Η ρήση του Έκο είναι γνωστή και πολυπαιγμένη. Ο Αύγουστος δεν έχει ειδήσεις. Έχει αποδειχθεί ψευδής πολλές φορές βέβαια, αλλά νομίζω πως ακόμη και ο Ουμπέρτο το ξέρει πως έγραψε μια φράση περισσότερο εντυπώσεων παρά ουσίας. Τα πιο ειδεχθή εγκλήματα έχουν γίνει Αύγουστο. Καίγεται το μυαλό στις μεγάλες θερμοκρασίες και στην μοναξιά και απελευθερώνει τον όλεθρο υπενθυμίζοντας μας το τι είμαστε ικανοί να κάνουμε όταν κακοφορμίσει η κρίση και διαταραχτούν οι συνθήκες περιβάλλοντος που είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε. Νορμάλ καιρός και άνθρωποι γύρω μας. Τον επιδιώκω τον Αύγουστο στην Αθήνα αν και ζορίζομαι ακόμα. Κατ΄ αρχήν είναι ένα τρυκ για να παρατείνεις τις διακοπές σου. Φεύγεις τον Ιούλιο και όταν επιστρέφεις τον Αύγουστο που υποτίθεται πως πρέπει να δουλέψεις, δεν δουλεύει κανένας άλλος, οπότε τι να κάνεις κι εσύ που έχεις όλη τη διάθεση…
      
Τα τηλέφωνα μουγκά, όλοι οι φίλοι στην γύρα, μόνο κάτι αναγνωριστικές κλήσεις για σύντομες αναφορές «Είμαι Αμοργό, γυρνάω κατά τις 20. Θα τα πούμε τότε». Σινεμά εσύ και άλλοι πέντε, οι δρόμοι φαρδείς και σύντομοι, τα ξέρεις αυτά τα κοινότοπα για το καλοκαίρι στην πόλη. Υπάρχει μια συνωμοτική αλληλεγγύη -την αισθάνεσαι- ανάμεσα σε όσους είμαστε εδώ. Πιάνουμε κουβέντα πιο εύκολα, λιγότερη πόζα, πιο χαλαρή συνέπεια στους τύπους, φύλλο και φτερό τα πρωτόκολλα.
 
Οι παρέες μικρότερες, σχεδόν «κυτταρικές», μικροί πυρήνες, δύο φίλοι, ένα ζευγάρι με το παιδί τους. Αλλά είναι και μια καλή πρόβα για το πώς θα είναι η ζωή χωρίς τους φίλους σου -αν ποτέ χρειαστεί να το ζήσεις. Πώς είναι να περιορίζονται τα σπίτια που μπορείς να χτυπήσεις τα κουδούνια τους για πρώτες βοήθειες, πώς είναι να μην αισθάνεσαι την θερμοκρασία σώματος αγαπημένων ανθρώπων σε απόσταση ωρών και εκατοντάδων χιλιομέτρων.

Έχει παγωνιά ο Αύγουστος. Και πολλές μετωπικές, με τον εαυτό σου, με τα μπετά που καίγονται, με μια πόλη που η ζωή είναι σε αναστολή. Ο Αύγουστος βγάζει την σημαντικότερη είδηση. Φοβάμαι να πεθάνω μόνος. Να ζήσω, ήθελα να πω, αλλά βαριέμαι να το διορθώσω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News