς στρεβλό μα φωτεινό, όχι επειδή είναι μπλε αλλά επειδή είναι έξυπνο. Με δέρμα ολόλευκο, απαλό και πεντακάθαρο, που μυρίζει σαπούνι και κολόνια. Με στήθος φουσκωτό, σαν της συμμαθήτριας που είχε ερωτευτεί έφηβος, το οποίο φανταζόταν στριμωγμένο μέσα στο σουτιέν και κόντευε να σπάσει το μυαλό του.

Ενα δυο κοκτέιλ(ς) με ένα κορίτσι που φοράει στενό τζιν και έχει πεταχτό κώλο. Τον έχει δει με ροζ φοιτητικό βρακί στην ταινία της Κόπολα, αλλά δεν τον είδε το 2011 στις γυμνές σέλφι που διέρρευσαν. Δεν τον είδε επειδή δεν πρόλαβε, ήταν απασχολημένος με άλλα. Και μετά δεν ήθελε, επειδή δεν του αρέσει να κοιτάζει πίσω από τις κλειδαρότρυπες.

Του αρέσουν και τα πόδια της που είναι λίγο στραβά, κλίνουν οι πατούσες προς τα μέσα όταν περπατάει. Αυτό το θέαμα είναι κάτι που τον χαλαρώνει. Να τη βλέπει να πλησιάζει στον πάγκο του μπαρ (ας πούμε του Χίλτον) και να νιώθει πίσω του την Ακρόπολη να σκάει σε εκατομμύρια μικρά λευκά φωτισμένα κομματάκια και να φωτίζει όλη την πόλη καθώς χάνεται ‒σαν φέιγ βολάν‒ ανάμεσα στις πολυκατοικίες.

Αυτή θα ήταν η στιγμή του. Αυτά θα ήταν τα πολλά που θα ζητούσε από τη ζωή. Ενα δυο κοκτέιλ(ς) με ένα όμορφο κορίτσι, ανάλαφρο, χωρίς τα βάρη της εμπειρίας. Με γυαλιστερό βλέμμα και υγρή φωνή γεμάτη ελπίδα. Ενα τέτοιο κορίτσι δίπλα του, για λίγο, θα ισοδυναμούσε με μια ολόκληρη δεύτερη ζωή. Αλλα… όπως ομολογεί και ο ίδιος «δεν λέει κάτι αυτό».

ΥΓ. Δεν «έλεγε» ούτε στην ταινία με τον Μπιλ Μάρεϊ. Επειδή η ζωή, τις περισσότερες φορές είναι οδοστρωτήρας και πολύ σπανιότερα γίνεται πραγματοποιήσιμη ονειροφαντασία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News