Η αγαπημένη διαδρομή των παιδικών μου χρόνων είναι η κατηφόρα της οδού Μάνης, στην Καλλίπολη του Πειραιά, από το πατρικό μου σπίτι στο πάνω μέρος του δρόμου κοντά στην πλατεία Καρπάθου, μέχρι το σβήσιμο της στην παλιά καφετέρια Ιρένε και τη Σκανδιναβική εκκλησία που έμαθα αμερικάνικο μπιλιάρδο, κοντά στον Σταυρό.

Παραμένει μια λαχταριστή βόλτα ακόμη και σήμερα, που έχω μετακομίσει 15 χιλιόμετρα μακριά. Στα δικά μου μάτια, η συνοικία αυτή έχει αλλοιωθεί ανεπιστρεπτί, για τους γνωστούς πολεοδομικούς λόγους. Εκτός από ένα φουρνάρικο, τίποτε δε θυμίζει αυτά που γνώριζα. Τίποτε, εκτός από την απότομη κατηφόρα, που την περπατάω ζωηρά κοιτάζοντας τη θάλασσα στα μάτια, στο στενό άνοιγμα που έχει απομείνει, με τα πλοία ανάμεσα στην Πειραϊκή και τη Σαλαμίνα να αντικρίζουν είτε προς την πλευρά του λιμανιού, όταν έχει νοτιά, είτε προς την αντίθετη κατεύθυνση, όταν φυσάει βοριάς- αυτό ήταν και το αλάνθαστο σημάδι των καθαρών νερών, για να κάνουμε άφοβα βουτιές, κάπου στα 70ς.

Για τους Πειραιώτες, πολλές γειτονιές έχουν την ιδιομορφία να συνορεύουν με τη θάλασσα, κι έτσι η ασχήμια φιλτράρεται με ανοιχτό βλέμμα, αρμυρή ανάσα και μια διάθεση χαβαλετζίδικης, παράλογης αισιοδοξίας, που μοιάζει με υπόσχεση διακοπών και νοσταλγία για μια εποχή που ακόμα ακούγονταν οι λέξεις μουράγιο και δειλινό στα λαϊκά τραγούδια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News