Διαβάζοντας τον τίτλο του άρθρου της Ρίκας,«Ιθάκη Καστελόριζο», μου ήρθαν στο μυαλό τα δυο ποιοτικά εστιατόρια που, άθελα τους, έγιναν τα προπύργια της αστακομακαρονάδας, του συμβόλου που αντικατέστησε τη φασολάδα στο μυαλό και τις συνήθειες του νεόπλουτου Έλληνα. Δυο ιστορικά νησιά, το ένα ως τίτλος του ποιήματος του νόστου και του μισεμού, και το άλλο ο βράχος της ταπεινής αντίστασης, έπαιξαν αυτό το παιχνίδι στο μυαλό μου, ως συνεκδοχές της καλοφαγίας της νέας εποχής που κατέρρευσε. Για άλλους η επανίδρυση του κράτους θα γίνει με οικονομικά και πολιτικά μεγέθη. Για άλλους, ίσως τους περισσότερους, θα πρέπει να επιτευχθεί με ένα σημαντικό downsizing των υλικών τους κατακτήσεων, συμπεριλαμβανομένης γαστριμαργικής τους σπατάλης.

Κάποιες στιγμές τέχνης μας θυμίζουν ωστόσο τι πάει να πει καθημερινότητα στη λιανή, banal της μορφή. Αυτή την Πέμπτη βγαίνει στις αίθουσες η ισπανική ταινία του Χαϊμέ Ροζάλες, Μοναξιά. Ξεκινάει με ένα διπλό βουκολικό πλάνο, με αγελάδες σε ένα χωριό. Γνώριμο το σκηνικό, θυμίζει ελληνική περιφέρεια, ήσυχα πράγματα. Σαν μια παρατημένη ζωή από το παρελθόν, με όλη την εγκατάλειψη που περικλείει. Η ηρωίδα μετακομίζει στην πόλη, μοιράζεται ένα μεγάλο διαμέρισμα με συγκατοίκους, τα φέρνει δύσκολα βόλτα, έχει κι ένα μικρό παιδί, ο πρώην σύζυγος δεν της δίνει διατροφή, καλά-καλά δεν έχει να ζήσει ούτε εκείνος, γιατί η δουλειά δεν τον πληρώνει.

Διαδρομές με λεωφορείο, βόλτες στο πάρκο, κουβέντες με συναδέλφους και τα μέλη της οικογένειας της, μια μητέρα που συμπαρίσταται, μια αδελφή που έχει περιπέτεια με την υγεία της, η τρίτη αδελφή προσπαθεί να πείσει τη μάνα να πουλήσει ένα σπίτι για να ανασάνει οικονομικά.

Μεσογειακές καταστάσεις, μικρές εντάσεις, αρκετή συμπόνια, και πολλή μοναξιά. Αυτό είναι το συναίσθημα που μου δημιουργήθηκε από τις πρόσφατες εξαγγελίες και την περιπέτεια υγείας της χώρας μας. Μια διάχυτη απομόνωση, η συνειδητοποίηση πως είμαστε πολιτισμένοι επαίτες και βασικά αβοήθητοι, παρά τις προσπάθειες και τους όποιους κόπους μας, σα να είναι άσχετος και προδιαγεγραμμένος ο όποιος μόχθος του καθενός. Θα μπούμε σύντομα στο στρες της διελκυστίνδας: από τη μια οι παραχωρήσεις που θα μας ζητηθούν και από την άλλη η ανάγκη να παλέψουμε για να μη χαθούν τα κεκτημένα.

Πόσο παράφωνη ακούγεται η έννοια του αγώνα στην εποχή της μετά-ιδεολογίας. Ενώ η μοναξιά δένει οργανικά με το αστικό τοπίο της χρεοκοπίας. Δείτε αυτή την ταινία που δεν αποθεώνει αλλά παρατηρεί αυτό το συναίσθημα, σημειώνοντας απλώς τους νεκρούς χρόνους των κολοβών κατοίκων, που τους ανάγει σε απρόθυμους διεκπεραιωτές μιας σβησμένης διαβίωσης, ηττημένης με αξιοπρέπεια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News