Στην εξέγερση στο Κάιρο, διάβαζα «Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ» της γλυκύτατης Μάρως. Στην τελευταία επίσκεψη της Τρόικας, έβλεπα το Blue Valentine. Στις πρόσφατες μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις, άκουγα δίσκους του Μίκη και διάβαζα ορισμένα αρχεία για ένα τεύχος αφιέρωμα στον Θεοδωράκη που ετοιμάσαμε στο Κ της Καθημερινής την περασμένη Κυριακή. Στην κατάληψη των μεταναστών στην Νομική άκουγα ξανά το Real Gone του Tom Waits και γέμιζα νυχιές από κάτι στερητικά…
  
Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσε ο Χριστόδουλος λέγοντας πως στα χρόνια της Χούντας εκείνος διάβαζε… Έφταναν αργά τα νέα. Έμπαινε σπίτι μόνο το σχήμα τους. Σαν βαλσαμωμένο νερό.  Εγώ έπινα από τις προμήθειες. Ζαλίζεσαι μετά από λίγο. Θέλεις οξυγόνο πέρα από το ελάχιστο που γεννάς μόνος σου για ώρες ανάγκης. Βοηθάει και ο ήλιος αυτές τις μέρες. Βλέπεις καθαρά τον κόσμο. Λίγο ταλαιπωρημένο από τον θάνατό του αλλά καλά, γενικά… Λίγο ασυνεπή τα σώματά μας, οι τένοντες σαν χαλασμένη περμανάντ δίνουν στο σύνολο μία προοπτική ρεβεράντζας, αλλά εντάξει, συμβαίνουν αυτά σε ηρωικούς λαούς.
    
Θα το ξανάβλεπα το Βlue Valentine. Σε αργή κίνηση -μακάρι να έβρισκα και αμοντάριστα πλάνα της ταινίας- μήπως με την δεύτερη καταλάβω που έκρυβε τα δυναμιτάκια που μας ανατίναξαν στο τέλος. Ανυποψίαστοι, πως δεν συμβαίνει τίποτα ιδιαίτερο και ο τύπος έσκαβε το λάκκο μας. Και μας έδωσε να κρατάμε και τα φιτίλια νομίζοντας πως ήταν σχοινί για μπαλόνια σε πάρτι.
  
Στο βιβλίο της Μάρως Δούκα, το δίκιο θηλιά και πλεξούδα κοριτσιού στην νεότερη Ιστορία μας. Από πού το πιάνεις; Με κάθε λαιμό που κόβεις, κάθε κεφάλι που χτενίζεις -τραγουδώντας ένα παλιό τραγούδι για τα χρώματα, που λέει πως το πορτοκαλί δεν είναι το καινούριο κόκκινο- προσθέτεις μάτια και μύτη σε μία παιδική ζωγραφιά για την πατρίδα.
  
Στα ενδιάμεσα κοιμόμουν. Την ονειρεύτηκα πάλι όπως την πρωτοείδα. Άρχισα να προσεύχομαι ξεκινώντας από τα δάχτυλά της…

Για τον Μίκη και τον Waits τι θέλεις να σου πω;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News