Ετσι συμβαίνει με μεγάλη μερίδα ελληνίδων μαμάδων. Για παράδειγμα, καμαρώνουν το παιδί τους για κάθε τι. Υπερτιμώντας και υπερτονίζοντας, ό,τι πράττει. «Πώς σε λένε μωρό μου;», «Αλέξη». Θρίαμβος! Ετσι ανεβάζουν αυτόματα τις προσδοκίες και τους στόχους, sky is the limit. Μπορεί, ας πούμε, να το εμψυχώσουν να συναντηθεί με τον Κλίντον και να μιλήσει σε επενδυτές του εξωτερικού στα αγγλικά, που δεν γνωρίζει. «Γιατί δηλαδή; Πιο έξυπνοι είναι οι άλλοι από σένα; Μια χαρά θα τα πεις! Οταν θέλεις εσύ… Αχ, όταν θέλεις…».

Τα αποτελέσματα του δράματος που δημιουργεί το παιδί, δεν αναφέρονται ποτέ στο παιδί. Απαγορεύονται ρητώς, κάτι ανοησίες του τύπου… «οι ψευδαισθήσεις, οι εμμονές και η ανικανότητα του παιδιού σας, ξέρετε μαντάμ, κόστισαν στον λαό πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Επίσης, υποθηκεύτηκε από το τέκνο σας, το σύνολο της ελληνικής περιουσίας για 99 χρόνια… »

«Μωρ’ τι μας λέτε; Σιγά μην τα έκανε όλα αυτά το παιδί μου! Μην τους δίνεις αγόρι μου σημασία. Ο κόσμος είναι κακός. Μια χαρά τα πας. Για μένα είσαι νικητής. Εμείς, τη δουλειά μας θα κοιτάμε».

Το παιδί ξεθαρρεύει και μπορεί να φτάσει να πει «We ate the camel και μας έμεινε η queue…» και να χασκογελάει. «Εντάξει, έκανε ένα λάθος το παιδί, θα πέσουν να το φάνε; Αμάν πια! Δεν κοιτάνε τα χάλια τους».

Το παιδί αυτό ζει μια συνεχή παιδικοεφηβική ηλικία. Δηλώνει επαναστάτης, κομμουνιστής, βαφτίζει το παιδί του Ερνέστο, υποκλίνεται στους Αμερικανούς, θαυμάζει τον Μαδούρο, βγάζει το καπέλο στη Μέρκελ. Και η μαμά καμαρώνει ότι «είναι καλόκαρδο. Δεν έχει κακές σκέψεις για κανέναν. Στην καρδούλα του, τους χωράει όλους». Οι φίλοι του παιδιού, για τέτοιες μανούλες, είναι κυρίως για να τους λιθοβοληθούν την κατάλληλη στιγμή ως κύριους υπαίτιους και όχι για να νοιώθει ευθύνη το παιδί, για το ποιους επιλέγει για φίλους: «Αυτός ο Πάνος να δεις, θα το πάρει στον λαιμό του το παιδί. Πρέπει να τον αραιώνουμε σιγά σιγά. Αλλά πού να ξεκολλήσει τώρα αυτός… Που τον καλόμαθε ο γιος μου! Μέχρι τον Καρανίκα μάζεψε… Από τόσο δα που ήταν, αγαπούσε όλο τον κόσμο και την αλήθεια».

Με την αλήθεια και το ψέμα, το παιδί έχει θέμα. Καθώς επιβραβεύεται να λέει ψέματα, σωματοποιεί το ψέμα κάνοντας εξαιρετικές κολοτούμπες. Και όταν εν τέλει, ψέμα το ψέμα, το παιδί πάει να συναντηθεί με τους εφιάλτες της αλήθειας, δηλαδή με τις συνέπειες των πράξεων του και πλησιάζει η ώρα να γευτεί, μια, ακόμα και ευεργετική μπορείς να την πεις, γι΄αυτό, αποτυχία!… Τότε… Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Μη σε ξεγελάει το χαμόγελό της. Με χαμόγελο τα κάνουν αυτά, τα «τελικά» φορτσαρίσματα, οι μάνες. Με χαμόγελο σφιχτό, παίρνουν την τύχη του παιχνιδιού στα δικά τους χέρια ενώ κοιτάνε το παιδί πλαγίως και κουνάνε το κεφάλι πέρα δώθε σαν ινδές χορεύτριες, «Κανένας δεν σε νοιάζεται όπως εγώ! Που άφησες τους άχρηστους, να κάνουν κουμάντο. Φτάνει! Δεν θα καθίσω άλλο, με σταυρωμένα τα χέρια Αλεξάκο. Εσύ είσαι αγνός, καλός και γενναιόδωρος μια ζωή… Μοιράζεις, μοιράζεις… Οχι! Οχι!».

Η μάνα Ελληνίς, λύνοντας τη σιωπή της μίλησε. Κόσμε! Αγαπημένε κόσμε της Ελλάδας μας! «Ο Αλέξης μου είναι καλό παιδί. Ο Αλέξης μου δεν πρόδωσε, δεν εξαπάτησε, δεν είπε ψέματα». Και τρίβοντας στα μούτρα μας, την απόλυτη, Μόνη, της μάνας Αλήθεια, ανακράζει (πάντα χαμογελώντας): «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία». 23.751 θέσεις στο Δημόσιο εν μέσω πτώχευσης, άνευ εξουσίας. «Σιγά τ΄αβγά! Που έχετε και μούτρα και μιλάτε! Οι άλλοι προσλαμβάνανε μέχρι και καρέκλες!».

Υποκλίνομαι στην ελληνίδα μάνα! Διαχρονικά. Κυρίως σε ρόλο συζύγου. Διαχρονικότερα.

Υ.Γ Το παιδί είπε: «Μα αυτά, τους τα λέω και ‘γω, μάνα», «Αλλιώς τα λέω εγώ! Σκάσε πια!» είπε, εκείνη και του αγρίεψε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News