Και τι θα κάμω, μάτια μου, αν δεν έρθει; Πόσες τέτοιες ευκαιρίες έχω στην ζωή μου να ζήσω την συντέλεια, το πέρας, την αλλαγή έστω;

Δεν έχω πληρώσει το περιβόητο χιλιάρικο για να μπω στην υπόγα που έφτιαξε στην περίπτωση πυρηνικής καταστροφής ο Στάλιν, δεν πρόφτασα να πάω στο μοναδικό μέρος της Γαλλίας όπου θα επιβιώσουν οι εκλεκτοί, είπα να μείνω εντός, εκτός και επι τ’αυτά για να έχω την επαφή. Να ζήσω τα τέρατα, τα φώτα τα εκτυφλωτικά, τα ούφα που θα καταφτάσουν, τον οργισμένο θεό που θα τιμωρεί ασταμάτητα. Να περάσω την αγωνία της καταστροφής, τον φόβο που θα γεννηθεί και την τελική μου πτώση.  Έχω αρχίσει, ήδη, όμως να αναλογίζομαι τα λάθη που έκανα, τις στιγμές που δεν έζησα, τον χρόνο που σκότωσα, τους ανθρώπους που κράτησα από φόβο μοναξιάς, εκείνους που φοβήθηκα να αντιμετωπίσω, τα όνειρα που έθαψα για να με βασανίζουν κάθε φορά που περνώ από πάνω τους και έχουν ανθίσει κίτρινες καμπανούλες.  Απολογισμός λίγο πριν από το τέλος του κόσμου. Το τέλος της ζωής μου. Βάσανο; Φρικτό! Τα τείχη μου, τα τείχη σου, και οι Ιθάκες που ξέχασες και ξέχασα.

Αν ερχόταν το τέλος του κόσμου, για αυτό θα θρηνούσα. Για τα ταξίδια χωρίς προκυμαία, χωρίς μπουρούχα αναχώρησης, χωρίς αλμύρα στο δέρμα. Και αν μου δινόταν η ευκαιρία να ξαναζήσω, αυτό θα διόρθωνα. Αν όλο αυτό το πανηγύρι με το τέλος του κόσμου, είναι τελικώς πανηγύρι, ας γίνει αφορμή για αλλαγή στάσης ζωής. Πολλά ταξίδια, πολλοί διαφορετικοί πολιτισμοί, πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι και λιγότερη βλακεία. Καθαρότερο βλέμμα και περισσότερη ειλικρίνεια. Όχι με τους άλλους, μα με μας. Με την αυτού εξοχότητα-ταπεινότητα που βάσει μαθηματικών εξισώσεων, θα ζήσει πολύ λιγότερα, από αυτά που θα μπορούσε να ζήσει. Η ειρωνεία της ζωής: ζεις με στόχο, τον όποιο…χάνοντας την στιγμή. Θα μου πεις χιλιοειπωμένο, αλλά και ξεχασμένο.

Επειδή, λοιπόν, η αμπελοφιλοσοφία, φοβολαγνεία και η βλακεία πάει σύννεφο και ακόμα μια φορά καταφέραμε να ασχολούμαστε με χαζά και ανούσια, πλην όμως γοητευτικά, την 22α Δεκεμβρίου ας γιορτάσουμε τις Αναστασίες και τους Αναστάσηδες, όπως συνηθίζουν στην Ρόδο και ας αναστηθεί μέσα μας η νέα εποχή ανθρώπινης συμπεριφοράς: περισσότερη γαλήνη, ψυχραιμία και καλοσύνη.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News