Τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά και η αργία των Φώτων έχουν φύγει και ήδη σου φαίνονται τόσο μακρινά, λες και έχουν περάσει από τότε μήνες. Η χαρά που (υποτίθεται ότι) συνοδεύει τόσο μεγάλες γιορτές ούτε σου έφτασε ούτε σε ακούμπησε. Και όταν ακούς γύρω σου να πληθαίνει η μόνιμη επωδός «οι αργίες είναι, πια, μόνο για τα παιδιά», αντιλαμβάνεσαι τον βούρκο της υφέρπουσας μελαγχολίας που κατοικοεδρεύει σε ζωές γύρω σου. Πιθανώς, και μέσα σου.

Ολη αυτή η αίσθηση πως «όλα θα πάνε καλά αυτό το νέο έτος!» δεν είναι ότι δεν την πιστεύεις – αλλά ακόμα δεν την έχεις δει. Ολα αυτά τα υπέροχα κλισέ περί «νέας χρονιάς», με «δημιουργικά νέα ξεκινήματα!», έχουν βαλτώσει στα αβαθή της καθημερινότητας όπου δεν κινείται τίποτα. Ακόμα και ο Κόρτο Μαλτέζε θα τα είχε παρατήσει και θα είχε μεταναστεύσει, με τα πόδια, προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Η ελπίδα στη χώρα μας έχει χάσει τον μπούσουλα, την πυξίδα και, εν γένει, τον προσανατολισμό της, η αισιοδοξία ακόμα αγνοείται – χάσαμε την αισιοδοξία μας, στοπ. Το καλό είναι, βέβαια, πως, διάολε, «ένας απαισιόδοξος δεν απογοητεύεται ποτέ», σύμφωνα με τον -γάλλο γνωμικογράφο και δημοσιογράφο- Maurice Chapelan.

Αλήθεια, τι έχουν πει-γράψει περί αισιοδοξίας;

«Τα μέρη όπου, κατεξοχήν, ανθεί η αισιοδοξία είναι τα ψυχιατρεία» – Havelock Ellis, βρετανός ψυχολόγος (όσο να πεις, κάτι είχε υπόψη του)

«Αισιοδοξία είναι η παρηγοριά μικρών ανθρώπων σε μεγάλες θέσεις» – Francis Scott Fitzgerald, αμερικανός συγγραφέας (προφανώς και, γκούχου-γκουχ, έχει πολιτικές προεκτάσεις)

«Η αισιοδοξία δεν είναι ποτέ πίστη για καλυτέρευση, αλλά ελπίδα για ένα θαύμα» – Nicolas Gomez Davila, κολομβιανός συγγραφέας (εδώ που φτάσαμε…)

«Η υπέρτατη αισιοδοξία είναι να πηγαίνεις να φας σ’ ένα εστιατόριο και να βασίζεσαι στο μαργαριτάρι που θα βρεις μέσα σε ένα στρείδι, για να πληρώσεις τον λογαριασμό» – Tristan Bernard, γάλλος συγγραφέας (δεν μου έχει συμβεί, ίσως οφείλεται στο ότι δεν παραγγέλνω στρείδια)

«Είναι προφανές ότι χρειάζεται λογική: Ο απαισιόδοξος παραπονιέται για τον άνεμο. Ο αισιόδοξος περιμένει τον άνεμο ν’ αλλάξει. Και ο ρεαλιστής ρυθμίζει τα πανιά» – William Arthur Ward, αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας (και ο εργάτης, στο τέλος, κάνει κουπί)

«Η αισιοδοξία είναι το όπιο του λαού» – Μίλαν Κούντερα, τσέχος συγγραφέας (μην αισιοδοξείτε, δεν φτάνουν για όλους)

«Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον της απαισιοδοξίας» – Jean Rostand, γάλλος επιστήμονας και φιλόσοφος (αισιοδοξώ με την απαισιοδοξία του)

«Απαισιόδοξος είναι ένας αισιόδοξος με πείρα» – Ανωνύμου (όσα ξέρει ο απαισιόδοξος, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος)

«Αυτό που είναι σημαντικό δεν είναι να είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος, αλλά να είσαι αποφασισμένος» – Jean Monnet, γάλλος οικονομολόγος, ο «πατέρας» της ΕΕ (ναι, ήμασταν αποφασισμένοι να προκόψουμε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση)

Ομως, όσο και να κανιβαλίζουμε το θέμα, ας θυμηθούμε ότι «κανένας απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε ποτέ το μυστικό των αστεριών ούτε ταξίδεψε ποτέ σε μια άγνωστη γη», κατά την αμερικανίδα συγγραφέα Helen Keller.

Και με αυτή τη νότα αισιοδοξίας που κράτησα -όρθιος- στις σημειώσεις μου για να γράψω αυτό το κείμενο, να σας αφήσω κάπου εδώ. Αλλωστε, η ουρά προς το γκισέ, για άλλη μια δόση του ΕΝΦΙΑ, προχώρησε -κατά ένα άτομο- και αν συνεχίσουμε έτσι, σε δυο ώρες θα έχω φύγει. Δεν είπαμε να μας διακατέχει αισιοδοξία;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News