Αν δεν είχα ένα γιο στην ηλικία του μικρού Ντρε που είναι ο πρωταγωνιστής, θα νόμιζα κι εγώ πως πρόκειται για μια πολύ καλή παιδική ταινία όπου ο Τζάκυ Τσαν για πρώτη φορά υπηρετεί ένα δραματικό ρόλο πάρα πολύ καλά. Όμως, καθώς κυλούσε η ταινία φρίκαρα ανακαλύπτοντας πως πρόκειται για ένα φιλμ τύπου Ρόκυ όπου οι αντίπαλοι είναι παιδιά δώδεκα χρονών και δέρνονται ανελέητα σε κάποιο τουρνουά Κουνγκ Φου στη Κίνα. Όταν συνειδητοποίησα ότι από αύριο χιλιάδες παιδάκια θα μιμούνται αυτούς τους ήρωες στα σχολεία τους και θα μοιράζουν μπουνιές και χτυπήματα Κουνγκ Φου αριστερά δεξιά μου σηκώθηκε η τρίχα.

Το bulling στα σχολεία, είναι το όνομα που σηματοδοτεί την ιδιαίτερη βία που εξασκούν μικρές συμμορίες δυο ή τριών μαθητών πάνω σε μικρότερα και ανήμπορα παιδιά. Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα μικρό μαθητή στο σχολείο. Τον βάζουν στο μάτι, τον στριμώχνουν, τον εκβιάζουν και τον προτρέπουν σε παραβατικές πράξεις οι οποίες τον βάζουν πιο βαθιά στο παιχνίδι του εκβιασμού. Το παιδί εξαιρετικά φοβισμένο δεν τους αποκαλύπτει. Αρχίζει να ζει σε μια κόλαση. Κάπως έτσι ξεκινά το δράμα του μικρού πρωταγωνιστή.

Η παιδική βία είναι ανεξέλεγκτη και είναι δέκα φορές πιο βίαιη από αυτή των μεγάλων, ενώ δημιουργεί ψυχικά τραύματα. Δεν ξέρω αν έχετε πετύχει καβγά παιδικών συμμοριών μέσα σε σχολείο. Το ξύλο είναι ανελέητο. Κανείς δε πάει να χωρίσει τους εμπλεκόμενους. Είναι μέχρι τελικής πτώσεως!

Οι ακραίες περιπτώσεις μαθητών που εισβάλλουν σε σχολεία στην Αμερική οπλισμένοι με αυτόματα γεμάτα σφαίρες και θερίζουν όποιον βρουν μπροστά τους δεν απέχουν πολύ από την Ελλάδα. Μια δεκαετία περίπου. Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς αν πρέπει να προτρέψει παιδιά και γονείς να πάνε σε αυτή την ταινία που έχει αναγάγει την παιδική βία σε κάτι το φυσιολογικό που μπορεί να αντιμετωπιστεί με χτυπήματα καράτε.

Όσο για την ταινία είναι αρκετά προβλέψιμη και ίσως βαρετή για κάποιο αναγνώστη του Protagon. Μετά από 2 ή τρία σήκουελ ήρθε η ταινία που υποτίθεται ανανεώνει την ιστορία. Καλά. Το παίξιμο του μικρού γιου του Γουιλ Σμιθ είναι εξαιρετικό. Ο μικρός Τζέιντεν Σμιθ μόνο με την παρουσία και το βλέμμα του σε πείθει. Έχει μέλλον στην κινηματογραφική βιομηχανία. H υπόθεση του έργου, γράφεται σε ένα κινέζικο σχολείο αφού η οικογένεια του μεταφέρεται στην Κίνα για δουλειά. Μη θέλοντας να υποκύψει στην βία κάποιων μαθητών στο καινούργιο κινέζικο σχολείο του, ζητάει βοήθεια από έναν παλιό και δυνατό γνώστη Κουνγκ Φου που είναι και ο υδραυλικός της πολυκατοικίας που μένει. Ο ταπεινός δάσκαλος θα του μάθει σιγά σιγά να αμύνεται δέρνοντας τελικά οποιοδήποτε παιδάκι κάτω από το πρόσχημα του αθλήματος Κουνγκ Φου. Στο τέλος σε ένα τουρνουά για παιδάκια θα δείρει για τα καλά και όσους τον παρενοχλούσανε στην αρχή της ταινίας, παίρνοντας ένα τρόπαιο κι ένα κορίτσι (δεύτερο τρόπαιο).

Κατά τη γνώμη μου ακόμα και η φιλοσοφία του Κουνγκ Φου μπαίνει στην κινεζο-αμερικανική κιμαδομηχανή του κέρδους και κακοποιείται δεόντως. Είναι μια ταινία που δεν της αξίζουν περισσότερες από 100 λέξεις. Αξίζει πολλές περισσότερες αν τη δει κανείς μέσα από το πρίσμα της συνεχώς αυξανόμενης παιδικής βίας.

Η ταινία Καράτε Κιντ παίζεται από 8 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους. Δείτε το τρέιλερ εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News