Λοιπόν, παίδες, έχω νέα: αφού υπό την υψηλή εποπτεία της μάνα(τζερ) μου υπέβαλλα το πλήρες και βελτιωμένο βιογραφικό μου «ώστε να γίνω πραγματικά αρωγός του πολίτη και υπηρέτης των συμφερόντων του, για τη ριζική καταπολέμηση της αδιαφάνειας, της σπατάλης, της αναξιοκρατίας και του κομματισμού», άραζα σπίτι βλέποντας Παπακαλιάτη και περίμενα να με ειδοποιήσουν για να αναλάβω καμιά Γενική Γραμματεία -κατά προτίμηση του υπουργείου Πολιτιστικού Τουρισμού όπου, ως φιλόσοφος που είμαι, έλεγα να ανοίξω διάλογο με την υφυπουργό Άντζελα περί της βαθύτερης σημασίας της λέξεως “αυτοκολλητάκι”

Περίμενα μία μέρα, περίμενα δύο, περίμενα τρεις, αλλά ούτε ένα γράμμα, ούτε ένα τηλεφώνημα παίδες. Διαπίστωσα λοιπόν δύο πράγματα. Πρώτον ο Παπακαλιάτης αντιγράφει στεγνά τη λαμπρή αμερικανιά Brothers and sisters. Ασυγκράτητος λέμε, μέχρι τις φάτσες των πρωταγωνιστών αντέγραψε! (Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: μήπως γίνω κι εγώ σεναριογράφος; Εύκολο φαίνεται. Θα αντιγράψω το Californication όπου όλοι πηδιούνται με όλους και θα γίνει χιτάκι. Θα το λέω «Γάμησέ τα», που είναι μια φράση βαθειά ελληνική ώστε κανείς να μην υποψιαστεί τίποτα εκτός από εσάς που σας ανοίγω την καρδιά μου στηριζόμενη στην εχεμύθειά σας).

Η δεύτερη διαπίστωση ήταν πιο πικρή: έμαθα ότι χιλιάδες λαού υπέβαλλε τα βιογραφικά του για μια Γενική Γραμματεία ελπίζοντας στην αξιοκρατία ενώ ταυτόχρονα πλοκάμια οικογενειακά, φιλικά, γκομενικά, γειτονικά και κυρίως κομματικά εξαπολύθηκαν από όλους ώστε να βρεθεί το σωστό κονέ που θα σπρώξει εντελώς αξιοκρατικά το βιογραφικό τους από τον πάτο στην κορυφή της στοίβας.
ΝΑ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΕΛΛΑΔΑ, ανέκραξα εγώ η cosmopolitan και έπεσα στην κατάθλιψη. Η μάνα(τζερ) μου όμως αφήνιασε. Με είπε μαλακισμένο και ηλίθιο που άραζα τόσα χρόνια στα καφενεία της Ξεσσαλονίκης και του Λονδίνου αντί να πηγαίνω εκδρομές στη Μύκονο με την ΟΝΝΕΔ ή Κρήτη με την ΠΑΣΠ. Ούτε καν ένα γκόμενο δικτυωμένο με το βαθύ (ή το ρηχό) ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσα να βρω- όλο με τα αναρχο φτωχαδερά των ΕΑΚ γυρίζω. Εγώ, παίδες, το βούλωσα διότι η γυναίκα το είχε το δίκιο της. Έστειλα μάλιστα τον νυν γκόμενο, φανατικό οικολόγο, στο σπίτι του απειλώντας τον ότι αν ξαναναφέρει μπροστά στην μάνα(τζερ) μου τον Χρυσόγελο , θα του κοπεί το χαμόγελο…
Έτσι λοιπόν η άπονη ζωή ακύρωσε το μεγάλο όνειρό μου να γίνω Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Πολιτιστικού Τουρισμού. Και τώρα; Τι να γίνω; αναρωτήθηκα ενώπιον της αφρίζουσας πλέον μάνα(τζερ) μου.
Δεν ζητάω πολλά αν σκεφτείς τα προσόντα μου. Μια δουλίτσα με πέντε ως είκοσι χιλιάδες ευρώπουλα μισθό, ασαφές αντικείμενο εργασίας, τρελές κοπάνες, ελάχιστη υπευθυνότητα.
Δηλαδή θέλεις να γίνεις golden boy, μετέφρασε η προσγειωμένη μάνα(τζερ). Ενθουσιάστηκα. ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ!! Θυμήθηκα μάλιστα πως όταν πτώχευαν οι τράπεζες, όσο πιο σκατά τα πήγαιναν τα golden boys τόσα περισσότερα μπόνους τσέπωναν –όχι, όχι, ΔΕΝ είναι παράλογο. Αυτοί είναι οι νόμοι του καπιταλισμού απλώς εμείς της αριστεράς και της προόδου είμεθα ζώα και δεν τους καταλαβαίνουμε.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα αγαπημένοι μου αναγνώστες και ζητώ επειγόντως τη βοήθειά σας: Πως διάολο μπορεί κανείς να κάνει καριέρα ως golden boy άμα είναι girl;;;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News