Η Έφη Μεταλληνού. Η Έφη του ραδιοφώνου. Η Έφη του Δεύτερου. Η Έφη των τραγουδιών της παρέας. Η Έφη της ευγένειας, της γνώσης, της ήρεμης δύναμης. Πάει. Έφυγε. Με μιαν ανάσα. Με μια τελική σιωπή. 48 μέρες μετά τον Τάσο, τον άντρα της που ένα βράδυ κοιμήθηκε και δεν ξύπνησε ποτέ. Τι είναι όλα αυτά; Ποιος τα κανονίζει έτσι τα πράγματα;

Η Έφη μου, Η Έφη μας. Η Έφη όλων μας, ρε παιδί μου. Είναι από τις περιπτώσεις που, την ήξερες-δεν την ήξερες, σίγουρα την εκτιμούσες για όσα έλεγε και όσα επέλεγε. Μουσικές και λόγια για δεκαετίες. Η φωνή της, η χαρακτηριστικά βραχνή και ατέλειωτα γοητευτική φωνή της, εκπέμπει ακόμα στα αυτιά μου κι ας σταμάτησε να δίνει το παρόν στο αιώνια αγαπημένο της Δεύτερο εδώ και 3 χρόνια. Σχεδόν μαζί φύγαμε από τη Ραδιοφωνία. Εκείνη με εθελούσια κι εγώ με παραίτηση. Μου στάθηκε πολύ η Έφη. Με βοήθησε στα πρώτα δύσκολα χρόνια και με στήριξε μέχρι το τέλος. Ήταν αυτό που θα μπορούσε σήμερα να αποτελεί μια υγιή ΕΡΤ: δημόσιος υπάλληλος με άποψη και γνώση. Χρήσιμη, καλή στη δουλειά της και πιστή σε ένα σύγχρονο μοντέλο ραδιοφώνου με βάση το καλό τραγούδι και τα καλά ελληνικά.

Πολλές φορές πήγε κόντρα σε συναδέλφους δεκαετιών γιατί πίστευε βαθιά στο καινούργιο, στην ανανέωση, στη δοκιμή και όχι στην αρτηριοσκληρωτική και κολλημένη-βολεμένη συμπεριφορά. Κι ήταν η μεγαλύτερη και παλιότερη από όλους μας εκεί. Και μάθαινε στους μικρούς όσα ήξερε κι άφηνε τους μικρούς να της δείχνουν τα καινούργια. Και δεν ξεχώριζε ποτέ τους μόνιμους από τους συμβασιούχους. Πίστευε, έψαχνε και είχε ένα ένστικτο απίστευτο. Και ένα χιούμορ που τσάκιζε κόκαλα. Πόσο πιο ξεχωριστή θα μπορούσε να είναι; Όσο το σκέφτομαι, τόσα χρόνια που ασχολούμαι με το Ραδιόφωνο, ποτέ δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο σαν κι αυτή. Ποτέ. Ήταν δασκάλα όλων μας και συμπεριφερόταν σα συμμαθήτριά μας. Και σίγουρα καθόταν στο τελευταίο θρανίο.

Μπορώ να γράψω σελίδες ολόκληρες για την Έφη. Την Έφη μας. Δε θα το κάνω. Από την Τρίτη, που με πήραν η Βάνα, η Τιτίνα και η Έλενα να μου ανακοινώσουν το κακό μαντάτο, οι τύψεις με έχουν τυλίξει. Σχεδόν με πνίγουν. Είχα να της μιλήσω από πέρσι. Όλο έλεγα να την πάρω κι όλο κάτι τύχαινε και το ξέχναγα, το άφηνα. Είναι η πρώτη φορά που μετανιώνω τόσο. Την πήρα στα γενέθλιά της για τα χρόνια πολλά κι αυτό ήταν όλο. Πώς γινόμαστε έτσι οι άνθρωποι; Πώς ξεχνιόμαστε, πώς αφηνόμαστε έτσι; Μετανιώνω πικρά. Και εδώ και 2-3 μέρες την έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Τη βλέπω συνέχεια μπροστά μου. Είναι στο γραφειάκι της, μπροστά στο πικάπ με τους δίσκους. Και καπνίζει. Και σημειώνει τα τραγούδια και τα κείμενα της επόμενης εκπομπής της. Και ακούει τα νέα cd. Και μιλάει με τον Τάσο, τη Μαριάντζελα ή τον Σπύρο στο τηλέφωνο. Ναι, τους έχει μαγειρέψει. Και το απόγευμα θα πάει να κλαδέψει τις τριανταφυλλιές της στον κήπο της γιατί παραμεγάλωσαν τα κλαδιά και δε δείχνουν όμορφα. Και ετοιμάζεται να πάει στην Κέρκυρα για Πάσχα, για καλοκαίρι, για όσο…

Καλό ταξίδι, κορίτσι μου γλυκό.
Καλό ταξίδι.

Υ.Γ.: Βρε Έφη, ακόμα και στην κηδεία σου, όλους μας μάζεψες. Σα χαμένα μέλη μιας αγέλης ήμασταν πριν μπούμε στο νεκροταφείο. Βγαίνοντας είχαμε ξαναγίνει μια μεγάλη παρέα. Μας ένωσες. Πάλι. Σ’ ευχαριστώ και γι’ αυτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News