Τρέφω μια καχυποψία προς τις μετρήσεις. Δεν πάει να βασίζονται σε αδιάσειστα στοιχεία, σε τεκμήρια ακλόνητα, το, κυπριακής καταγωγής, γαϊδουρινό πείσμα μου αρνείται να τις δεχτεί (ελπίζω ο λίαν αγαπητός μου Στράτος Φαναράς να μη διαβάζει τις παραληρηματικές αυτές αράδες). Δεν αντέχω την τόσο πραγματική κατάταξη των πραγμάτων.

Για μένα ο κόσμος χωρίζεται σε κατηγορίες ανάλογες με κείνες που πρώτος είχε ορίσει ο αξεπέραστος σε ευστροφία, κυνισμό και αποφθεγματική ακρίβεια Όσκαρ Ουάιλντ: σε ανιαρούς και γοητευτικούς, σε όσους αγαπούν να δουλεύουν και σε όσους αγαπούν να έχουν γνώμη, σε ψεύτες και σε αυτούς (το χείριστο είδος) που λεν την αλήθεια πάντα μισή κοκ.

Στην περίπτωση του protagon μη φαντασθείτε ότι παρεκκλίνω της στρεβλής μου πορείας. Όσο καιρό τώρα βγαίνουμε στον ανοιχτό ορίζοντα, όσο καιρό ακούμε από τις εταιρείες μετρήσεων το προφίλ των αναγνωστών μας – ξέρετε, σαγηνευτικοί, ασυμβίβαστοι, χαλκέντεροι, ανεξάρτητοι, υπέρκομψοι, ξενύχτηδες, στοχαστικοί, γλεντοκόποι- εγώ προσπαθούσα να βρω το κρίσιμο ερώτημα που θα καθόριζε το προφίλ τους.

Το βρήκα, μετά από κάμποσες νυχτερινές συναντήσεις με ορισμένους από τους protagon συντρόφους μου.Ναι,το βρήκα. Η αφετηρία είναι φυσικά ένα τραγούδι που για μένα έχει γίνει πια ο ύμνος του protagon, αυτό στο οποίο ακόμη κι ο πιο σιωπηλός, κατηφής, κλειδωμένος, συμμετέχει.

Στο άκουσμά του, έχω δει τον Σταύρο να σηκώνεται από το κάθισμά του και με πυρωμένα μάτια να το ψιθυρίζει, τη Λίνα να εκρήγνυται, τον Γιαννακίδη να αφήνει στην άκρη τη σαλονικιώτικη λίαν ιδιότυπη συστολή του, τον Άρη να φτεροκοπάει ακόμη πιο δυνατά, την Γκέλη να εγκαταλείπει το κυνικό φλέγμα της, και κάποιον που δεν θα σας αποκαλύψω και που είναι η ψυχή των νυχτοπερπατημάτων μας σχεδόν να βουρκώνει. Το εμβληματικό αυτό τραγούδι είναι Το Δίχτυ του Σταύρου Ξαρχάκου με τους στίχους του Νίκου Γκάτσου.

Αποφασίστε λοιπόν αγαπητοί σε ποια protagon ακτίνα βρίσκεστε επιλέγοντας ανάμεσα σε επτά διαφορετικές ενορχηστρώσεις και ερμηνείες.

Από τον Τάκη Μπίνη, ερμηνεία που ταυτίζω με τον Αντρέα Πετρουλάκη. Ερμηνεία, σαν απολύτως αρρενωπό, σπαρακτικό τροπάριο μιας ιδιότυπης εκκλησίας.

Από την Ελένη Βιτάλη. Ο γυναικείος στεγνός λυγμός, σκέφτομαι τον Θεοδωράκη να την προτιμά.

Από την Σωτηρία Λεονάρδου. Η αγαπημένη της Λίνας. Υποσημείωση δική μου: τα μάτια της Λεονάρδου έχουν το χρώμα του μενεξέ, ήταν η ωραιότερη γυναίκα που γνώρισα στην Ελλάδα της δεκαετίας του 80. Σαγηνευτική η ασυρματίστρια.

Από τη Βίκυ Μοσχολιού. Και με πόνο και με τσαμπουκά. Για τη Γκέλη.

Της Ρίτας Σακελλαρίου. Κυρίως με τσαμπουκά, Γιαννακίδη μ΄ακούς;

Της Χαρούλας Αλεξίου, πιο χαδιάρικη, για τον Άρη.

Της Δήμητρας Γαλάνη, η πιο κοριτσίστικη για τη Στέλλα, που την μυώ στα λαϊκά.

Ακούστε, σκεφτείτε διαλέξτε και στείλτε μου το στίγμα σας παρακαλώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News