Φρεντ Αστέρ, Τζίντζερ Ρότζερς, Τζιν Κέλυ, ακόμα και Έστερ Ουΐλιαμς. Μάλιστα, βλέπω μιούζικαλ από παιδί. Πάντα αυτού του είδους οι ταινίες ασκούσαν μία έλξη σε μένα. Όποτε στα κρατικά κανάλια παλιότερα προβαλλόταν τέτοιου είδους ταινίες, μπορεί και να άφηνα τη μπάλα για να τις δω. Και για ένα αγόρι αυτό είναι μία σοβαρή υποχώρηση. Εντάξει δεν το έκανα πάντα, αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές. Σε ηλικία γύρω στα δέκα, σε πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Κεφαλονιά, μία ομάδα από την Λυρική Σκηνή είχε έρθει εκεί που μεγάλωνα λόγω της δουλειάς του πατέρα μου, και είδα αποσπάσματα από τον Βαφτιστικό, μία οπερέτα του Θεόφραστου Σακκελαρίδη.

Και ναι, μου άρεσε κι αυτό το θέαμα. Μέχρι και τώρα λοιπόν, τα θεάματα σε τηλεόραση και θέατρο που έχουν μουσική και τραγούδια με έλκουν. Θεωρώ το «Moulin Rouge» μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει, ενώ φέτος πέρασα μία από τις ομορφότερες βραδιές μου βλέποντας στο θέατρο «Χώρα» το Rent του Τζόναθαν Λάρσον σε σκηνοθεσία της Θέμιδας Μαρσέλου, με τον Αργύρη Αγγέλου, τον Πάνο Μουζουράκη, την Αντιγόνη Ψυχράμη και άλλους εξαίρετους ηθοποιούς και τραγουδιστές. Έστω κι αν η όψη μου λοιπόν δεν το προδίδει, ομολογώ ότι μου αρέσουν τα μιούζικαλ. Είμαι ο Γιάννης και είμαι καλά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News