Αρνούμαι να δω το βίντεο της πρόσκρουσης. Αρνούμαι να ανοίξω τις φωτογραφίες από την κηδεία στην Πτολεμαΐδα της μάνας και του τρίχρονου παιδιού της. Να παρακολουθήσω τις ύβρεις στο facebook για τον πατέρα Jumbo, τις αναλύσεις περί ταξικού μίσους, τις κόντρες, τον εμετό όσων μισούν επιχειρηματικά τον πατέρα του οδηγού της Porsche. Δεν θέλω να ξέρω πώς και πότε θα αποχαιρετήσουν τον θύτη-θύμα.

Βλέπω τους τίτλους κι αποστρέφω το βλέμμα μου, τους προσπερνώ σχεδόν αγχωμένα.

Προτιμώ τις ειδήσεις για τον Τραμπ και την απρεπή ξυπολησιά της συμβούλου του στο Οβάλ Γραφείο, τα νέα για την απόρριψη του νομοσχεδίου για το Brexit και τι θα γίνει επιτέλους με την ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ.

Εχουν περάσει πέντε ημέρες απο το συμβάν κι ακόμη ξεσαλώνουν… Θα περάσουν πολλές ακόμη – υποθέτω -για να απομυζήσουν κάθε ίχνος ιδιωτικότητας στον πόνο, ειδικά από ανθρώπους που αδυνατούν στον ορυμαγδό των γεγονότων να προφυλαχθούν από το μικρόνοο κουτσομπολιό τρίτων, που δεν είχαν, ούτε θα αποκτήσουν σχέση μαζί τους.

Οποιος έχει περάσει έστω και έναν μήνα αληθινού πένθους, όποιος έχει υποστεί το σοκ που συνεπάγεται ο ξαφνικός και βίαιος θάνατος οικείων του προσώπων, γνωρίζει καλά ότι η ζωή «μετά» είναι υπόθεση σκληρή, που δεν επιδέχεται συνταγές, παρηγοριές και fast track θεραπείες.

Μια υπόθεση που την κουβαλάς για πάντα και με τις εικόνες της θα κλείσεις τα μάτια σου, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Που σε καθιστά «άλλο», καλύτερο ή χειρότερο δεν ξέρω, πάντως διαφορετικό από αυτό που ήσουν.

Η ζωή «μετά» είναι υπόθεση προσωπική, όσο και το δακτυλικό αποτύπωμα, το πένθος το διαχειρίζεται κάνεις όπως ξέρει και μπορεί.

Η έκθεση στη δημοσιότητα μόνο τον πόνο δεν γιατρεύει. Δίνει βήμα, δικαίωμα άποψης, και στον πλέον άσχετο που δεν ξέρει ποιος είσαι, πώς μεγάλωσες, πώς ερμηνεύεις αυτό που σου συμβαίνει, πώς θα καταφέρεις να αντέξεις αυτό που σε «βρήκε». Γιατί δεν ρωτούν τους γονείς και τον σύζυγο της εγκύου Αγγελικής που «έφυγε» στον εμπρησμό της Marfin; Γιατί δεν καλούν στα πάνελ τη Σιμόνα που στο δρόμο για το μαιευτήριο της έκλεψαν μαζί με μια βιντεοκάμερα και τη ζωή του άνδρα της, κάπου στην πλατεία Βικτορίας;

Ισως θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το φιλοθεάμον κοινό να δει κανείς πώς κατάφεραν και συνέχισαν άνθρωποι που έτυχε να κρατήσουν κάποτε στις παλάμες τους τις ζωές τους – θρύψαλα.

Οι όροι θεάματος στην παρακολούθηση του πένθους δεν υποδηλώνουν συμπόνια, αλλά απανθρωπιά. Ο «συγκλονιστικός» πατέρας σε λίγο το μόνο που θα ψάχνει, θα’ ναι νταμάρι για να ουρλιάξει. Τέτοιες τραγωδίες δεν χωρούν σε λόγια – γιατί δεν τον αφήνουν;

Το κοινό ξεκοκαλίζει τις ειδήσεις για το φονικό της Porsche κι από μέσα του σταυροκοπιέται ανακουφισμένο που η δική του κανονικότητα δεν έχει διαταραχθεί. Εντρυφεί σε κάθε λεπτομέρεια, εμπεδώνοντας ότι τα φέρετρα δεν αφορούν εκείνο, τα μνήματα δεν είναι χαραγμένα με ονόματα γνωστά του. Διαβάζει αδηφάγα καθετί που υπογράφουν οι μοιρολογίστρες του Facebook ξέροντας ότι οι δικοί του κοιμούνται ζεστοί στο διπλανό δωμάτιο.

Ξόρκι είναι τα χτυπήματα και τα likes στα βδελύγματα που γράφονται τόσες μέρες τώρα. Γιατί η ζωή είναι αναπάντεχη και οι μύχιοι φόβοι μας το ξέρουν αυτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News