Διαβάζοντας το άρθρο του ξεχωριστού κύριου Δήμου δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό και να μη γράψω κάτι ως άθεος, που όχι μόνο δεν αισθάνεται αμήχανα την Άνοιξη, αλλά συνήθως προνομιούχος σε θέματα που αφορούν τον φυσικό κόσμο. Βλέπετε, θαυμάζω την ομορφιά των αστεριών, όπως η γειτόνισσά μου. Μπορούμε να τα χαζέψουμε μαζί ένα καλοκαιρινό βράδυ με μια μπύρα στο χέρι μιλώντας περί ανέμων και υδάτων και στην έβδομη μπύρα ίσως για το νόημα της ζωής. Έχω κολυμπήσει κάτω από αυτά με φίλες… έχω κάτσει με παρέα να ψάχνουμε για πεφταστέρια μέχρι το ξημέρωμα… έχω γράψει ποιήματα για τον βελούδινο νυχτερινό ουρανό με τα στολίδια του… έχω χαζέψει το μαγικό φεγγάρι νιώθοντας ότι όσοι το κοιτάμε εκείνη την ίδια στιγμή έχουμε μια μαγική σύνδεση. Η γειτόνισσα βέβαια πιστεύει σε κάποιον ανεξήγητο θεό που ανεξήγητα τα έφτιαξε όλα αυτά και τα έβαλε εκεί. Η διαφορά μας δεν είναι μόνο η επινόηση μιας αιτίας δίχως στοιχεία και αποδείξεις… είναι επίσης ότι εγώ ξέρω πώς ενώ με το γυμνό μάτι βλέπω μερικές χιλιάδες αστέρια, στον γαλαξία μας υπάρχουν πάνω από εκατό δισεκατομμύρια άστρα και το γνωστό σύμπαν υπολογίζεται ότι περιέχει πάνω από εκατό δισεκατομμύρια γαλαξίες. Πιο πολλά αστέρια απ’ ό,τι κόκκοι άμμου σε όλες τις παραλίες της Γης. Ξέρω ακόμα ότι αντιδράσεις πυρηνικής σύντηξης ατόμων είναι υπεύθυνες για τα ασύλληπτα ποσά ενέργειας που εκλύονται, πως όλα τα βαριά στοιχεία που έχω στο σώμα μου προέρχονται από αστέρια (ναι, είμαστε αστερόσκονη) και πως ενώ το φως κάνει περίπου ένα δευτερόλεπτο για να φτάσει στη Σελήνη και 8 λεπτά στον Ήλιο μας, θα ήθελε 4 χρόνια για να φτάσει στο κοντινότερο άστρο και 100 χιλιάδες χρόνια για να διασχίσει μόνο τον δικό μας Γαλαξία.

Μήπως όλες αυτές οι πληροφορίες με κάνουν να ευχαριστιέμαι τα αστέρια και το φεγγάρι λιγότερο από τη γειτόνισσα; Δεν το νομίζω… μάλλον προσθέτουν επιπλέον επίπεδα στο δέος που αισθάνομαι. Το ίδιο και στο ανοιξιάτικο λουλούδι που χαζεύω … στη λατρεμένη μου αμυγδαλιά που ανθίζει… στις κερασιές που περιμένω στην Ιαπωνία… στο υπέροχο ηλιοβασίλεμα στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Ο Τζον Κητς, ο ρομαντικός ποιητής και σύγχρονος του Λόρδου Βύρωνα έγραψε πως η μαγεία του ουράνιου τόξου χάθηκε μόλις το άγγιξε η επιστήμη. Θα διαφωνήσω με τον μεγάλο ποιητή και θα πω ότι όταν ο Νεύτωνας τοποθετούσε ένα πρίσμα μπρος στο φως που τρύπαγε τα παράθυρα του σπιτιού του, μας άνοιγε ένα άλλο παράθυρο ενός άλλου σπιτιού, περισσότερου μαγικού. Του σπιτιού που φυλάσσονται κλειδωμένα τα μυστήρια της φύσης. Και μαζί με όσα ανακαλύπτουμε καθημερινά γι’ αυτή τη θαυμάζουμε όλο και περισσότερο δίχως την ανάγκη επινόησης κάποιου θεού. Όχι μόνο βλέπουμε όλοι την ίδια ομορφιά στο λουλούδι και στον έναστρο ουρανό, αλλά δίχως εύκολες απαντήσεις μπορούμε να δούμε κάτι παραπάνω… την υπέροχη και ασύλληπτη αλήθεια που μας φέρνει η περιπέτεια της ανακάλυψης. Αυτό το δέος και την πνευματικότητα δεν μπορεί κανένας επινοημένος θεός, οποιασδήποτε περασμένης χιλιετίας, να τα προκαλέσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News