Κοκό Σανέλ. Όνομα παραμυθένιο. Σε μια εποχή που η μόδα ήταν αγκιλωμένο προνόμιο ανώτερων τάξεων η Μαντεμουαζέλ έγραψε την δική της σελίδα με το περίφημο ταγιέρ σύμβολο ενός ανυπέρβλητου στυλ που πρόσφερε κυρίως αυτοπεποίθηση κι έκανε τις γυναίκες να νοιώθουν κι αυτές πως έχουν μια ιστορία. Χόρεψε ανάλαφρα ανάμεσα στη δυστυχία, τη λαμπερή ζωή, τη φτώχεια, τη διασημότητα την κατασκοπεία και τους Ναζί, διέγραψε μια υπέρλαμπρη πορεία χαρίζοντας στις γυναίκες την απελευθέρωση που δεν ήταν μόνο ενδυματολογική. Πρώτα απελευθερώθηκε η ίδια, αρνούμενη το γάμο και αργότερα περνώντας μέσα από διάφορα κρεβάτια, κάνοντας σχέσεις με μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες του 20ού αιώνα. Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι τα χρησιμοποίησε σωστά. Το σεξ είναι, ήταν και θα είναι η οδός προς τα επάνω (ή προς τα κάτω).

Το 1920 ήταν η εποχή που το μάρκετινγκ στη μόδα ήταν κάτι σαν τη Sauce Béarnaise σε κάποιο χωριό του Αφγανιστάν! Την εν λόγω δουλειά, δηλαδή το πλασάρισμα, ανελάμβαναν διάσημοι φίλοι, ενώ την χρηματοδότηση κάποιοι πλούσιοι υποστηρικτές. Έτσι γίνονταν οι δουλειές παλιά. Χωρίς πολλές γραβάτες!

Η Κοκό επηρέασε την μόδα τόσο, ώστε οι Times να την αναδείξουν σαν ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα της περασμένης εκατονταετίας. Καλά τώρα μην τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά. Αν δείτε με ποιους έκανε παρέα η Κοκο θα καταλάβετε… Οι παρέες γράφουν ιστορία! Όμως για να σε κάνουν παρέα τέτοιες προσωπικότητες πάει να πει πως αξίζεις μια πεντάρα και όχι πάντα με τους μηρούς ανοιχτούς. Είχε η Σανέλ ζωηρό επαναστατικό και πρωτότυπο πνεύμα και ένα τεράστιο άστρο ψηλά στον ουρανό, που της άνοιγε και την πιο καλά κλειδωμένη πόρτα.

Στην ταινία της Φονταίν παρακολουθούμε όλα αυτά στην Avant Chanel περίοδο της ζωής της. Εγκαταλελειμμένη σε ένα ορφανοτροφείο μαζί με την αδελφή της, μετά τον θάνατο της μητέρας της, παίρνει τα πρώτα μαθήματα ραπτικής από τις καθολικές καλόγριες. Εκεί μαθαίνει στην αποτελεσματική απλότητα των καθολικών. Αργότερα θα την μπολιάσει πάνω στα ανδρικά πουκάμισα του χορηγού της Μπαλζάν που επί χρόνια υπήρξε ερωμένη. Και τέλος θα την εφαρμόσει στην ροκοκό πληθώρα των γυναικών εκείνης της εποχής. Η Φονταίν διηγείται γλαφυρά τη ζωή της Σανελ και ξοδεύει ατέλειωτα μέτρα σελυλόζης, φιλμάροντας το πρόσωπο της Τατού που εντάξει είναι πανέμορφο, αλλά στο τέλος το βαριέσαι και λίγο. Είναι μια σκηνή που η Κοκό πάει στον τόπο ενός δυστυχήματος. Φθάνοντας βγαίνει από το αμάξι και η κάμερα την ακολουθεί πισοπατώντας και εστιάζοντας μόνο στο πρόσωπό της. Περίπου 40 δευτερόλεπτα. Ένας αιώνας στο σινεμά. Όλο αυτό το διάστημα του back traveling προσπαθούμε να διαβάσουμε στο πρόσωπο της τον πόνο. Μάταια. Δεν έχουμε δα και τη Μέρυλ Στριπ μπροστά μας… Επιμένει στην πιστή αναπαράσταση της εποχής κάνοντας τους λάτρεις της γαλλικής ζωής ευτυχισμένους. Κοστούμια, ντεκόρ, φωτισμοί, όλα με λεπτομέρεια και μερακλήδικα τοποθετημένα. Κινηματογραφικά.

Η Φονταίν δεν ασχολείται με το μίσος που λέγεται ότι έτρεφε η Μαντεμουαζέλ για τους εργάτες, την ομοφυλοφιλία και τις παρτίδες της με τους Ναζί, τρεις πινελιές που δείχνουν το σκληρό της πρόσωπο και φωτίζουν πιο αντικειμενικά τον μύθο. Τι τα θέλετε όμως; αυτά θα ξεχαστούν και θα μείνει το Νο5 άρωμά της να μας θυμίζει την γοητευτική και δυνατή παρουσία της σαν το άρωμα μιας γυναίκας που μας προσπερνά στο δρόμο, αλλά αφήνει το στίγμα της πάνω στις αισθήσεις μας για λίγα μέτρα ακόμα (ή και περισσότερο).

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News