Δεκαετία 1980. Σε κάποια κλαμπ -ντισκοτέκ τότε- έστρωναν κόκκινα χαλιά για να μπουν τρανς άτομα -τραβεστί τότε- στα μαγαζιά. Άγνοια, σεβασμός στο διαφορετικό -λόγω άγνοιας-προσκύνημα στον μύθο. Λίγα τέτοια μαγαζιά. Στα υπόλοιπα, «Είμαστε γεμάτοι». Αστυνομία εμείς. Οι αστυνομικοί στο πλευρό των «ομοίων» τους. Αυτόφωρα, ξύλο, διαπόμπευση… για ένα κομμάτι διασκέδασης. Έτσι απλοϊκά περνούσε απ' το μυαλό. Πού να φανταστεί κανείς τα βαρίδια που θα σέρναμε…

2015. Κάπου στην Εύβοια. Μια πολύ νέα τρανς γυναίκα, μια στρέιτ γυναικα και ένας στρέιτ άνδρας, παρέα. (Οι ταμπέλες επί τούτου. Αρέσκεστε σε αυτές). Γεμάτος ο ένας χώρος του μαγαζιού, έκατσαν παραδίπλα. Πιο απόμερα. Είχε γενέθλια το κορίτσι μας. Χαρούμενο. Νέα γυναίκα, δυο φορές γυναίκα. Πέφτει σύρμα. Ο τάδε είναι ντυμένος γυναίκα. ο τέτοιος μωρέ, ο πούστης απ' τη Χαλκίδα. Μπράβος του μαγαζιού ζητάει να πληρώσουν και να φύγουν. «Τραβέλια και πούστηδες δεν θέλει το αφεντικό στο μαγαζί του». Πλήρωσε και απαντά αυτή: «Θα περιμένουμε τη φίλη μου που είναι στην τουαλέτα, να μη χαθούμε».

Έρχονται και άλλα άτομα του μαγαζιού. Μια σβάστικα στο σβέρκο του ενός. Έτσι, σαν κερασάκι. Για να πιστοποιηθεί το δεδομένο. Και ο αφεντικός μαζί. Πέφτει σπρωξιά. Πέφτει κάτω. Την κλωτσούν… Εκεί, λίγο απόμερα. Μια πόρτα παρακεί έβγαζε σε ένα παράδρομο. Σφαδάζει στους πόνους. Είναι και λίγων μηνών η επέμβαση. Αν το ήξεραν, εκεί θα κλωτσούσαν με πιο πολύ μανία. Βγαίνει μαχαίρι. Ο φίλος μπαίνει μπροστά. Τρώει μαχαιριά. Η άλλη κοπέλα καλεί την αστυνομία. Όλοι μέσα. Όλοι; ΟΧΙ. Μόνο το αφεντικό και το θύμα.

Στο τμήμα απαιτεί με παρρησία και περηφάνια παρά τους πόνους να κατατεθεί μήνυση. Ζητείται ταυτότητα. Ακόμη δεν είχε αλλάξει. Η διαδικασία της αλλαγής εγγράφων, με προαπαιτούμενο την επέμβαση, παίρνει πολύ χρόνο. Ίσως ο πιο αργός χρόνος.

«Τράβελος είσαι, ρε;» η απλή, γλυκιά, ανθρώπινη ερώτηση του αξιωματικού υπηρεσίας.
«Είμαι διεμφυλικό άτομο. Έχω κάνει διόρθωση φύλου και περιμένω τα χαρτιά μου. Σας παρακαλώ, ανοίξτε ένα παράθυρο. Δώστε μου λίγο νερό. Υποφέρω απο άσθμα… Λίγο αέρα, σας παρακαλώ».

Άκρα του τάφου… κίνηση. Βρισίδια, απειλές, διακωμώδηση, εξευτελισμός και της τελευταίας ρανίδας αξιοπρέπειας. Για το αυτονόητο. Το γαμημένο το αυτονόητο. Μια μάσκα το πρόσωπο. Άχρωμη, με δεκάδες εκφράσεις στο λεπτό. Απορία, υποψία θανάτου, κάγκελα εμπόδιο στην ελευθερία της ψυχής πάνω απ' όλα, βλέμμα στο δάπεδο, λίμνες από δάκρυα αποστροφής και απόγνωσης. Πώς να περιγράψεις; Τόση ώρα στο μπαλκόνι ο πανύψηλος και αρκετά τροφαντός ιδιοκτήτης -υπάρχει φωτογραφία του στο διαδίκτυο, μετά τον ντόρο που δημιουργήθηκε. Στο μπαλκόνι, λοιπόν, και μετά από ώρα μπαίνει στο γραφείο με… σκισμένη μπλούζα, υποστηρίζοντας ότι έφαγε ξύλο από την κοπέλα. Η πλήρης συγκάλυψη. Ήθελαν να την κρατήσουν. Η αυτόματη εναλλαγή ρόλων θύτη-θύματος. Από μια φτηνή, ξεσκισμένη επί τούτου, μπλούζα.

Ασθενοφόρο, νοσοκομείο. Παυσίπονες, ηρεμιστικές ενέσεις… Για λίγο χορό. Για τη ζωή που της χρωστάει. Σίγουρα όχι κλωτσιές. Ούτε απαξίωση. Η υπόθεση πλέον πήρε τον δρόμο της δικαιοσύνης. Οι πληγές θα φύγουν. Τα σημάδια όχι. Πάντα να θυμίζουν πως τα φτερά χρειάζονται γερούς ώμους για να πετάξουν.

«Παιδοκτόνος, είχε σχέση με τραβεστί». Πηχυαίοι τίτλοι σε sites, εφημερίδες και blogs. Ο στιγματισμός μιας συγκεκριμένης ομάδας είναι εμφανής. Με τι θα είχε σχέση ένας παιδοκτόνος; Με γυναίκα; Κίτρινο που έχει σαπίζει και βρωμάει.

Διημερίδα για την Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην εκπαίδευση. Καλούν -φυσικά- το ΣΥΔ. Απευθύνω χαιρετισμό όπως ήταν προγραμματισμένο. Μια άκρως ενδιαφέρουσα εκδήλωση για το bullying. Θυμάστε -όσοι με έχετε διαβάσει- το περιστατικό με την τρανς μαθήτρια, που την έλουσαν βενζίνη στο σχολείο οι συμμαθητές της και ένα μέτρο παραπέρα έπαιζαν με τα σπίρτα; (Η Συγγρού είναι καλύτερο σχολείο;). Όταν ξεκινούν οι ερωτήσεις του κοινού, ξεπετιέται ο διευθυντής του εν λόγω σχολείου, μας αποκαλεί ψεύτες και συκοφάντες. Όχι μόνο εμάς. Και την οργάνωση που προανέφερα για την εκπαίδευση. Μαζί καταφύγαμε στον Συνήγορο του Πολίτη. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις της ανεξάρτητης αρχής, αποφάσισε να «συμμαζευτεί». Στα λόγια.

Η Άννα δεν άντεξε. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Σταμάτησε το σχολείο. Αλλά μετά από παρότρυνση και πείσμα, συνέχισε την επόμενη χρονιά. Πολλοί άλλαξαν συμπεριφορές. Ο διευθυντής, όχι. Και ήρθε θρασύς, αλλόφρων σαν πουλάρι σε φραγμένο οικόπεδο, να κάνει bullying φασιστικό μπροστά στα μάτια δεκάδων ανθρώπων. Έγινε διακοπή. Επενέβη η πρόεδρος του ΔΥΔ, Μαρίνα Γαλανού, με ομολογουμένως τεράστια αγανάκτηση -λόγω και ττης συχνότητας όλων αυτών των τυχαίων(;) περιστατικών. Πάτησαν τον κάλο μας για άλλη μια φορά. Κι ο κάλος πονάει πολύ. Έπρεπε να γίνει διακοπή.

Πριν φύγω, ζήτησα τον λόγο, συγκράτησα την οργή μου, βιώνοντας για ακόμη μια φορά τόσο ανοιχτό επιθετικό ρατσισμό και μάλιστα σε τέτοια ημερίδα. Απλά «έδειξα» σε όλους με αυτό το ολοζώντανο παράδειγμα, πως το τέρας υπάρχει και έχει πολλά μα πάρα πολλά πόδια και χέρια. Κάτω τα χέρια απο τις τρανς, λοιπόν. Επιτέλους! Μας «οφείλετε» ένα μπράβο για την τόλμη να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας. Μήπως αυτό τελικά είναι που δεν βολεύει συνειδήσεις; Η ελευθερία που θέλει κόπο με αντίτιμο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News