Εσύ, ακόμα και καλεσμένος σε γάμο, θέλεις να είσαι οπωσδήποτε η νύφη, κατά βάθος απαιτείς από την πραγματική νύφη να βγάλει το νυφικό της και να το φορέσεις εσύ. Θέλεις να γίνεται πάντα το δικό σου μυστήριο, θέλεις να στέκεσαι, να φωτογραφίζεσαι εσύ δίπλα από τον γαμπρό, έχεις τον τρόπο σου να γίνεται πάντα αυτό που επιθυμείς, αλλά υπάρχει και ένα όριο!

– Πόσα είναι τα μυστήρια, Πετρόπουλε; Εφτά; Πέντε; Πόσα είναι, αλήθεια;
– Ένα! Ένα και μοναδικό! Μη μου κάνεις κι εσύ τον τρελό τώρα.
– Τι έγινε; Ποιο τρένο σε πάτησε; Η ταχεία Καλαμάτας-Αθηνών;
– Αυτή η ταχεία εκτροχιάστηκε έξω από τη Μεγαλόπολη, όπως πολύ καλά ξέρεις, εγώ σου μιλώ για την άλλη, αυτήν που μας πάτησε και δεν υπάρχουμε πια, κατάλαβες;
– Α! μάλιστα.
– Είναι μερικοί άνθρωποι, παιδί μου, που ο κόσμος να χαλάσει, αυτό που θέλουν, θα το κάνουν, δεν τους νοιάζει τίποτα και κανείς. Κλαίνε έξω από τη βιτρίνα μέχρι να τους αγοράσεις το παιχνίδι. Μόλις τους το αγοράσεις, τα δάκρυα γίνονται αμέσως γέλια, η συννεφιά ξαστεριά, η βροχή λιακάδα και δώστου πάλι από την αρχή. Ακόμα και στο ρολόι φτιάχνουν τη δική τους ώρα. Αν θέλουν κάτι στις οχτώ και είναι έξι και πέντε, γυρίζουν το ρολόι στις οχτώ, το Μπινγκ Μπεν -ξέρω 'γω;- το Γκρίνουιτς, τον κόσμο ανάποδα, πώς το λένε, τους μεσημβρινούς, τους ισημερινούς. 
Δηλαδή, αν για δικούς τους λόγους θέλουν να βγουν με ομπρέλα, πρέπει να τους φέρεις βροχή!
– Αυτό είναι καλό νούμερο για φτηνή επιθεώρηση, Πετρόπουλε.
– Τέλειωσε, δεν έχω φίλο, αλλά, θα μου πεις κι εσύ, το ίδιο δεν είσαι; Τέλειωσε, μόνος, ερημιά, μόνος, μόνος.
– Αυτό να το κάνεις τραγουδάκι για την έναρξη!
– Ειρωνεύεσαι, γιατί κι εσύ, όταν δε γίνεται το δικό σου, δεν αντέχεις, σε έχω δει, ο εγωισμός σου δεν έχει όρια.
– Ενώ εσύ;
– Εγώ αντέχω, ξέρω, νιώθω, αισθάνομαι ότι υπάρχουν και οι άλλοι.
Είναι άλλη η νύφη, βρε αδερφέ, άλλος ο γαμπρός, αλλονών ο γάμος, πώς να το κάνουμε, θέλουν να πιουν και οι άλλοι νερό, ένα ποτήρι κρασί, κατάλαβέ το, καταλάβετέ το, κατοικούν κι άλλοι σ’ αυτόν τον πλανήτη, πέρα από βασιλείς και άρχοντες, με το σημάδι στο μέτωπο, χρισμένοι, μοναδικοί, πολυτάλαντοι, εκλεκτοί, φιλημένοι από τους θεούς, ξέρω 'γω;
– Πήρες φόρα, βλέπω, κυλάει το νούμερο, καλά πας. 
– Εγώ, ακόμα και να με αδικήσεις, το αντέχω.
– Έχεις την κουλτούρα της αδικίας, το ξέχασα.
– Άσε τις βαθυστόχαστες αναλύσεις, κουράστηκα, βαρέθηκα να έχω δίπλα μου ανθρώπους που νομίζουν ότι όλα και όλοι τους ανήκουν, ότι, όποιο λάθος και να κάνουν, κάποιος άλλος φταίει, ότι πρέπει να είμαι κάθε στιγμή γι' αυτούς διανυκτερεύον φαρμακείο, εστιατόριο, περίπτερο, ποτάμι, βάρκα, κουπί, πανί, αέρας, πατέρας, αδερφός, κεραυνός, αλεξικέραυνος, αλεξίσφαιρος, τράπεζα, ληστής, ποδοσφαιριστής, ποιητής, ελαιοπαραγωγός, μηχανοδηγός… αμάν πια… διάβολος, ξέρω 'γω, Θεός, έλεος. 
– Πετρόπουλε, όντως η αμαξοστοιχία εκτροχιάστηκε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News