Έχεις τη σκέψη, το σχέδιο, την απελπισία, την πέτρα, την πίκρα, την αποφασιστικότητα, τη μέση, την αρχή, το τέλος, τα λόγια, τις λέξεις, τον ήχο, τα καθαρά φωνήεντα, τα επτά. Τα θαύματα. Τα έχεις. Ανατέλλουν, ανεβαίνουν, πετούν, χαίρονται, χαιρετούν, χαμογελούν, μπαλόνια, χαρταετοί, αερόστατα.

Όχι- σου λένε, να τα προσγειώσεις, στο αεροδρόμιο του εφικτού. Να τα υποβιβάσεις στην πράξη. Στην «πραγματικότητα». Στο γήπεδο της. Εκεί. Εκεί. Στη β΄ εθνική. Και πριν προλάβεις να συμφωνήσεις, παίρνουν, πιάνουν τις καρφίτσες, τους αριθμούς, τους υπολογισμούς, τους προϋπολογισμούς. Ακούς το μπαμ. Σκας.

Ωραία ας παίξουμε σ΄ αυτό το πρωτάθλημα. Μακάρι. Ας υπηρετήσουμε την ανάγκη. Έτσι λες και στρώνεσαι στη δουλειά. Σκέφτεσαι πως μπορεί κάτι να γίνει, μπορεί η στιγμή να θέλει τέτοιες προσγειώσεις. Ίσως είναι η ώρα. Είσαι αισιόδοξος μετά από καιρό. Τους πιστεύεις. Τι διάβολο.

Πέφτεις με τα μούτρα, βάζεις τα χέρια όπως πρέπει, όπως αρμόζει, στις λάσπες, στα σκατά, βυθίζεσαι, βουλιάζεις, τραγουδάς, φωνάζεις, πανηγυρίζεις, χαίρεσαι, εργάζεσαι, μνημονεύεις τους παλιούς δασκάλους, μουρμουρίζεις ξόρκια δοκιμασμένα και εκεί που έχεις ξεχαστεί, να τη η νοθεία, η απάτη, η ευτέλεια, η ιδιοτέλεια, ξαναφανερώνεται.

Παίρνει τα λόγια, τις λέξεις, τις σκέψεις- τα παραμορφώνει, τα κάνει όργανό της. Πετυχαίνει ακόμα και την πιο καταχθόνια αλχημεία, τα μετατρέπει στο αντίθετό τους. Γυρίζει τα φωνήεντα σε σύμφωνα.

Πιάστηκες στο δίχτυ, στην παγίδα. Έπεσες στο χαντάκι, χαντακώθηκες. Έκανες το λάθος να προσγειωθείς στο γήπεδό της, σε ανέλαβε. Ξέχασες πως η πράξη είναι απατηλή, αμαρτωλή, φέρνει το αντίθετο εκείνου που θέλουμε να φέρει ή και κάτι πιο σκληρό, μας πηγαίνει εκεί όπου ασυνείδητα, βαθύτερα γυρεύουμε να πάμε. Γιατί η πράξη είναι αποκάλυψη του μυστικότερου πόθου μας, του άγνωστου σ’ εμάς τους ίδιους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News