Δευτέρα έβλεπα την μαυρισμένη Ελένη Μενεγάκη να ανοίγει μια Moët σαμπάνια στην εκπομπή της για το ποδαρικό του 2017. Παρασκευή επιβεβαιώνεται η απομάκρυνση της Μαρίας Χούκλη από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ANT1. Δύο ασύνδετες μεταξύ τους ιστορίες με κοινό κλάσμα την «φτώχεια».

Δεν είχα σκοπό να δω την εκπομπή, δεν θα την έβλεπα, θα την προσπερνούσα στο ζάπινγκ είναι η αλήθεια. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον πόσο μαυρισμένη μου φάνηκε η Ελένη Μενεγάκη. Ωραία είναι σκέφτηκα, ξέρεις έκανε και αντίθεση με όλες τις εικόνες που έβλεπα από νωρίς το πρωί με τα προβλήματα που προκάλεσε η κακοκαιρία, τα χιόνια, τα αποκλεισμένα χωριά. Εξωτικό νησί (Σεϋχέλλες μου είπαν μετά); ΟK, μπράβο χαλάλι της. Και σκασίλα μου. Και εκεί μου ήμουν έτοιμη να αλλάξω κανάλι παρατηρώ πάνω στο τραπέζι του πάνελ μια σαμπάνια Moët. Την οποία λίγο αργότερο άνοιξαν, σέρβιραν στα σωστά ποτήρια για την υποδοχή του νέου έτους, και τα είχαν μπροστά τους όσο η συζήτηση πέρασε σε άλλα θέματα της εκπομπής. Στα δύσκολα παιδικά χρόνια του Αντετοκούνμπο για παράδειγμα…

Και άρχισα να νιώθω σαν αποπροσανατολισμένη. Αυτό τον ίλιγγο που δεν ξέρεις πού ακριβώς βρίσκεσαι και γιατί. Στο κορίτσι της διπλανής πόρτας, στη βασίλισσα της τηλεόρασης όλα τα συγχωρούμε, ξέρω, αλλά αυτός ο άτιμος ο συμβολισμός, αυτό το άτιμο το βλέμμα σε αυτό που συμβαίνει δίπλα και στον τρόπο με τον οποίο ακουμπάς σε αυτό, γίνεσαι ψηφίδα του -πεδιάδα ή κορυφή του- δεν έχουν σημασία; Θέλει ο κοσμάκης να ξεσπάσει, να ξεφύγει, θέλει φαντασία και παραμύθι, θα μου πεις; Κι όμως τίποτα το παρηγορητικό δεν υπάρχει εδώ, μόνο ένα χάσμα, που δεν σου επιτρέπει να ταυτιστείς με τίποτα, που σε κάνει να νιώθεις πως αυτό που ζεις είναι σχεδόν τιμωρητικό και προσωπική σου υπόθεση και μόνο. Καμία συλλογικότητα.

Πέμπτη πρωί κυκλοφόρησε η είδηση ότι μετά από σχεδόν επτά χρόνια η Μαρία Χούκλη αποχωρεί από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1. Παρασκευή η είδηση είναι επιβεβαιωμένη. Και το μούδιασμα σαφές. Η Μαρία Χούκλη ήταν μια σημαία της δημοσιογραφίας, της ψυχραιμίας, του ήθους που απεγνωσμένα χρειαζόμασταν στην ελληνική τηλεόραση. Κυρίως εκεί, γιατί στον Τύπο υπάρχουν τέτοιες σημαίες. Ηταν ίσως και το άλλοθί μας – έλα αφού υπάρχει η Χούκλη στην ελληνική τηλεόραση τα καταφέρνουμε. Και να μην βλέπαμε συνειδητά το δελτίο ειδήσεων, ξέραμε ότι υπάρχει. Σύμβολο σε καιρούς που η δημοσιογραφία διολισθαίνει, ναι, αλλά κυρίως διώκεται. Αμείλικτα.

Η απουσία της από την τηλεόραση θα είναι επώδυνη και σε βάθος χρόνου θα φέρει αυτό το κύμα αμνησίας και αποχαύνωσης που διαβρωτικά σαρώνει τα πάντα. Θα λείπει η σημαία, το άλλοθι. Αυτή η απώλεια, και οι φυσσαλίδες της Moet είναι τα πρώτα σημάδια της τηλεοπτικής χρονιάς. Σουρεαλιστικό και καθόλου μα καθόλου ωραίο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News