Photo: Μυρτώ Πολίτη

Φτάνω αργά το βράδυ στα πάτρια εδάφη. Κι ενώ απολαμβάνω τη διαδρομή από το αεροδρόμιο μέχρι το πατρικό μου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, διαπιστώνω ότι σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια οι δρόμοι της πόλης δεν είναι ούτε στολισμένοι ούτε φωταγωγημένοι. Τι έγινε αναρωτιέμαι. Γιατί ο δήμαρχος που τόσο αγαπά το σινεμά -αν έστω κι ένας κάτοικος αυτής της πόλης τον έχει δει ποτέ σε αίθουσα θα ήθελα πολύ να τον γνωρίσω- δεν έκανε για ακόμη μια φορά την πόλη λατέρνα για να γιορτάσει την έναρξη του 50ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου; Είναι λόγοι οικολογικής ευασθησίας, είναι η αποχή των Ελλήνων κινηματογραφιστών από το επετειακό φεστιβάλ, είναι μήπως άλλες οι αιτίες που σκοτεινιάζουν την πόλη; Ουφ! Εγώ, όπως και η πλειονότητα των “πρωτευουσιάνων φιλοξενούμενων” του φεστιβάλ, ανέβηκα για να περάσω καλά όχι για να προβληματίζομαι και να “σκάω” για την ταυτότητα και την προοπτική του φεστιβάλ και της πόλης που το φιλοξενεί. Για αυτό και αποφασίζω να “ξεσκάσω” και να βγω στα παλιά μου στέκια για αλητείες…

Την επόμενη μέρα όλα ξαναμπαίνουν στη θέση τους. Κατηφορίζω προς το Ολύμπιον και τις προβλήτες του λιμανιού όπου διέξαγεται εδώ και μια δεκαετία το φεστιβαλ. Όλα μοιάζουν σα να μην πέρασε μια μέρα. Έιναι όλοι τους εκεί όπως πάντα. Οι “φεστιβαλιστές”. Οι υπάλληλοι δηλαδή του φεστιβάλ, οι δημοσιογράφοι, οι καλλιτέχνες αλλά και το κοινό του φεστιβάλ. Κάθε Νοέμβρη τους βρίσκεις εκεί. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, τα υπουργικά συμβούλια “ξηλώνονται”, η Αμερική έχει μαύρο πρόεδρο, αλλά αυτοί είναι πάντα εκεί. Οι ίδιοι. Εμφανίζονται μόνο το Νοέμβρη σαν σπάνια φρούτα που ευδοκιμούν αποκλειστικά σε κλίμα φεστιβάλ. Άραγε τι να κάνουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο; Ζουν ανάμεσά μας. Το δεκαήμερο όμως του φεστιβάλ τους βλέπεις παντού. Φορούν στο λαιμό την κάρτα της διαπίστευσης και καμαρώνουν σαν να φορούν το πιο δυσεύρετο διαμάντι (είμαι σίγουρη ότι για όσο κρατά το φεστιβάλ κοιμούνται με αυτή το βράδυ). Εξάλλου,δεν είναι μια τυχαία κάρτα, είναι το boarding pass για τη διακεκριμένη θέση του φεστιβάλ. Ντυμένοι με την τελευτάια λέξη της μόδας του κουλτουριάρη, δεν κάνουν τίποτα για να κρύψουν την κούραση τους από τη δουλειά, τις αλλεπάλληλες προβολές και τα ξενύχτια των φεστιβαλικών πάρτυ. Αγαπούν το σινεμά αλλά και εκείνους που αγαπούν το σινεμά. Αγαπούν το φεστιβάλ γιατί αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Χωρίς αυτούς το φεστιβάλ θα ήταν διαφορετικό. Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερο ή χειρότερο. Ούτε γνωρίζω αν πρέπει να αλλάξουν αυτοί ή το ίδιο το φεστιβάλ. Φοβάμαι μόνο πως αν δεν αλλάξει τίποτα, θα γίνουν…”φολκλοριστές”!

Την ερχόμενη Κυριακή ακόμη ένα φεστιβάλ θα είναι ιστορία. Εύχομαι σε μερικά χρόνια να το θυμόμαστε σαν τη στιγμή που κάτι άρχισε να σαλεύει, που αρχίσαμε επιτέλους να μιλάμε ανοιχτά, να ονειρευόμαστε για το σινεμά, το φεστιβάλ και τη Θεσσαλονίκη. Όσο για μένα, πάνε χρόνια που δε ζω εδώ αλλά κάθε Νοέμβριο, κάθε φεστιβάλ επιστρέφω. Και του χρόνου εδώ θα είμαι. Μάλλον αποτίω το δικό μου φόρος τιμής σε όλα όσα ακόμη με φτιάχνουν και με ξενερώνουν στη Θεσσαλονίκη. Λέτε να είμαι κι εγώ “φεστιβαλίστρια”;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News