Οι διακοπές είναι σαν τον εραστή. Στο ερώτημα «Ποιος προσφέρει τη μεγαλύτερη απόλαυση και την αίσθηση( ή ψευδαίσθηση) της περιπέτειας, της περιέργειας και του πόθου, ο νέος ή ο παλιός;» Η απάντηση είναι μία: ο ξέγνοιαστος.

Μια βδομάδα έλειψα ελπίζοντας ότι θα καταφέρω για αυτές τις ευλογημένες 168 ώρες, όχι να σβήσω, να παραμερίσω λίγο, να θαμπώσω έστω, το φορτηγό που αδειάζει συνεχώς πάνω μου/μας όλα τα ζόρια και τα δεινά της ελληνικής σύγχρονης ζωής. Ματαίως, εκεί… η καρότσα ξεφόρτωνε και ξεφόρτωνε, άγχη, εφιάλτες, έγνοιες, υποχρεώσεις, λογαριασμούς, εκκρεμότητες, γραμμάτια κάθε είδους. Όχι του τύπου «ποιος αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω», αυτά ήταν παλιές πολυτέλειες. Το χειρότερο όλων από τα γαρμπίλια και τις κοτρώνες ήταν η απόλυτη, βαθιά πια απουσία της ελάχιστης ελπίδας ότι μπορεί να αλλάξει κάτι, η απελπισία. Από πού να κρατηθεί κανείς; Σε τι να πιστέψει; Γιατί αξίζει να σωθεί αυτή η χώρα; Ας μου το απαντήσει κάποιος.

Είχα την ευτυχία και την τύχη (τα τυχερά του μπατίρη, Άλκη) να φιλοξενηθώ σε ένα από τα ωραιότερα σπίτια της Μεσογείου, σε ένα από τα ομορφότερα και υποτίθεται προστατευμένα νησιά του Ιουνίου. Η φύση της Κέρκυρας σου κόβει την ανάσα, μακάρι να μπορούσες να νιώσεις σαν τους περιηγητές που την πρωτοείδαν κάτι αιώνες πριν. Τώρα έχουν σωθεί άντε το πολύ δέκα κρυφά σημεία της. Στο δρόμο λίγο έξω απ’ την πόλη αντίκρισα την εφαρμογή του ασύλληπτου: σπίτι τούρτα (από αυτά που οι εργολάβοι έχουν πήξει Μελίσσια, Βριλήσια, Πεντέλες και λοιπά προάστια) εξελιγμένο στο απόλυτο σύμβολο: ήταν βαμμένο πλαστικό το μισό φλούο κίτρινο και το υπόλοιπο φλούο ροζ. Πέρα από την απόχρωση τσίχλας. Τέτοια χρώματα μόνο στην τυπογραφική Σκάλα της Παντόν έχω αντικρίσει. Λίγο αργότερα διαπίστωσα πως δεν ήταν ένα ούτε δύο τα τερατίδια αυτά.

Επιπλέον, όπως διαπίστωσα σε μια βραδινή αυτοκινητάδα η Νομαρχία, το Υπουργείο, ο Δήμαρχος (ποιος από όλους άραγε;) έχει διαγραμμίσει με φωτάκια, οριζοντίως και καθέτως (σαν μπακλαβά) το οδόστρωμα, δήθεν για να μην τρέχουν οι οδηγοί, εξασφαλίζοντάς τους μια πιο ψυχεδελική μετάβαση στον άλλο κόσμο.

Γι αυτό και γύρισα στο μαγικό μου βράχο και δεν ξεμύτισα εφτά μέρες, αποφεύγοντας και τις παραλίες –γιατί ναι, αγαπητέ κύριε Καμπουράκη και μη μου άπτου είμαι και σνομπ -και δεν αντέχω να με αγγίζει καν η λάσπη και η φωνή από κάθε άξεστο καμάρι που τρέχει άτσαλα στα νερά ούτε το θέαμα της μαμάς του που απλώνει, μασώντας τσίχλα, αντιηλιακό στην τριχωτή πλάτη του μπαμπά που ρουφάει τον φρέντο θορυβωδώς κι ενδιαμέσως ρίχνει κι ένα ρεψιματάκι γιατί του χε πέσει βαρύ το γιαχνί της προηγουμένης. Και όχι αγαπητέ κύριε Σιδέρη, μια ντοματούλα και μια σκηνή δεν εξασφαλίζει την ευτυχία, η σκηνή έχει γίνει πια σκοινί καθότι οι κακές σκέψεις στροβιλίζονται με την ταχύτητα μπλέντερ που ετοιμάζει κοκτέιλ στο κοντινό αναιδέστατα θορυβώδες παραθαλάσσιο μπαρ.

Τώρα αυτά πλέον είναι μακρινά. Κάθομαι στο γραφείο μου, alien προς τις εξοχές, alien και προς την πόλη, με ένα πακέτο φακέλους και ντοσιέ με προβλήματα, με λογαριασμούς που δεν τολμώ να ανοίξω, με τηλεφωνήματα από τράπεζες που δεν σηκώνω, με εφημερίδες και δελτία ειδήσεων που μιλούν με μισόλογα και μασημένες κουβέντες μόνο για τα χειρότερα που δεν έρχονται, είναι εδώ παρόντα. Με φλούο κίτρινο και φλουο ροζ, κάρφος στον οφθαλμό μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News