Έφτασα στη νυφούλα του Θερμαϊκού με τις καλύτερες προθέσεις. Ήρθα στη γιορτή του cinema της Θεσσαλονίκης. Όπως πάντα στην Έναρξη. Αγαπημένη δραστηριότητα, λατρεμένη συνήθεια.
Το πρωί της πρώτης μέρας του Φεστιβαλ, στο κρύο λιθόστρωτο του λιμανιού, δεν περπατούσαν πολλοί. Ο φυτεμένος σαλεπιτζής απρόσωπα λυπημένος. Πουθενά οι λιμουζίνες με τους οδηγούς, άφαντα και τα security. Μια κρύα άπλα. Στη Φιλοξενία 2-3 άτομα και αρκετές καινούργιες παρουσίες. Παραδοσιακά ευγενείς. Πέρσι την ίδια εποχή περίμενα πίσω από 20 περίπου άτομα για να πάρω την κάρτα μου. Φέτος ήμουν μόνος. Ευτυχώς ήρθε και ο Βασίλης, είδα και τον Τάσο το σκηνοθέτη. Αρχίσαμε να μαζευόμαστε. Δεν υπήρχαν προσκλήσεις για την Πρεμιέρα για μένα και τον φίλο μου; Αργήσαμε; Πιθανόν.

Αυτό βέβαια για κάτι πεπειραμένους Φεστιβαλόβιους σαν κι εμάς με δεν είναι πρόβλημα. Υπάρχουν οι απαραίτητες παραδοσιακές διασυνδέσεις για μια αξιοπρεπή είσοδο στη Τελετή Έναρξης κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Έξω από το ΟΛΥΜΠΙΟΝ μαχητικές ομάδες απλήρωτων υπαλλήλων του προηγούμενου(;) (αν είναι δυνατόν) Φεστιβάλ ζητούσαν τα λεφτά τους. Πάνω ντουντούκες και εύστοχα συνθήματα. Προκηρύξεις φτερούγιζαν πάνω απ τα κεφάλια όσων περίμεναν να μπουν στην αίθουσα. Ζεστάθηκε η ατμόσφαιρα. Καλά ξεκινήσαμε. Στην πρώτη γραμμή της μάχης κι ο πρόεδρος της εταιρείας σκηνοθετών. Ένα ζεστό βράδυ Δεκεμβρίου στη Πλατεία Αριστοτέλους. Κανείς διάσημος. Μέσα στην αίθουσα δεν υπήρχε το παραδοσιακό στριμωξίδι. Καλή οργάνωση ή αδιαφορία συμμετοχής; Μου έλειψαν τα ξαναμμένα πρόσωπα των κοριτσιών απ τις δημόσιες σχέσεις. Τα περίεργα ντυσίματα ψώνιων και μη. Η πολιτική αφρόκρεμα απούσα. Η αίθουσα δεν βούιζε. Ήταν όλα πολύ πιο ήσυχα. Ίσως οι οργανωτές να μοίρασαν προσκλήσεις σε πιο απλό κόσμο. Ίσως ένας από τους πιο διάσημους στην αίθουσα να ήταν ο Αλέξανδρος ο φίλος μου απ΄ το ΕΕΚ σκέφθηκα…

Περιμένοντας ψαχούλεψα την τσάντα που δίνει το φεστιβάλ. Ένα ασπρόμαυρο φυλλάδιο κι ένας τομος με χρώμα. Στο περσινό layout. Λιτό φίνο και φιγουράτο. Όπως η αφίσα. Κάτι προσκλήσεις για σεμινάρια ούτε καν τις είδα. Η τελετή έναρξης σεμνή. Αλλά πολύ σεμνή σου λέω! Έλειπε και ο υπουργός Πολιτισμού. Φοβήθηκε ο άνθρωπος καμιά βιαιοπραγία τώρα με το νόμο. Δεν υπήρχαν φαμφάρες και μπαλέτα, Ούτε φώτα λέϊζερ. Σα παράσταση ιδιωτικού σχολείου. Η ταινία του Νταννυ Μποϋλ 127 hours κάνει σέντρα στις προβολές. Αρκετά άδεια καθίσματα…Μου φαίνεται πως το Route Irish του Κεν Λόουτς να ταίριαζε περισσότερο στο καινούργιο ύφος του Φεστιβάλ για αρχή. Τέλος πάντων. Το πάρτι μετά την έναρξη, μου θύμιζε κάπως επαρχιακό απρόσωπο πάρτι που γίνεται σε απομακρυσμένο φεστιβάλ. Δεν ήταν το event της Θεσσαλονίκης. Δεν αστραποβολούσαν οι παρουσίες. Γύρω στη μια το πρωί φύγαμε. Η εικόνα μέσα μου είχε κλείσει. Είχα περάσει στο τέλος μιας εποχής και είχα δει την καινούργια. Είχαμε περάσει στον αστερισμό της νοικοκυροσύνης. Όχι περιττά έξοδα, όχι εξτραβαγκάνζες και μεγαλεία. Παντού πέφτει η σκιά της οικονομικής κρίσης. « Με ιδέες, εφευρετικότητα και σωστούς χειρισμούς θα κάνουμε ένα φεστιβάλ με λιγότερες ταινίες. Με έμφαση στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα» διαβάζω σε κάποια εφημερίδα του Φεστιβάλ τις δηλώσεις του κ. Δημήτρη Εϊπίδη καινούριου Δντη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Σωστό σαν άποψη, όμως πεζό σαν πραγματικότητα. Το περιττό είναι το αλάτι της γιορτής.
Όμως οι καιροί προστάζουν διαφορετικά. Αυτή την εποχή συζητείται και το νομοσχέδιο για τον Κινηματογράφο στη Βουλή. Το Ελληνικό σινεμά βρίσκεται σε ακόμα ένα σταυροδρόμι. Φτιάχνει ταινίες, δεν φτιάχνει στρατηγική. Μεμονωμένοι Έλληνες δημιουργοί (όπως πάντα) θριαμβεύουν έξω. Λίγες όμως καλές ελληνικές ταινίες υπάρχουν στο πρόγραμμα εφέτος. Καλύτερες οι επιλογές στο Διεθνές μέρος του Φεστιβαλ .

Για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου είναι μια καινούργια αρχή. Εγώ έπεσα στο νερό και ήταν κρύο. Πιστεύω όμως πως υπάρχουν πάρα πολλές ιδέες που δεν θέλουν χρήματα για να φωτίσουν έξυπνα και να δώσουν κέφι σ΄ένα φεστιβάλ.
Νομίζω πως πρέπει να έχουμε υπομονή.

Το 51ο Φεστιβαλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα διαρκέσει όλη αυτή την εβδομάδα.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News