Αν δεν το έβλεπα σε ένα σκληροπυρηνικό συριζαϊκό σάιτ, θα νόμιζα ότι επρόκειτο περί τρολιάς. Στην επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα το Σάββατο στο Πέραμα ηλικιωμένες κυρίες (αυτές είναι ίδιες σε όλα τα κόμματα, θα πρόκειται μάλλον για ειδικό ανθρωπότυπο) τον αγκάλιαζαν, τον φιλούσαν και του τραγουδούσαν Ζουγανέλη. Οχι Γιάννη («Ασε πια τον μακρυμάλλη για χατίρι φαλακρού»). Ελεονώρα («Να ήξερες τι δύναμη μας δίνει η δύναμή σου» συγκεκριμένα, παραφράζοντας ελαφρώς το πρωτότυπο). Η «πρώτη φορά» δεν άλλαξε μόνο τα φώτα της κανονικής Αριστεράς. Της άλλαξε και τον ήχο. Ως προς αυτό, το ζουγανελικό καλλιτεχνικό στίγμα εναρμονίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Επικοινωνούν αυτό που θεωρούν ως νέο οι παλιοί. Ως νεανικό οι ηλικιωμένοι. Το σύνδρομο της εφηβικής εμμηνόπαυσης. Πέραν τούτου, η οικογένεια Ζουγανέλη μοιάζει να έχει υιοθετήσει τον Πρωθυπουργό. Και τον έχει κάνει κάτι σε Zouganeli’s sweetheart. Διαπιστώνω ότι μάλλον συμβαίνει και το αντίθετο. Ο εντυπωσιασμός εις βάρος της ουσίας είναι άλλωστε κοινός παρανομαστής. Για να δούμε.

Ο Γιάννης Ζουγανέλης εδώ και σαράντα, σχεδόν, χρόνια περιδιαβαίνει τον χώρο της Τέχνης άνευ συγκεκριμένου οδικού χάρτη και χωρίς καν να αχνοφαίνεται στο βάθος τελικός προορισμός. Ας πούμε αδυνατώ να καταλάβω τι ονειρευόταν να γίνει όταν ήταν μικρός – εκτός από διάσημος. Μουσικός αλλά και τραγουδιστής, ηθοποιός της επιθεώρησης αλλά και του Αριστοφάνη, στανταπκομεντίστας και τηλεπαρουσιαστής, αγαπημένο παιδί της διαφήμισης και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο, μα πάνω απ’ όλα άνθρωπος και διασκεδαστής. Κάποιες από αυτές τις ιδιότητες τις υπηρετεί με συνέπεια, κάποιες άλλες με καλλιτεχνικό θράσος. Στην τελική δεν μπορείς παρά να του αναγνωρίσεις ένα ταλέντο. Το να γίνεται συμπαθής και να περνάει με ελευθέρας σε καλλιτεχνικά territories που πολλοί άλλοι ομότεχνοί του (περισσότερο ταλαντούχοι) θα έτρωγαν πόρτα. Ομολογουμένως, δεν είναι και λίγο…

Αντίθετα, η κόρη του Ελεονώρα Ζουγανέλη, μπήκε στο τερέν με απόλυτη στοχοπροσήλωση. Καλή φωνή έχει σίγουρα. Η ομάδα προστασίας όμως που αναπτύχθηκε γύρω της, ως οικογενειακό κληρονομικό χάρισμα, λειτούργησε ως σφενδόνα που την εκτίναξε, με ένα καλοστημένο σύστημα ανέλιξης, στα υψίπεδα της «ιέρειας». Ζουγανέλη παντού, σε συναυλίες και θέατρα και ήδη μια καριέρα αρκετά ξεχειλωμένη για το μέγεθος (;) της καλλιτεχνικής της προσωπικότητας. Τέλος πάντων, ούτε αυτό είναι κακό. Από μέτρια ή παραχαραγμένη Τέχνη, δεν πέθανε κανείς σε αυτόν τον τόπο – ούτε καν αρρώστησε. Στο καλλιτεχνικό απυρόβλητο η οικογένεια Ζουγανέλη το πολύ πολύ να φλερτάρει με τα όρια της γραφικότητας. Σιγά τα αβγά…

Πριν από λίγες μέρες ο χαρούμενος μπαμπάς χτύπησε με ένα κείμενο στο οποίο δύσκολα διακρίνεις την ποσόστωση γελοίου και θλιβερού. Μια ανοιχτή επιστολή στον Μανώλη Γλέζο όπου τον καλεί να δεί τον Τσίπρα σαν εγγόνι του που έχει ανάγκη από στοργή και αγάπη

Το θέμα προκύπτει όταν τα δύο διάσημα μέλη της εμπλέκονται στον δημόσιο λόγο με παραληρηματική αφέλεια, χωρίς επιχειρήματα και με διάτρητο, ακόμη και ως προς τη στοιχειώδη διατύπωση της ελληνικής γλώσσας, λόγο. Εκεί, το απυρόβλητο γίνεται επικίνδυνο και πυροκροτικό.

Πριν από λίγες εβδομάδες η καλομαθημένη μοναχακόρη διατυμπάνισε τον λόγο για τον οποίο εμπιστεύεται τον Αλέξη Τσίπρα με μεστά και πλήρη πολιτικής εμβάθυνσης επιχειρήματα: Της αρέσει το βλέμμα του, λέει. Τόσο πολύ! Μια ματιά του μόνο φτάνει ψηφοφόρο να την κάνει. Δεν ξέρω σε τι ήταν χειρότερα τα τουίτ της Αντζι Σαμίου που έπεσαν να τη φάνε. Α, ξέχασα. Αυτή είναι του «σκυλάδικου»…

Πριν από λίγες μέρες ο χαρούμενος μπαμπάς χτύπησε με ένα κείμενο στο οποίο δύσκολα διακρίνεις την ποσόστωση γελοίου και θλιβερού. Μια ανοιχτή επιστολή στον Μανώλη Γλέζο όπου τον καλεί να δεί τον Τσίπρα σαν εγγόνι του που έχει ανάγκη από στοργή και αγάπη (για την Προδέρμ δεν πήρε ανοιχτά  θέση – μπορεί να αφορά τοποθέτηση προϊόντος, κάτι που γνωρίζει πολύ καλά)… Τον καλεί να αφήσει τον Ελληνα να νοιώσει ακόμη λίγη αξιοπρέπεια (παρντόν;), να χαρεί την επιστροφή στην πολιτικοποίηση (ξανά παρντόν!) αλλά κυρίως να μη δίνει τροφή σε αυτούς που δεν πρέπει να μιλάνε γιατί η πολυφωνία είναι καλή μόνο αν φέρνει αρμονία (έτσι όπως την εννοεί ο Ζουγανέλης) και να μη βάζει σπόρους εκεί που δεν θα φυτρώσει τίποτα (ενώ όπου σπέρνει ο ίδιος φυτρώνει η γνωστή ζουγανελιά).

Είναι μιντιακά προφανές λοιπόν ότι η sagrada familia Ζουγανέλη έχει αναλάβει εργολαβικά τον Αλέξη Τσίπρα. Τα τείχη προστασίας όμως που υψώνονται γύρω της από τους δημοσιοσχετίστες, στην πραγματικότητα, αποκαλύπτουν τη μελαγχολική γραφικότητα του λόγου τους και μας προτρέπουν να ποιούμε μια σανγκρία στην υγεία του Γκαουντί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News