Ποιος το αντέχει άλλο αυτό; Να μαθαίνει πώς κλίνεται η λέξη λαμόγιο, τσόκαρο και μίζα σε όλες τις πτώσεις (ενώ θεωρεί περιττό π.χ να μάθει ορθογραφία ως κάτι άχρηστο και «πασσέ») και να ικανοποιείται, να παρακολουθεί την ακύρωση των επιπτώσεων, το θρίαμβο από μισόλογα και εξυπνακισμούς, τις τσάμπα μαγκές, τις άσφαιρες προθέσεις, την πολυδιαφημιζόμενη βούληση και το βασίλειο της απραξίας.

Θυμάστε τον ουροβόρο όφη; Αυτός μεν κυνηγούσε την ουρά του και την έτρωγε, αλλά έτρωγε το παλιό του δέρμα για να ξαναγεννηθεί και να δηλώσει συμβολικά τον κύκλο της ζωής. Αντιθέτως εμείς και κυνηγάμε την ουρά μας και κάνουμε κύκλους και στροβιλιζόμαστε γύρω από τον ομφαλό μας αλλά τίποτε απολύτως δεν συμβαίνει. Δεν γίνεται τίποτα γιατί έχουμε μεταβληθεί σε άλλο είδος, ένα ανερμάτιστο, παμφάγο καταναλωτικό είδος που θαμπώνεται μόνο από τα φράγκα που δεν έχει ή έχει ο διπλανός του, επαίρεται για την αμορφωσιά του, ζηλεύει την καλλιέργεια και την ευγένεια μόνο όταν αυτή αποκτά τιμή κι εξαργυρώνεται ή αποκτά λάμψη δημοφιλή και θέλει με τα λιγότερα να κατακτήσει τα πλείστα.

Τις νύχτες που δεν με πιάνει ύπνος από την αγκούσα της επερχόμενης μέρας το μόνο που αντέχω να διαβάσω και να με γλυκάνει είναι η υμνολογία της εξοδίου ακολουθίας. Σταματήστε να χτυπάτε ξύλο, να φτύνετε τον κόρφο σας και να σηκώνετε φρύδι επιτηδευμένης έκπληξης. Οι αλήθειες είναι μπροστά μας, εμείς επιμένουμε να μαστε απελέκητοι.

Όφις; Μακάρι, όφις χίλιες φορές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News