Αφού το σκέφτηκα για μέρες, είχα καταλήξει. Όχι , δεν θα γράψω! Ας γράψει κάποιος άλλος πραγματικά «δικός του». Από τους φίλους του, τους κολλητούς του. Τηλεφώνησα σε έναν πραγματικά «δικό του». Δεν δέχτηκε. Δεν πειράζει, σκέφτηκα. Δεν μας έχει ανάγκη ο Παύλος. Τον θυμούνται χιλιάδες κάθε μέρα. Ακόμη και αγέννητοι, τότε, πιτσιρικάδες. Δεν ξεχνιέται ο Παύλος. Αρκεί να δείτε τα σχόλια στο youtube, τα σημειώματα στον τάφο του στον Κόκκινο Μύλο, τα τόσα που γράφτηκαν και εξακολουθούν να γράφονται γι’ αυτόν 22 χρόνια μετά.

Τελικά γράφω γιατί, «δεν γίνεται να μην γράψουμε», λέει ο Κώστας Γιαννακίδης. Σιγά μη με στρίμωξε. Αυτό ήταν όμως το άλλοθι που χρειαζόμουν. Ο Παύλος πέθανε σαν σήμερα, 6 Δεκεμβρίου 1990.

Εγώ δεν ήμουν «δικός του». Δεν χώραγε ο άναρχος Παύλος στον τακτοποιημένο κομμουνισμό μου. Ήμουν δικός του μόνο στα χαρτιά. Ο γαμπρός του. Ο άντρας της αδελφής του. Τον συναντούσα, τον έβλεπα, αλλά δεν καταλάβαινα Χριστό. Μάλλον πίστευα ότι καταλάβαινα και τον απέρριπτα με βάση τις ακλόνητες βεβαιότητές μου. Οι βεβαιότητες είναι τα θεμέλια της ανοησίας αλλά, αυτό βλέπετε, το κατάλαβα αργότερα. Κάθε απόπειρα συζήτησης, μια κόντρα. Ασύμβατοι κόσμοι.

Ο δικός του κόσμος όμως ήταν πιο ανοιχτός και με τα χρόνια νικούσε στα σημεία τον δικό μου. Ποτέ δεν του το ομολόγησα, αλλά φαινόταν. Μόλις άκουσα τα κομμάτια του «Εν λευκώ» είπα: «Ωπα, αυτός είναι πραγματικά πολύ καλός…». Πήγα στα μουλωχτά σε κάνα δυο υπαίθριες συναυλίες. Δεν το ‘λεγα σε κανέναν. Θυμάμαι αυτήν της Κοραή. Ανέβηκε λιώμα, τελείωσε ντούρος. Ποτέ του δεν με είδε, ποτέ μου δεν του το είπα.

Μόλις τα πεθερικά μου ανέβηκαν στην Φωσκόλου και μένανε από κάτω μας, άρχισα να τον κατασκοπεύω. Διακριτικά αλλά συστηματικά. Οι συνομιλίες μας πάντα μετρημένες αλλά τώρα πιο μαλακωμένες. Στο μέσα δωμάτιο στο βάθος. Χαρτιά, ποιήματα, γραφτά του. Δοκιμές στα καινούργια με την κιθάρα και το μαγνητόφωνο. «Ρεμπέτικα ρε Παύλο;». «Μπλούζ, ρεμπέτικα όπως θέλεις πες τα». «Μη σκοτώνεσαι στην υπόγα του “Αν” ρε Παύλο! Είσαι πολύ καλός. Γράφε τους τραγούδια και μουσικές και πούλα τα. Άραξε, ηρέμησε!» Μου απάντησε με ένα ειρωνικό χαμόγελο γεμάτο καλοσύνη και κατανόηση.

Επειδή το έχω ζυγίσει καλά όλα αυτά τα χρόνια σας το λέω υπεύθυνα: Ο Παύλος ήταν, πρώτα απ’ όλα, ένας γενναιόδωρος αριστοκράτης. Μακάρι να είχα την ωριμότητα και το κουράγιο να του το είχα πει κατάμουτρα, τότε…

Κι επειδή το πένθος δεν του ταιριάζει: Rock ‘n Roll στο κρεβάτι!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News