Στην Αίγυπτο, αγαπούσαμε και ασκούσαμε πολύ τα σπορ, Ίσως να ήταν η επίδραση των Άγγλων, ίσως ο καλός καιρός που μας επέτρεπε να είμαστε συνέχεια έξω, χωρίς να απαιτούνται κτήρια και υποδομές, δεν ξέρω, πάντως το γεγονός είναι ότι η γενική τάση ήταν τα σπορ, τόσο ο στίβος όσο και η κολύμβηση.

Τα παραπάνω μου ήρθαν στον νου τις τελευταίες μέρες βλέποντας τις αθλητικές μεταδόσεις στη δημόσια τηλεόραση. Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου της Ζυρίχης, Diamond League Γλασκόβης και Στοκχόλμης, Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα υγρού στίβου στο Βερολίνο, συγχρονισμένη κολύμβηση, αλλά και ομαδικά παιχνίδια όπως μουντομπάσκετ του 1994 και του 1998, κ.λπ., κ.λπ. Εφαρμόζοντας, μάλιστα, τη γνωστή ρήση, «η επανάληψη, είναι η μήτηρ της μαθήσεως», η δημόσια τηλεόραση δεν αρκέστηκε στη μετάδοση των παραπάνω αθλητικών συναντήσεων, αλλά προχώρησε σε άπειρες επαναλήψεις (με ή χωρίς το Ε επάνω δεξιά της οθόνης), έτσι ώστε όσοι κοιμόντουσαν στις 12 το μεσημέρι να μπορούν να το δουν στις 3 το πρωί, και όσοι το είχαν ήδη δει, να έχουν την ευκαιρία να το ξανά και ξανά και ξανά δουν προκειμένου να μη χάσουν την παραμικρή λεπτομέρεια. Γενικά υπέροχοι αθλητές και αθλήτριες. Χαίρεσαι πραγματικά να τους και τις βλέπεις. Επίσης πρόσεξα πως η παγκοσμιοποίηση έχει αλλάξει σημαντικά την εικόνα που είχαμε για τις διάφορες χώρες. Έτσι, εκτός από τους μαύρους αθλητές και αθλήτριες από ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γαλλία και η Βρετανία, που είχαν μεγάλες αποικίες στην Αφρική, χάρηκα πολύ που είδαμε και μαύρους αθλητές και αθλήτριες από τη Σουηδία, τη Νορβηγία, την Αυστρία, και την Ελβετία. Ίσως στο μέλλον, αν και αμφιβάλλω πολύ, να δούμε το αντίθετο, δηλαδή ξανθούς και γαλανομάτες αθλητές και αθλήτριες από την Κένυα, την Αιθιοπία, τη Νιγηρία και την Γκάνα. Αυτό θα απαιτούσε, βέβαια μιαν άλλη κατανομή του παγκόσμιου πλούτου, πράγμα που, μάλλον, δεν θα γίνει ποτέ. Περιμένω, βέβαια, στη γωνία, να δω, κάποτε, μαύρους αθλητές που να έχουν "βαφτιστεί" Κινέζοι… 

Αλλά τι σας λέω; Άλλο ήταν το σημερινό μου θέμα, αλλά παρασύρθηκα. Επιστρέφω λοιπόν στα της καριέρας που τελικά δεν έκανα. Σας έλεγα, λοιπόν, για την Αίγυπτο και για το πόσο αγαπούσαμε τα σπορ. Αγαπημένο μου άθλημα, ο δρόμος των 100μ., στο οποίο είχα μάλιστα διακριθεί. Δύο φορές (ίσως και τρεις, δεν είμαι σίγουρος) είχα καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ! Την απόσταση των 100μ., την μετρούσε πάντα ο Νικήτας ο οποίος είχε έναν δρασκελισμό ακριβώς ενός μέτρου. Εκατό βήματα του Νικήτα στην αλάνα, και να! η απόσταση των 100μ. μετρημένη με ακρίβεια. Τον χρόνο τον κρατούσε πάλι ο Νικήτας, που λειτουργούσε ως αφέτης των αγώνων. Αυτός ο ρόλος του είχε ανατεθεί χάρις στο ρολόι του (ήταν ο μόνος από την παρέα που είχε ρολόι) το οποίο μάλιστα διέθετε και δευτερολεπτοδείκτη. Έτσι μπαίναμε όλοι στη γραμμή εκκίνησης, ο Νικήτας φώναζε «λάβετε θέσεις, έτοιμοι, μαρς» και ο αγώνας ξεκινούσε. Όπως σας είπα, είχα καταρρίψει το τότε παγκόσμιο ρεκόρ δύο (ίσως και τρεις) φορές, με χρόνους κοντά στα δέκα δευτερόλεπτα ή και πιο κάτω. Το είχαμε μάλιστα ανακοινώσει όλο χαρά στους μεγάλους της πρώτης και της δευτέρας τάξης γυμνασίου, οι οποίοι, μάλλον από ζήλια, αδιαφόρησαν επιδεικτικά.

Το λαμπρό μου μέλλον και η καριέρα μου στον αθλητισμό, ακυρώθηκαν απότομα και άδοξα, με την αναχώρησή μας από την Αίγυπτο και τον ερχομό μας στην Ελλάδα. Έτσι, αντί για πρωταθλητής στίβου, έγινα φυσικός ωκεανογράφος. Πώς τα φέρνει η ζωή…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News