Στοίβες με σιδερωμένα και ασιδέρωτα «πλυντήρια». Ανοιχτές βαλίτσες και νεσεσέρ που ξεχειλίζουν από άφτερ σαν. Ακτοπλοϊκά εισιτήρια που κάνουν τους σελιδοδείκτες στα βιβλία. Κολλημένοι στον καθρέφτη σε περίοπτη θέση μην τύχει και ξεχαστούν οι λογαριασμοί που πρέπει να πληρωθούν. Δίπλα κολλημένη η λίστα με τις εκκρεμότητες που πρέπει να τακτοποιηθούν πριν τη μεγάλη απόδραση. Παραδίπλα, άλλη μία με τα χρήσιμα και τα άχρηστα που πρέπει να πάρω μαζί μου. Σπίτι που μοιάζει να έχει σαρωθεί από βόμβα και μυαλό που ήδη βρίσκεται σε μια παραλία κάτω από ένα αρμυρίκι.  Κι ο γάτος να μου την πέφτει με μένος στα πόδια, λες και με εκδικείται προκαταβολικά που τον αφήνω στην φροντίδα τρίτων. Σε λίγες ώρες την κάνω για διακοπές. Μακριά από τους ταρίφες, τη Standard & Poor’s και τη Νορβηγία. Το λάπτοπ ωστόσο ακόμη ανοιχτό. Και στο inbox ένα σύντομο email που δεν μου πάει να αγνοήσω: «Θα προλάβεις να γράψεις ένα θέμα για τη μουσική των διακοπών πριν φύγεις;».  Η αλήθεια είναι πως το μόνο που προλαβαίνω είναι να διαλέξω τη μουσική των δικών μου διακοπών. Σκανάρω τις δισκοθήκες. Σαν να παίζω τυφλόμυγα, διαλέγω δέκα cd. Με το ένστικτο. Και τα δέκα, Ελλήνων μουσικών και παραγωγών. 

Χωρίς την ολοκαίνουργια συλλογή, «Sound fractals» που μόλις κυκλοφόρησε, δεν πάω πουθενά. Ο σπουδαίος dj, παραγωγός και compiler, Αδριανός Παπαδέας μαζί με τον «τρελό label manager του χωριού», Γιάννη Ηλιόπουλο, ξεχώρισαν τις μελωδίες του φετινού καλοκαιριού. Μένει σε μας να τις ταιριάξουμε, να τις μπερδέψουμε, να τις πλέξουμε με ολοκαίνουργιες εικόνες, πρόσωπα και στιγμές.

Η επόμενη συλλογή, το «One Nation 2», έρχεται από το 2006 και μοιάζει με ρεπορτάζ. Πως αλλιώς θα έμοιαζε αφού την επιμελήθηκε ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Χεκίμογλου ο οποίος για δύο χρόνια διενεργούσε συστηματική δημοσιογραφική έρευνα σε μπαρ, δισκοπωλεία, υπόγεια σπιτικά στούντιο ακόμη και σε λαϊκές αγορές για να εντοπίσει τους πιο ταλαντούχους παραγωγούς ηλεκτρονικής μουσικής της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας. Τα εκατοντάδες ντέμο που έφτασαν στα χέρια του, ακούστηκαν προσεκτικά μέχρι να γίνει με δυσκολία η τελική επιλογή των 24 κομματιών της συλλογής. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο αριθμός και το εντυπωσιακά υψηλό επίπεδο των παραγωγών που συγκεντρώθηκαν θα μπορούσαν να γεμίσουν άλλες δέκα συλλογές.

Από τη Θεσσαλονίκη έρχονται και οι INΦΟ οι οποίοι στον τελευταίο δίσκο τους «We choose the moon»,  διηγούνται ένα υπέροχο ηλεκτρονικό μουσικό παραμύθι. Η γλυκιά αίσθηση παιδικότητας που φυλούν σαν θησαυρό στη μουσική τους, σου αφήνει το περιθώριο να ονειρεύεσαι ακόμη, μια βόλτα στο φεγγάρι. 

Τους Expert Medicine προτιμώ να τους ακούω ζωντανά να παίζουν την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά «Perfect Maniac», για να νιώθω την ενέργεια, το ρυθμό και το νεύρο τους. Αυτή η χαρισματική μπάντα μετρά 14 χρόνια στην indie σκηνή με δισκογραφία και συναυλίες στα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ και κατά τη θεσσαλονικιώτικη έκφραση «ξέρει εκατό κιλά μουσική». Το σύνθημα παραμένει ίδιο. Ειδικά τώρα στις διακοπές. Χορός, χορός, χορός. 

Ο κοσμογυρισμένος Urban Shadow,  χωρά στο «Hope» όλον τον πλανήτη. Με πειραματική μαεστρία, φυσικά όργανα, στοιχεία ηλεκτρονικά αλλά και μουσικά αρχεία αρχέγονων πολιτισμών, περνά από δύσβατα μουσικά μονοπάτια, αφρικανικές φυλές, ινδικές αλλά και δυτικότερες επιρροές.

Ενάμιση χρόνο μετά την κυκλοφορία του, η ακρόαση του «Debut» των Smokey Bandits προκαλεί το ίδιο ξάφνιασμα με την πρώτη φορά. Ποντάρω πως θα κερδίσουν το στοίχημα που έχουν βάλει να αντιστέκεται η μουσική τους στο χρόνο. 

Οι πρώτες προσωπικές δισκογραφικές δουλειές του Papercut και του Quentin North κυκλοφόρησαν την ίδια μέρα. Παραμονή Χριστουγέννων του 2010. Από τότε δεν αποχωρίζομαι ποτέ τα δύο αυτά cd. Ούτε το ένα το άλλο. Πάμε παντού πακέτο. Από το «Here I am»  και  το «Black Dog» του Papercut μέχρι το «August» και το «Landing in St. Maarten» του Quentin North, η ελληνική ηλεκτρονική σκηνή φρεσκάρεται, προσεγγίζει και κυρίως συγκινεί ακόμη και τους πιο δύσπιστους ακροατές.

Περιττή η φλυαρία όταν πρόκειται για τον Vassilikos, τον τραγουδιστή των Raining Pleasure και το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ «Vintage». Ένα αριστούργημα με επανεκτελέσεις κλασικών, αγαπημένων τραγουδιών περασμένων δεκαετιών της αγγλόφωνης μουσικής σκηνής, τα οποία όπως γράφει ο Vassilikos θα ευχόταν να τα είχε γράψει ο ίδιος.   

Επιστροφή στη ρίζα της ελληνικής ηλεκτρόνικα και στο «Μπεστ Οφ» των Στέρεο Νόβα. Είναι πρωτοπόροι. Αυτοί άναψαν τη σπίθα και ενέπνευσαν ένα ρεύμα, μια εποχή ολόκληρη. Με τη μουσική, τους στίχους, την αισθητική και τις παραστάσεις τους. Με τον ποιητικό τρόπο που δημιουργούσαν. Δεν έχει σημασία που εδώ και χρόνια τα μέλη τους δεν πορεύονται παρέα. Σημασία έχει μόνο πως η μουσική τους συνεχίζει να εμπνέει. Εδώ και είκοσι χρόνια, «απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία, κάθε καλοκαίρι το «Θάνατο στη Βενετία». Κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε…» .

Πατάω «send» στην τελευταία μου εκκρεμότητα. Η ταμπέλα γράφει ήδη «Κλειστόν». Καλή αντάμωση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News