Ο κύριος Γκουράκος ήταν gay. Πίσω στα 1970 αυτό ήταν μια συγκλονιστική ανακάλυψη για μένα. Ήμασταν γείτονες. Μέναμε στον ίδιο όροφο, μεσοτοιχία και εργένηδες. Τυπικοί γείτονες μιας πολυκατοικίας στην Κυψέλη. Επειδή το τηλέφωνό του ήταν στο χωλ όπως και στο δικό μου σπίτι, αρκετές φορές άκουγα άθελά μου τα ερωτικά και παραπονεμένα τηλεφωνήματα του στον Νώντα, έναν πρώην στρατιωτικό που θα έπρεπε να ήταν ο μεγάλος του έρωτας. Ήταν καψούρης με τον Νώντα που τον εκμεταλλευόταν συστηματικά. Απ’ όσο καταλάβαινα ο Νώντας ήθελε τον κύριο Γκουράκο μόνο για σεξ, ενώ ο κύριος Γκουράκος ήθελε και romance.

Ο κύριος Γκουράκος ήταν διευθυντής σε κάποια κρατική εταιρεία. Αξιοπρεπής και κουστουμάτος, πενηντάρης με περιποιημένο μουστάκι. Δεν περνούσε από το μυαλό σου τότε ότι ήταν αυτό που ήταν, όταν τον έβλεπες πρωί να περπατά στη Φωκίωνος Νέγρη. Ακόμα τότε το σχήμα που κυριαρχούσε στην κοινωνία για τους gay ήταν κόπιες από τις σκηνές του Παράβα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η σχηματική παρουσίαση ενός gay στο σινεμά θα έπρεπε να είναι συνδεδεμένη με τέτοιες καρικατούρες που τσιρίζουν, κουνιούνται, φοράνε χρωματιστά πουκάμισα και μιλάνε περίεργα. Ακόμα και ο Ούγκο Τονιάτσι με είχε ενοχλήσει στο «Κλουβί με τις Τρελές» που είχε αποφύγει πολλές απ’ αυτές τις παγίδες. Επίσης οι gay στο σινεμά είναι συνδεδεμένοι με την κωμωδία λες και το να είσαι gay υποχρεωτικά σε κατατάσσει σε κάποια φυλή με σπαρταριστά χαρούμενους ανθρώπους.

Στο «I love you Phillip Morris» έχουμε επιτέλους ένα διαφορετικό σχήμα. Gay τύπους που μιλάνε και αντιδρούν σαν άνθρωποι. Επιτέλους ένα φιλμ όπου οι gay δεν είναι κάτι ζωάκια ενός περίεργου ζωολογικού κήπου. Έχουν συνηθισμένες αντιδράσεις και φέρονται σαν τον διπλανό σου χωρίς απαραίτητα να θέλουν να δείξουν την περηφάνια τους. Μια αληθινή ιστορία με δυο καταπληκτικούς ηθοποιούς, δηλωμένους straight που υποδύονται με όλη τη σημασία της λέξης αληθινούς ανθρώπους.

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Στίβεν Ράσσελ. Ο Στίβεν Ράσσελ (Τζιμ Κάρεϊ) καθ’ όλα συμβατικός και συνηθισμένος αστυνομικός, μια μέρα αποφασίζει ν’ αλλάξει τη ζωή του… Αποφασίζει ότι είναι gay και θέλει να ζήσει σαν gay. Στο φιλμ βλέπουμε τις περιπέτειες του καθώς προσπαθεί να κάνει την ζωή που έχει ονειρευτεί. Γνωρίζεται με τον Φίλιπ Μόρις στις φυλακές (Γιούαν Μακ Γκρέγκορ) τον οποίο και αγαπά παράφορα και κάνει οποιαδήποτε απάτη μπορεί, ώστε να βρει χρήματα και να τον κάνει ευτυχισμένο. Παρ’ όλο που η ταινία πλασάρεται για κωμωδία, δεν είναι. Ουσιαστικά παρακολουθούμε το δράμα ενός ανθρώπου να ζήσει το όνειρό του, σε μια κοινωνία που του επιτρέπει να ζει μόνο στις παρυφές της κι εκεί σε κατάσταση παρανομίας. Ο Στήβεν προσπαθεί να ζήσει πλουσιοπάροχα επειδή ο μύθος του gay είναι, να είναι ευκατάστατος. Προσπαθεί να ακολουθήσει το μοντέλο που του προτείνει η κοινωνία μας. Δηλαδή αν θέλεις να είσαι «διαφορετικός» πρέπει να έχεις και τα «μέσα». Ερωτικές σκηνές ανάμεσα στους πρωταγωνιστές υπάρχουν πολλές. Καμία όμως δεν σε σοκάρει όσο πουριτανός και να είσαι. Έχουν μια απίθανη ανθρωπιά κι έρχονται με την φυσικότητα της αλήθειας. Ευτυχώς το ότι παρακολουθούμε πια αυτά τα φιλμ σαν μια συνηθισμένη ταινία χωρίς την βαβούρα που συνήθως γινόταν είναι μια ακόμα απόδειξη ότι πέρασαν στην «κανονικότητα».

Δεν θα σταθώ στην υπόθεση ή στην ανάλυση της. Η ταινία παρέχει διασκέδαση αλλά μετά την προβολή της δεν εξατμίζεται σαν ακόμα μια χολιγουντιανή κωμωδία. Κάθε άλλο. Για μένα είναι ένας μικρός σταθμός στην ιστορία του σινεμά και σίγουρα θα γίνει καλτ.

Το δίδυμο των πρωταγωνιστών είναι τέλειο παρ όλο που ο Τζιμ Κάρεϊ νομίζει ότι σε κάθε πλάνο πρέπει να κάνει και μια γκριμάτσα. Το δίδυμο των σκηνοθετών προσπερνά κάθε παγίδα και χτίζει μια ιστορία που σχηματικά μεν είναι μια κωμωδία που περνάει άνετα στο κοινό στην ουσία όμως πρόκειται για μια ουσιαστική ανθρώπινη ιστορία.

Η ταινία παίζεται αυτήν την εβδομάδα στους κινηματόγραφους. Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News