Η Γιώτα Γιάννα μιλάει απόψε στους «Πρωταγωνιστές» για τον Μανώλη Αγγελόπουλο και του αφιερώνει τρία τραγούδια. Με τελευταίο τη Μισιρλού, γονατίζει, στα χέρια της η φυσαρμόνικά της. Το κοινό σχεδόν δεν αναπνέει.

Αντιγράφω αποσπάσματα από το κείμενο του Γιώργου Χρονά που συνοδεύει την έκδοση με το πρώτο της cd (Εκδόσεις Οδός Πανός). Ήθελα χρόνια να τη γνωρίσω.

«Γεννήθηκα μια μέρα που ‘βρεχε. Που ‘βρεχε μονότονα. Όπως στο τραγούδι. Το τραγούδαγα. Εδώ, απέναντι από την Αγία Τριάδα στους Αμπελόκηπους, μεγάλωσα. Εξαιρετική γειτονιά. Ωραίοι άνθρωποι. Η μητέρα μου ήταν από τη Μικρά Ασία. Την έχασα, σχεδόν, μόλις γεννήθηκα. Δεν τη γνώρισα. Τη φαντάστηκα από τον πατέρα μου όταν μιλούσε γι' αυτήν, από τις φωτογραφίες στο σαλόνι. Ελένη την έλεγαν. Ο πατέρας μου, ο Αποστόλης, ήταν Θεσσαλός».

«Ήμουν πάντα αδύνατη. Δεν τρώω κρέας. Ποτέ. Αγαπώ τις σαλάτες. Τα λαδερά. Το τυρί. Κάνω ποδήλατο. Οι ταξιτζήδες με γνωρίζουν. «Γεια σου, Γιωτάρα», φωνάζουν. Όταν περνώ. Πάνω στη σέλα του. Κι εδώ και στα Μεσόγεια. Δεν οδήγησα ποτέ. Με ταξί και τις δημόσιες συγκοινωνίες κινούμαι. Θέλω να βλέπω ανθρώπους, όψεις, ψυχές».

«Η Εθνική Οδός ήταν το κάτι άλλο. Τότε. Ξεκινούσαν όλοι οι Αθηναίοι και ερχόντουσαν, σαν νυχτερινή εκδρομή, να μας ακούσουν. Ερχόταν η Ρίτα. (…). Κι εδώ έφαγα ψωμί. Δεν το ξεχνώ. Με τη φωνή μου. Τα συκώτια μου».

«Αυτό που με κρατάει είναι ο εαυτός μου. Τίποτα άλλο. Ποιος να με κρατήσει; Οι σεισμοί; Οι καταποντισμοί; Το ψέμα; Αυτό με έκανε δυνατή και αυστηρή. Ευάλωτη και αυστηρή. Δεν πλησίαζα κάτι που θα μου έθιγε τις ηθικές μου χορδές. Μπορεί να μου δώσεις ένα σπίτι, να με εξαφανίσει αυτό. Δεν με νοιάζει. Και να μου πεις, έλα να καπνίσουμε ένα τσιγάρο και να με αφορά. Δεν θέλω αυτό. Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Δεν με νοιάζουν τα λεφτά».

«Ό,τι δεν ήθελα να το κάνω, δεν το ‘κανα. Αντιστάθηκα. Είμαι ροκ. Είμαι αυτό. Κι αυτό θέλω να αγαπάνε οι άνθρωποι. Αυτό γουστάρουνε. Είμαι αγριοκάτσικο πάνω στα κεραμίδια, στην άκρη του γκρεμού. Χωρίς να πειράξω κεραμίδι για να τρέξει νερό. Ποτέ δεν πείραξα κανέναν, αγαπήθηκα πολύ. Απ' όλα τα μέταλλα. Το μουντό. Το σκούρο».

«Δε φοβάμαι τον θάνατο. Δεν τον φοβάμαι. Δεν θέλω να πεθάνω για να μπορέσω να πράξω καλύτερα πράγματα, γι' αυτά που δεν μπόρεσα να κάνω. (…) Θα επανέλθω ως Γιώτα με τη φυσαρμόνικα. Σαν γάτα που είναι περήφανη. Αυταρχίλα».

*Το κείμενο αφιερώνεται στον μπαμπά μου και τη γενιά του που θέλουν να επανέρχονται στα ξενύχτια της Εθνικής και τις κρεμ κασέτες στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου.

Η Γιώτα Γιάννα εμφανίζεται κάθε Τρίτη βράδυ στο Χυτήριο. Πάρτε μια γεύση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News