«Να γράφεις περισσότερα κείμενα παρέμβασης, αυτά έχει ανάγκη η εποχή» μου είπε ένας άγνωστός μου αναγνώστης του protagon πριν λίγες εβδομάδες στον «Σταυρό του Νότου». Δεν το κουβεντιάσαμε, ήταν από εκείνους τους βιαστικούς διαλόγους σαν αποχαιρετισμός σε τρένο που φεύγει, αλλά κατάλαβα τι εννοούσε, το έχω ξανακούσει. Συγκεκριμένα πράγματα ήθελε, επίκαιρα, με ονόματα, με λύσεις, να παίρνεις θέση για το γεγονός του σήμερα, να κινδυνεύεις, να μην κρύβεσαι. Φαντάζομαι, εννοούσε πως προτιμάει –γιατί αυτό έχει ανάγκη η εποχή- ένα άρθρο για τον φράχτη στον Έβρο, ή για την ανεργία, παρά μία προσωπική θεωρητικούρα γιατί αγαπάω τον Καμύ ή για την ακανόνιστη στίξη των αισθημάτων.

Παραβλέποντας την πεποίθησή μου πως η εποχή δεν έχει καμμία ανάγκη τα δικά μου κείμενα –μόνο εγώ τα έχω ανάγκη- όταν μυρίζω φωτιά στον αέρα δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ και να προσανατολιστώ προς την εστία της. Στις αναθυμιάσεις, όπως και στα δακρυγόνα, χαμηλώνεις, δεν ορθώνεις το κορμί σου, τα αέρια εξαπλώνονται προς τα πάνω, στοιχειώδες…

Υπάρχουν τόσοι τρόποι να πάρεις μέρος στην εποχή σου, τόσες κοψιές ανθρώπων και γραφιάδων, που τα «κενά» πάντα συμπληρώνονται. Πάντα οι εποχές ήταν δύσκολες, πάντα οι ραφές μας ζορίζονταν, πάντα μία επικαιρότητα βαριά και περισπωμένη διεκδικούσε από την γλώσσα όλες τις εφεδρείες της, όλο της τον έρωτα. Το έχω ανάγκη κι εγώ. Όμως όχι σε αντιδιαστολή με τις «θεωρητικούρες», δεν σκάβεις εκεί το χαράκωμά σου. Δεν είναι εκτός εποχής –και των αναγκών της- το γιατί αγαπάω τον Καμύ. Κατ’ αρχήν το γεγονός πως θα γραφτεί από έναν άνθρωπο στην Αθήνα το 2011, το εντάσσει όχι μόνο στην εποχή αλλά και στην πρώτη γραμμή του πυρός.
Μπορεί στην πρώτη σφαίρα να ψοφήσει, μπορεί και όχι.

Είναι σαν να μου ζητάς να ζήσω μόνο με εφημερίδες, χωρίς λογοτεχνία, μόνο με το δελτίο ειδήσεων του Mega, δίχως τις ταινίες του Χάνεκε. Ε, μετά πήγαινε με και μια βόλτα εκεί που στειρώνουν τα σκυλιά…

Μόλις ξυπνήσεις το πρωί, έχεις ήδη δέκα μέτωπα ανοιχτά. Στην πρώτη γουλιά καφέ ακούς μια φωνή που σου λέει να συντομεύεις γιατί υπάρχει κόσμος που περιμένει και ξερογλύφεται για το κορμάκι σου. Δεν πιστεύεις τι ακούς, δεν πιστεύεις ποιοι τα λένε, δεν πιστεύεις πως συνεχίζουν να τα λένε, ένα κλικ είναι να πηδήσεις πάνω στο τραπέζι σαν τον Γιώργο Κωνσταντίνου απαγγέλοντας τον «Σκοταδόψυχο» του ποιητή Φανφάρα-Μιχαλακόπουλου.

Εκεί χρειάζεσαι τα νύχια για να ξεψυρίσεις από το σώμα σου όλα τα καρκινάκια που κολλάνε πάνω σου σαν σκουριά, εκεί πρέπει να μαζέψεις από κάτω όλες τις ακρωτηριασμένες έννοιες, λέξεις δαγκωμένες στο λαιμό, και να προσπαθήσεις με κάθε τίμημα να διατηρήσεις μία γλώσσα, έναν τρόπο, έναν εαυτό, κάτι που να αξίζει να προστεθεί σε ένα άθροισμα άλλων ανθρώπων.

Τελικά δεν ξέρω ποια είναι τα κείμενα παρέμβασης. Ίσως εκείνα που παρεμβαίνουν σε εσένα, προσωπικά. Όποτε έγραψα θυμωμένος το μετάνιωσα. Όποτε έγραψα νηφάλιος έπληξα. Όποτε ακολούθησα την επικαιρότητα εκτέθηκα, όποτε την προσπέρασα «αφ’ υψηλού» φυγομάχησα.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News