Τα Κίτρινα Ποδήλατα είναι η μπάντα που εδώ και δέκα χρόνια κάνει τους πιτσιρικάδες να σκέφτονται σαν μεγαλύτεροι και τους μεγαλύτερους να αναζητούν τον πιτσιρικά μέσα τους. Τόσα χρόνια όταν ακούω τα τραγούδια τους είτε αυτά μιλούν τρυφερά για τον έρωτα είτε κάνουν κοφτερή κριτική στα σημεία των καιρών, με σηκώνουν από την καρέκλα μου. Κυριολεκτικά. Δε με χωρά ο τόπος, τρώγομαι με τα ρούχα μου κι ετοιμάζω επίθεση απέναντι σε όλα όσα εκείνη τη στιγμή με κολλούν στον τοίχο. Τσιμπάω στο καλοφτιαγμένο δόλωμα των Κίτρινων Ποδηλάτων, δηλαδή του Αλέξανδρου και του Γιώργου Παντελιά. Επιθετικά με την έννοια της μαχητικότητας και της αισιοδοξίας βλέπουν τα δύο αδέλφια και τη δική τους ζωή. Αυτή είναι η δική τους φιλοσοφία που την κάνουν πρόταση. «Ό,τι γράφουμε μας αντιπροσωπεύει. Έτσι ζούμε κι εμείς, επιθετικά παίζουμε άμυνα. Θέλουμε να είμαστε ανοιχτοί στη ζωή, να αισθανόμαστε, να ζούμε έντονα, να μην είμαστε αδρανείς και μίζεροι. Να κάνουμε την υπέρβαση. Για αυτό βάψαμε κίτρινα τα ποδήλατά μας, γιατί είναι ένα χρώμα, φωτεινό, ζωηρό». Μακριά από το lifestyle καταφέρνουν κάνοντας πεντάλ με τις δικές τους δυνάμεις και με πολλές ανηφόρες στο δρόμο τους να περνούν τα μηνύματα τους στο νεαρόκοσμο που τους λατρεύει. Στα προβάδικα, τα τραγούδια τους παίζονται με επιμονή από τα σχολικά και φοιτητικά συγκροτήματα. Στο facebook και το youtube, αυτοσχέδια βίντεοκλιπ με τα τραγούδια τους ανεβαίνουν καθημερινά. Στα θρανία και τους τοίχους, οι στίχοι τους εκφράζουν τις ανησυχίες, τον ενθουσιασμό, την ψυχή των παιδιών. Ακόμη να ξεχάσουν τα Κίτρινα Ποδήλατα το σοκ τους όταν πριν χρόνια τους πληροφόρησαν ότι τα σχολικά θρανία γεμίζουν οι στίχοι τους. Σιγουρεύτηκαν ότι δεν είχαν γράψει κανέναν στίχο για τον οποίον θα μετάνιωναν κι από τότε προσέχουν δέκα φορές παραπάνω γιατί συνειδητοποιούν την ευθύνη τους. «Μα δεν τρέμετε;», τους ρωτάω. «Το ελέγχουμε γιατί ξέρουμε πάντα ακριβώς τι γράφουμε και γιατί και πού απευθυνόμαστε. Δεν αγγίζουμε ποτέ τίποτα που δεν ξέρουμε, που δεν καταλαβαίνουμε, που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, τίποτα που στο βάθος του δεν κρύβει κάτι θετικό και αισιόδοξο».

Γράφουν και τραγούδια με πολιτική και κοινωνική χροιά γιατί νιώθουν πως αν δεν το έκαναν θα κρυβόντουσαν πίσω από το δάχτυλο τους. «Στην καθημερινότητά μας, τα ερεθίσματα μας είναι όλων των ειδών. Πολιτικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά και ερωτικά. Δε γίνεται να κρυβόμαστε». Και στην επαφή τους με τους νέους, όχι απλά δεν κρύβονται αλλά είναι εκεί μετά από κάθε συναυλία και συζητούν για ώρες μαζί τους για τα πάντα. Τους ακούν προσεκτικά. Τους νιώθουν. Την ευαισθησία τους. Την απογοήτευση τους. Το αίμα τους που βράζει. Το θυμό τους. «Στις συναυλίες μας πριν τα επίμαχα τραγούδια τους λέμε πως τώρα θα κάνουμε την επανάστασή μας γιατί όμως έχουμε όραμα και πως ποτέ δε γκρεμίζουμε τίποτα χωρίς να έχουμε κάτι νέο, καλύτερο να προτείνουμε». Τους νέους είχαν στο μυαλό τους όταν αποφάσισαν την επανεκτέλεση των τραγουδιών «Όμορφη πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη και «Το όνειρο» του Δήμου Μούτση. Είναι τραγούδια που τους αρέσουν, γιατί είναι διαχρονικά κι αποτελούν σημεία αναφοράς στην ελληνική μουσική. «Το σημαντικότερο είναι ότι οι άνθρωποι που τα έγραψαν είναι οι ίδιοι σύμβολα αξιών και ηθικής μέσα στην πολιτιστική κατρακύλα που βιώνουμε». Στις δύο αυτές διασκευές όπως και στη μελοποίηση του ποιήματος Yara Yara  του Νίκου Καββαδία, τα Κίτρινα Ποδήλατα εκφράστηκαν με τον δικό τους τρόπο, στάθηκαν απέναντι με σεβασμό αλλά και με τόλμη καταφέρνοντας έτσι να πετύχουν τον στόχο τους. Να γίνουν η αφορμή για να τραγουδήσει η πιτσιρικαρία αυτά τα τραγούδια, να αναρωτηθεί και να ψάξει για τους δημιουργούς τους.

Παραδέχονται πως η σχέση τους με τα νέα παιδιά είναι ο ένας βασικός λόγος για τον οποίο ασχολούνται με τη μουσική. Ο δεύτερος είναι γιατί απλά δε γίνεται αλλιώς όπως λένε γελώντας αποδεχόμενοι τη μοίρα τους. Όλη τους η ζωή είναι η μουσική κι η μουσική είναι ψυχή. Κι αυτό τους φέρνει σε συνεχή επαφή με το μέσα τους. Αυτό κερδίζουν καθημερινά. «Γινόμαστε πιο ευτυχισμένοι και ουσιαστικοί άνθρωποι. Η ουσία είναι που ψάχνουμε και στη μουσική και στη σχέση μας με τους άλλους. Κι αυτό γίνεται εντοπίζοντας τι δεν θέλουμε και αφαιρώντας ολοένα και περισσότερα ανούσια πράγματα από τη ζωή μας». Δεν τους ενδιαφέρει ωστόσο, να κάνουν μουσική αν δεν την κάνουν μαζί. Θα ένιωθαν μισοί. Ο ένας έχει απόλυτη ανάγκη το φίλτρο του αλλουνού. Μοιάζουν τόσο όσο διαφέρουν. Οι ρόλοι τους διακριτοί και μοιρασμένοι. Η απαραίτητη οργανωτική ικανότητα του Γιώργου συμπληρώνει τη γοητευτική και δημιουργική αναρχία του Αλέξανδρου. Η υπομονή του Αλέξανδρου στη μεταξύ τους σχέση αντισταθμίζει την υπομονή του Γιώργου στη διαχείριση όλων των εξωγενών παραγόντων. Σαν αδέλφια και σαν μουσικοί, φουσκώνουν από περηφάνια όταν μιλούν ο ένας για τον άλλο. Δεν είναι πάντα όλα ρόδινα. Και εντάσεις δημιουργούνται και διαφωνίες και μούτρα ακόμη μπορεί να παίξουν για 2-3 μέρες. «Την τέταρτη μέρα όμως κι ενώ είμαστε ο ένας άσπρο κι άλλος μαύρο, φτάνουμε στο άλλο άκρο και υποστηρίζουμε μέχρι τελικής πτώσης ο ένας τη θέση του άλλου. Εξάλλου, τα πιο ωραία τραγούδια ήρθαν μετά από τέτοιον ηλεκτρισμό».

Ηλεκτροφόρος είναι κι ο επετειακός τους δίσκος «+10» που μόλις κυκλοφόρησε και με τον οποίο ανακεφαλαιώνουν και μας ξανασυστήνονται. Σε αυτή τη φάση, τα Κίτρινα Ποδήλατα προετοιμάζονται για τις ζωντανές τους εμφανίσεις στην ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ Live Stage Club, από τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Πάνω από χρόνο δουλεύουν αυτήν την παράσταση-για την οποία μιλούν με καμάρι- κατά την οποία θα συνδυάζονται τέχνες, θα συγχρονίζονται ήχος, φως και εικόνα σε ένα σκηνικό που θα αλλάζει μορφή, θα συμπράττουν με καλλιτέχνες μέσω τεχνολογίας, θα υπάρχει real time σκηνοθεσία με δέκα κάμερες στο χώρο και το κοινό θα έχει διαδραστικό ρόλο και θα αποφασίζει για τη συνέχεια του προγράμματος.

Όσο για τη δική τους συνέχεια, έχουν αποφασίσει ότι θα παραμείνει συνυφασμένη με τη Φλόγα , τον Σύλλογο Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια. Και δεν είναι μόνο οι συναυλίες, το live cd, ή το τραγούδι «Η ζωή σου φωνάζει» που έχουν αφιερώσει στη Φλόγα. «Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να ενημερώσουμε όσους περισσότερους μπορούμε για το έργο του Συλλόγου, για τους ξενώνες όπου μπορούν να ταξιδέψουν και να φιλοξενηθούν οικογένειες από όλη την Ελλάδα, έχοντας όλα τα έξοδα καλυμμένα και ανθρώπους κοντά τους σε ό,τι χρειάζονται». Θέλουν να εμπνεύσουν και να ενεργοποιήσουν τους χιλιάδες φίλους τους για τους σκοπούς της Φλόγας. Οι ίδιοι έτσι κι αλλιώς έχουν συνδεθεί, έχουν πια προσωπική εμπλοκή με τους ανθρώπους του Συλλόγου. Κι αυτό δε χρειάζεται καν να μου το επιβεβαιώσουν. Μου το μαρτυρά το βλέμμα τους.

Λίγες ώρες μετά από την κουβέντα μας, οδηγώντας βράδυ στους στολισμένους δρόμους της Αθήνας, ακούω το τραγούδι τους «Μόνο η αγάπη». Λυπάμαι που μόνο αυτές τις γιορτινές ημέρες πια, ξεστριμώχνουμε την αγάπη από τις υποχρεώσεις, τις φιλοδοξίες και τους φόβους μας. Χαίρομαι τουλάχιστον που όταν σβήσουν τα λαμπιόνια θα μπορούμε να αφήνουμε τα Κίτρινα Ποδήλατα να μας υπενθυμίζουν κάπου-κάπου ότι «στέκεσαι ακόμη κι είναι θαύμα, μεγάλο πράγμα να βλέπεις πάντα το ποτήρι σου γεμάτο»

 Αγαπημένα Χριστούγεννα σε όλους…
 
 
  
 
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News