Υπογράφω αυτό το κείμενο ως ξανθιά από κούνια δηλαδή φυσική ξανθιά και το συμπέρασμα που καταθέτω απ’ το ξεκίνημα του κειμένου μου είναι πως… ως ξανθιά έχω περάσει υπέροχα.

Εξηγούμαι. Ήδη απ’ τα προσχολικά χρόνια ένιωθα διαφορετική γιατί πολύ απλά αυτό ζούσα. Οι ξαδέλφες μου και οι φίλες μου ήταν κυρίως μελαχρινές ή έστω δυο τρεις τόνους πιο καστανές από εμένα τόσο στα μαλλιά όσο και στο δέρμα. Συχνά λοιπόν ήμουν το αντικείμενο μιας συζήτησης με πολλά θαυμαστικά. Το διαφορετικό χρώμα των μαλλιών μου έπρεπε να διατηρηθεί, οι συζητήσεις λοιπόν μεταξύ των μαμάδων συχνά επικεντρώνονταν σε συμβουλές για λουσίματα με χαμομήλι και άλλα τέτοια. Το επίσης διαφορετικό δέρμα μου έπρεπε να προστατευθεί, με αποτέλεσμα να είμαι η μία της παρέας που πρόσεχαν ένα παραπάνω από τον ήλιο. Και όλο αυτό σκεφθείτε το μ’ ένα τρόπο που δεν μ’ έκανε να νιώθω άρρωστη αλλά… «άλλη»!

Στα πρώτα χρόνια στο σχολείο ήμουν το κορίτσι που όλες ήθελαν να έχουν για «διπλανή» στο θρανίο. Κάπως έτσι άλλαζα διπλανή μια φορά κάθε δεκαπέντε μέρες. Μαζί άλλαζε και η τούφα των σκουρόχρωμων μαλλιών που ερχόταν πάνω στα δικά μου για σύγκριση. Είχα μόνιμα ένα ρόλο στα σχολικά σκετσάκια: άγγελος ή αστέρι τα Χριστούγεννα, στάχυ και ήλιος το καλοκαίρι. Όταν πήγαινα εγώ δημοτικό τα ξανθά παιδιά στο σχολείο ήταν λιγότερα απ’ότι σήμερα στην Ελλάδα. Περνώντας τα χρόνια βλέπω πως «ανοίγουμε» ως λαός. Οι δασκάλες στα διαλείμματα μου έκαναν κοτσίδες, μου ανακάτευαν τρυφερά τα μαλλιά και χαμογελούσαν μεταξύ τους μ’ ένα τρόπο τέτοιο που παραδέχομαι πως ήταν άδικος για τα άλλα κορίτσια, ωστόσο τότε τον απολάμβανα δίχως τύψεις.

Στην εφηβεία μου η τηλεόραση ήταν μόδα και το ξανθό πρότυπο πιο μόδα. Ευτυχώς σήμερα απομακρυνόμαστε κι απ’ τα δύο. Κάπως έτσι την ώρα που οι συμμαθήτριές μου εφεύρισκαν τρόπους για να ανοίξουν τα μαλλιά τους εγώ το είχα έτοιμο αυτό και συχνά έμενα μόνη μου μιας και δεν είχα κάτι να προσθέσω σ’ αυτές τις συζητήσεις. Αυτό ήταν που μου έδωσε και το διαβατήριο για να μπω στην παρέα των αγοριών. Με τη θηλυκή μου υπόσταση πάντα. Μη φανταστείτε κανένα αγοροκόριτσο αλλά ούτε κι ένα κορίτσι προκλητικό ή έτοιμο για όλα. Δεν ήμουν καν sexy. Η σχέση ήταν ξεκάθαρη και τότε ήταν που εκτίμησα την ανδρική φιλία. Με πρόσεχαν, με συνόδευαν, μιλούσαμε ως ίσοι. Η ερωτική τους επιθυμία έβρισκε απάντηση στην βαμμένη ξανθιά Σάντρα. Πληθωρική, μεσογειακή, έδειχνε τουλάχιστον πέντε χρόνια μεγαλύτερή μας, ήταν ο πόθος όλων και το απολάμβανε.

Στην ενήλικη ζωή μου έχω διαπιστώσει πως το ξανθό χρώμα στα μαλλιά επιβάλλεται στα βλέμματα όπως σωστά λέει το κλισέ. Με μεγάλη χαρά βλέπω σήμερα την τάση να αλλάζει και να στρέφεται σε ό,τι ορίζει η φύση. Είναι αλήθεια πως τα ξανθά μαλλιά βαμμένα ή φυσικά αποτελούν στερεότυπο που ανοίγει πόρτες. Από ένα σημείο και ύστερα συνήθισα την έκπληξη των ανδρών (καθηγητών, εργοδοτών, ανδρών που με φλέρταραν) όταν διαπίστωναν ότι δεν είμαι ακριβώς η Barbie που ζούσε στο μυαλό τους, δεν ήμουν μηχανή του σεξ ούτε πηγή έμπνευσης ανεκδότων.

Λατρεύω τα ξανθά μαλλιά μου. Έχω περάσει καλά ως ξανθιά και νομίζω πως αυτό ενισχύθηκε γιατί οι γονείς μου δούλεψαν σημαντικά πάνω σε κάθε μου «ιδιαιτερότητα» ώστε για μένα να είναι απλώς μια κατάσταση. Στην πλάκα με τα ανέκδοτα που κάποιοι βαφτίζουν ρατσισμό, έχω μάθει να απαντώ με χαμόγελα. Ε, η αλήθεια είναι πως κάποια είναι ευτυχώς επιτυχημένα. Τον Σεπτέμβρη του ’12 ωστόσο δοκίμασα μια άσκηση θάρρους, βάφοντας τα μαλλιά μου καστανοκόκκινα. Καμιά κατάθλιψη δεν με βρήκε όπως με προειδοποιούσαν οι κομμωτές. Υποχρεώθηκα πολύ γρήγορα να γυρίσω στο ξανθό γιατί οι σκουρόχρωμες βαφές στα ξανθά μαλλιά είναι μεγάλη ταλαιπωρία. Για όσο  κράτησε η μελαχρινή μου εμπειρία ήταν τέτοια που δεν με έκανε να νιώθω λιγότερο ή περισσότερο καλά.

Η κλιμάκωση από τα παιδικά μου χρόνια ως σήμερα υπήρξε τέτοια που με κάνει να συμπεραίνω πως ένα ξανθό παιδί τότε ήταν κάτι το «διαφορετικό», κάτι που συναντούσες πιο δύσκολα. Αντιθέτως μια ξανθιά εργαζόμενη γυναίκα σήμερα είναι «μια ακόμα». Ωστόσο παραμένει στη διάθεση της κάθε φοράς ξανθιάς να καθορίσει αν είναι «μια ακόμα εργαζόμενη γυναίκα» ή «μια ακόμα ξανθιά εργαζόμενη γυναίκα». 

Υγ: Θέλω να υπογραμμίσω τις αντιδράσεις των δικών μου ανθρώπων όταν τους είπα πως θα γράψω ένα κείμενο για τη ζωή μου ως ξανθιά. Οι περισσότεροι μου είπαν «Μα γιατί να το κάνεις αυτό;» σαν να ήθελαν να με προστατεύσουν από την «έκθεση». Σκεφθείτε πόσο δεδομένο είναι πια στο μυαλό κάποιων ότι η ζωή της ξανθιάς είναι μια «άλλη» ζωή ταυτισμένη με το φλερτ, το σεξ, τον ρατσισμό, την ίντριγκα, τα πάθη, τα λάθη, την ηθική (ποια ηθική; Για ξανθιά μιλάμε.), τη διασκέδαση, την καζούρα. Καμία σχέση. Μια ξανθιά ζωή μπορεί να είναι από πολύ κανονική έως απολύτως αδιάφορη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News