Για μας πια έχει σημασία όχι πού πάμε, αλλά από πού ξεκινήσαμε.

Αυτό που απαγορευόταν στη γυναίκα του Λωτ, σε μας τώρα επιβάλλεται.

Πρέπει να γυρίσουμε να κοιτάξουμε πίσω, να δούμε την αρχή, την ημέρα την πρώτη, τη στάχτη, τον καφέ στον αφαλό, το σκαλοπάτι που πατήσαμε, την πόλη που μας δέχτηκε, τον άνθρωπο που έβγαλε το εισιτήριο και μπήκαμε, αυτόν που πλήρωσε, να θυμηθούμε για ποιο σκοπό το έκανε, να ξανακούσουμε το χλιμίντρισμα στον κάμπο, τη συμβουλή.

«Μη χορτάσεις αγάπη μου τα ξένα φαγητά, για να μην τα επιθυμείς και σου έρθει πόθος για τα ξένα τραπέζια».

Πρέπει να γυρίσουμε να κοιτάξουμε πίσω, να δούμε την αρχή, την ημέρα την πρώτη, όχι πού πάμε, αλλά από πού ερχόμαστε, όχι τα παπούτσια, αλλά τα πόδια.

Να πούμε τα λόγια που δεν καταλαβαίναμε και δε θα καταλάβουμε ποτέ, αλλά τα ξέρουμε γιατί είναι τόσο βαθιά μέσα μας, που μπορούν από μόνα τους, όσο φτωχά κι αν είναι, να ορίσουνε τη ζωή μας. Γιατί να χρειαστούμε άλλα λόγια;

Δεν είναι δίκαιο να τους γυρίζουμε την πλάτη, κάθονται εκεί σαν το πουλί στο σύρμα, βλέπουν και απορούν, δε μιλούν, κρατάνε τα συναισθήματά τους  για τον εαυτό τους μαζί  με τη σκόνη της λησμονιάς και τη λάμψη του πένθους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News