Εδώ και έξι μήνες περίπου παρακολουθώ μια «λέσχη ανάγνωσης», στο πατάρι ενός συνοικιακού βιβλιοπωλείου. Οι συναντήσεις γίνονται μια φορά τη βδομάδα με μια φορά κάθε δεκαπέντε μέρες. Η συντονίστρια, η «δασκάλα» μας όπως την αποκαλώ, είναι συγγραφέας (με κρατικό βραβείο) και βιβλιοκριτικός. Τα μέλη της λέσχης πέντε-έξι όλα κι’ όλα. Μόνος άντρας εγώ, εκτός από τον βιβλιοπώλη που ανεβαίνει κι’ αυτός όταν η κίνηση στο μαγαζί έχει κοπάσει. Φέτος η λέσχη είναι αφιερωμένη στο διήγημα, με κύριο άξονα το ελληνικό διήγημα. Συζητάμε λοιπόν με τη δασκάλα και συναποφασίζουμε ποιον/ποια θα έχουμε διαβάσει και θα αναλύσουμε την επόμενη φορά. Όσο για τα βιβλία, όσοι τα έχουν τα δανείζουν σε όσους δεν τα έχουν, ή τα βρίσκουμε από τα σχολικά βιβλία λογοτεχνίας στο ίντερνετ ή μας τα προμηθεύει το βιβλιοπωλείο σε καλές τιμές. Κάποιες φορές οι ίδιοι οι συγγραφείς μας χαρίζουν κάποια αντίγραφα. Η δασκάλα  ετοιμάζει την εισήγηση την οποία συζητάμε αναλυτικά. Κάποιες φορές γίνεται και ζωντανή ανάγνωση κάποιου αποσπάσματος. Έτσι, μας έχουν απασχολήσει ο Στρατής Δούκας, ο Γιώργος Βιζυηνός, η Ευγενία Φακίνου, η Ζυράννα Ζατέλη, ο Γιώργος Ιωάννου, ο Αχιλλέας Κυριακίδης, ο Αλμπέρ Καμύ και αρκετοί άλλοι. Όλο αυτό το σκηνικό με έχει καταγοητεύσει. Ξεκινώντας από τη γεμάτη αγάπη, προς το βιβλίο αλλά και προς εμάς, εθελοντική προσφορά της δασκάλας μας, της Ν.Κ., αλλά και εμάς των υπολοίπων που επιζητούμε, με λύσσα και επιμονή, κάτι άλλο από τη σκέτη δικτατορία των απλήρωτων λογαριασμών.

Την περασμένη Δευτέρα έγινε κάτι πολύ απλό, αλλά και μεγαλειώδες στην ουσία του, που δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του σημερινού μου σημειώματος. Στο τραπεζάκι μπροστά στη δασκάλα, όπου απλώνει τα χαρτιά και τις σημειώσεις της, ήταν ανοιγμένο ένα κουτί ζαχαροπλαστείου με καμιά δεκαριά γλυκάκια απ’ αυτά που πουλάνε στα ζαχαροπλαστεία για κέρασμα (όχι είκοσι ή τριάντα κομμάτια, απλά όσοι σχεδόν είμαστε). Καθώς τα κοίταζα, μου λέει με χαρά η Κ. «έχω σήμερα τα γενέθλιά μου και είπα να σας κεράσω».  

Απέναντι στο «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» αντιτάσσω το «Η ευτυχία του να είσαι Έλληνας». Έχω περάσει κάποια χρόνια εκτός Ελλάδας, στην Ευρώπη, σε ΗΠΑ και Καναδά. Αυτό το έθιμο, δεν το έχω ξαναδεί πουθενά. Να έχεις τα γενέθλιά σου, που κανείς -εκτός από το στενό οικογενειακό σου περιβάλλον δεν γνωρίζει πότε είναι- να έχεις χαρά, και να θέλεις αυτή τη χαρά να τη μοιραστείς με ανθρώπους που θεωρείς φίλους σου. Απαιτείται μεγάλη καρδιά για κάτι τέτοιο, μαζί με κάποια δόση υπέροχης παιδικότητας. Κανείς δεν θα σε κατηγορήσει ότι κρύβεσαι, αν δεν κεράσεις, γιατί απλούστατα κανείς δεν γνωρίζει ότι έχεις γενέθλια. Αλλά και στην ονομαστική σου εορτή, που όλοι την ξέρουν, η ουσία της κίνησης είναι η ίδια. Γιορτάζω και θέλω να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σας. Δεν είναι υπέροχο;

Έχουμε σαν λαός μύρια όσα κακά, αλλά έχουμε και αξεπέραστες αρετές που φωλιάζουν σαν φωτεινός ήλιος μέσα στην καρδιά μας. Νάσαι πάντα καλά Κ., και να τα κατοστίσεις!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News