Invictus , σε σκηνοθεσία Κλιντ Ιστγουντ.

Καλοκαίρι. Θερινό επαρχιακό σινεμά. Οι σφαίρες σφυρίζουν στα λιόδεντρα καθώς φεύγουν πάνω από την ανεμοδαρμένηοθόνη. Η φυσαρμόνικα του γουέστερν γλυκαίνει την ζεστή έναστρη βραδιά. Σκαρφαλωμένα μικρά παιδιά παραμερίζουν φύλλα κισσού μες το σκοτάδι. Ο γιγάντιος Ίστγουντ πυροβολεί ασταμάτητα. Ο φόβος με την τέλεια ασφάλεια μαζί. Μυθική μορφή.

Ο βασιλιάς του Ακατάλληλου. Όμως ο Ίστγουντ δεν τέλειωσε εκεί, όπως τόσοι άλλοι πιστολάδες. Εκεί ξεκίνησε. Και τα επόμενα 50 χρόνια δεν έπαψε να μας καταπλήσσει σα ρωσίδα μπαλαρίνα στο υπέροχο σόλο της. Ογδόντα περασμένα και το γερό σκαρί του αλλάζει λιμάνια, σιγανά και με εντιμότητα. Η τέχνη του τον έφερε μέχρι τη Νότια Αφρική. Η ματιά του καταγράφει την Ιστορία του Νέλσον Μαντέλα. Του το ζήτησε ο φίλος του Μόργκαν Φρήμαν.

Ο Ηγέτης που φέρνει την αλλαγή καταγράφεται με τρόπο αρκετά αμερικάνικο, όμως με καθαρότητα προθέσεων. Μέσα από τον αθλητισμό και τον καλύτερο παίκτη του ράγκμπι ενώνονται μαύροι και απαρτχαϊντ. Και ο Κλιντ συνεχίζει να γυρίζει όμορφες ταινίες, άνετα σαν να πυροβολεί με το κολτ ρεβόλβερ του σημαδεύοντας τον ιδρωμένο και γονατιστό Ελάϊ Γουάλας, κάτω από την υπέροχη καλοκαιρινή νύχτα στο Μόλυβο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News