Είναι αλήθεια ότι το 2011, παρά την αγάπη μου στους μονούς αριθμούς και ειδικά το 11, είναι μία χρονιά που θα την θυμάμαι χωρίς να χαμογελώ! Κρίση, οικονομικά προβλήματα και πολλά άλλα δεινά. Δεν θα θυμάμαι όμως το 2011 εξαιτίας αυτών, όσο κι αν τελικά αποτέλεσαν την γενεσιουργό αιτία της πίκρας, της απογοήτευσης, ενίοτε και της δυστυχίας που ένιωθα. Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου να ψάχνει να βρει τους λόγους που δεν νιώθω όσο ευτυχισμένος ήμουν στο παρελθόν, όσο ευτυχισμένος ένιωθα συνήθως.

Τελικά ο γλόμπος της λύσης στον φετινό γρίφο της ζωής μου άναψε πάνω από το κεφάλι μου και από πάνω του σχηματίστηκε μία λέξη (ζητώ συγνώμη από την Λαμπρία που σκοτώνει όταν σκοτώνουμε την ελληνική γλώσσα): Είμαι ετεροχαρής. Ναι, αυτή η λέξη έδωσε απάντηση στους προβληματισμούς μου. Είναι λέξη που δεν υπάρχει όσο κι αν έψαξα στα λεξικά, και προφανέστατα είναι λέξη που δεν θα μπει κιόλας στα βιβλία. Είναι όμως η λέξη μου. Χαίρομαι όταν είναι χαρούμενοι και οι άλλοι. Αυτή είναι η ερμηνεία μου για την λέξη ετεροχαρής.

Ποτέ στην ζωή μου δεν προσδιοριζόμουν από οτιδήποτε έκαναν οι άλλοι. Δεν έκανα κάτι –σε πολλούς τομείς- επειδή το έκαναν οι άλλοι. Αλλά όσο θυμάμαι τον εαυτό μου η χαρά μου εξαρτιόταν αποκλειστικά από τα χαμόγελα γύρω μου. Δεν γνωρίζω αν η αντίθετη λέξη είναι το «αυτοχαρής», αλλά –έτσι κι αλλιώς- δεν μου αρέσει. Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Θα παραμείνω ετεροχαρής και θα περιμένω να ξαναδώ γύρω μου να πυκνώνουν τα χαμόγελα για να νιώσω κι εγώ καλύτερα. Να ξαναβρώ έμπνευση και να εμφανίζομαι συχνότερα. Παντού. Εδώ, εκεί, ακόμα και στην ίδια μου τη ζωή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News